به گزارش حوزه پارلمانی ایرنا از مرکز پژوهش های مجلس، در این گزارش پژوهشگران دفاتر مطالعات آموزش و فرهنگ، دو موضوع فرهنگ و طبیعت را دو مقوله در هم تنیده دانسته‌اند، به طوریکه نمی توان زیست آنها را از یکدیگر مستقل در نظر گرفت.
در توصیف چگونگی درهم تنیدگی دو مقوله فرهنگ و طبیعت آمده است که شرایط طبیعی در شکل گیری و نمو فرهنگ نقش آفرین است و فرهنگ در چگونگی به کارگیری و معنا آفرینی از طبیعت اثرگذار است. همچنین یکی از مهم‌ترین کارکردهای طبیعت، امکان استفاده نمادین از جنبه های میراثی آن برای ایجاد وحدت و همبستگی ملی است. بنابراین آنچه را به عنوان میراث شناخته میشود بایستی در دو نوع میراث طبیعی و فرهنگی دسته‌‍‌بندی کرد.
در این گزارش پژوهشی از فقدان قوانین برای حفاظت از میراث طبیعی انتقاد شده و در خصوص فراوانی قوانین حمایتی از میراث فرهنگی اینچنین عنوان شده که بررسی قوانین موجود در کشور نشان می دهد که میراث فرهنگی پشتوانه های قانونی بسیار غنی دارد و عموماً هر زمان صحبت از میراث است، میراث فرهنگی در نظر گرفته میشود. درحالی که میراث طبیعی به عنوان مکمل دیگر میراث فرهنگی مطرح است که غیر از قانون الحاق ایران به کنوانسیون حمایت میراث فرهنگی و طبیعی جهان مصوب ۱۳۵۳، هیچ پشتوانه قانونی ندارد.
این در حالی است که برخی از آثار طبیعی کشور همانند کوه دماوند یا چشمه معدنی باداب سورت از دهه ۸۰ شمسی در فهرست آثار ملی و آثاری مثل جنگل‌های هیرکانی یا دشت لوت از دهه ۹۰ شمسی در فهرست آثار میراث طبیعی یونسکو ثبت شده است.
در این گزارش به خطر احتمالی تخریب میراث طبیعی توسط افزایش گردشگران به وسیله تبلیغات اشاره شده و راه حل مقابله با آن را لزوم جرم انگاری در حوزه میراث طبیعی معرفی شده است. این امری بدیهی است که با ثبت هر اثر در فهرستی ارزشمند، گرایش گردشگران و بازدیدکنندگان برای مشاهده آن بیشتر خواهد شد. این به معنای در پیشخوان قرار دادن اثر و بالا رفتن احتمال تخریب یا اقدام های مجرمانه حول آن است. ازاین رو لزوم جرم انگاری و حمایت از این میراث، بیش از پیش محسوس می شود.