خوشحالم که هستم و سالگرد ۱۰ سالگی موسسه هنرمندان پیشکسوت را میبینم، موسسه ای که از مرحله شکل گیری اولیه تاکنون سر منشا خدمات، رضایتمندی و امید به اعضای خود بوده است.
موسسه ای که دائماً زبانزد هنرمندان پیشکسوت بوده و توانسته به عنوان الگوی برتر خدمت رسانی در حوزه هنر مورد توجه دوست و دشمن! قرار گیرد، فراز و نشیب های بسیاری را طی کرده ، از لحظه شروع از نقطه صفر در سال ۹۱ که باورش بسیار سخت است تا رسیدن به مراحلی که همه به وجودش افتخار می کنیم و آن را خانه دوم خود می دانیم.
بنده قصد غلوگویی ندارم، ولی همه میدانیم که در این موسسه با هزار و اندی عضو در شاخه های مختلف هنری از سینما، تئاتر، موسیقی، تجسمی، شعر ادبیات داستانی، هنرهای سنتی، معماری و ... هنرمندان شاخص و بلند مرتبه ای عضو هستند که به طور میانگین هریک ۵۰ سال از عمر خود را صرف هنر کرده‌اند و باعث شده که در این موسسه ۵۰ هزار سال تجربه و تخصص نهفته باشد! هیچ موسسه تشکیلات یا صنفی در ایران را ندیدم که اینگونه در آن سرمایه های بی بدیل و ارزشمند عضو باشند و با تعصبی خاص موسسه خود را دوست داشته باشند.
به هر صورت امروز یکشنبه بیستم شهریور ۱۴۰۱ فرصتی پیدا کردم که صفحات مجازی موسسه هنرمندان پیشکسوت را مرور کنم، همه پیام های امروز دارای یک موج مثبت و انرژی خاص هستند، همه خوشحال و هر کس به طریقی ۱۰ سالگی موسسه را تبریک میگوید، از استادان بنام هنر کشور تا خانواده‌های هنرمندانی که امروز متاسفانه در جمع ما نیستند.
این اتفاق بسیار نادر است یکی شعر گفته، یکی دکلمه کرده، یکی خوشنویسی کرده، یکی متن تبریک بلند و یکی با چند کلمه مفید و مختصر این روز عزیز را تبریک گفته...
در این بین آقای عظیمی مدیرعامل موسسه طی پیامی از همه تشکر کرده و از اعضای موسسه خواهش کرده که روی صحبت و مبحث آنان به سمت موسسه و افرادی باشد که به هر صورت از زمان شکل گیری تا کنون برای حمایت از آن تلاش کرده اند و نقش داشته اند، آقای عظیمی خود را ویترین زحمات همکاران و تمام افراد پشت صحنه از مقامات و هنرمندان پیشکسوت می داند.
در هر صورت به نظر همه، مهره موثر این اتفاقات او بوده است و هیچ کس نمی تواند منکر این موضوع شود، ولی هیچگاه خود را مدعی، مالک و مدیر موسسه هنرمندان نمی داند و از خود به عنوان نماینده یا مستاجر پیشکسوتان نام میبرد!.
همین است که با روش مدیریتی او برای اولین بار موسسه ای وابسته به دولت را می یابیم که سالهاست هیچ علائم و تابلوهای اداری را در پشت درب اتاق های آن نمی‌بینیم! و اگر فردی غریبه وارد موسسه شود نمی‌داند اتاق رئیس یا معاون کجاست!، ولی از رفتار و منش محترمانه تمامی پرسنل متوجه می‌شود که به جای متفاوتی وارد شده است و قطعا همه او را به نحو شایسته محبت و راهنمایی می کنند.
برای بنده این یک واقعیت است که اگر به سلامت و تعهد آقای عظیمی اعتماد نداشتم هیچ گاه از آبروی خود در این سال‌ها برای رشد و بقای موسسه نمی گذاشتم و کلا اهل رو انداختن و خواهش حتی برای امور شخصی خود نیستم، ولی وقتی که به او اعتماد کردم از آبروی خود نترسیدم و یقین دارم که همه اعضای موسسه همینگونه می‌اندیشند.
از نظر من عشق دو طرفه بین هنرمندان پیشکسوت و این موسسه برقرار است و همین عشق و محبت است که این موسسه را با همه موسسات، انجمن ها، خانه ها و... متفاوت کرده است.
اینجا کسی از رئیس و رئیس بازی چیزی ندیده است و این اتفاق بسیار نادر است. این موسسه ظرفیتی بی بدیل برای این کشور است و می‌تواند به عنوان یک الگوی بسیار مهم در حوزه مدیریت فرهنگی و هنری در ایران و جهان مطرح شود و قطعاً آورده تبلیغاتی مناسبی برای این سرزمین هنر پرور خواهد داشت.
در هر صورت این مطالب بهانه شد تا با یادی از هنرمندان درگذشته دهمین سالگرد تاسیس موسسه هنرمندان پیشکسوت را به همه دوستان عزیزم که با موسسه مرتبط بوده یا هستند تبریک بگویم و از همه کسانی که در دوره های گذشته برای ارتقاء جایگاه موسسه تلاش کرده اند تشکر کنم، هر چند به دلیل نیاز به حضور ذهن، نام آوردن از همه آنان کار بسیار سختی است ولی حداقل نام آقای دکتر نوبخت، مرحوم علی مرادخانی، آقای دکتر کاراندیش، آقای دکتر سید محمد حسینی و در دوره فعلی وزارت ارشاد آقای دکتر اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، آقایان سالاری و اسلامی معاونین وزیر را باید اشاره کنم.
امید آنکه این موسسه در آینده برای خدمت به هنرمندان جوان فعلی و به نوعی پیشکسوتان آینده بهتر از امروز بدرخشد و همچنان امیدوارم که رئیس جمهور محترم و محبوب به مناسبت ده سالگی تولد این موسسه، موضوع نامه پیشکسوتان و کمک های مالی را که از ماه رمضان تا کنون معطل مانده را به عنوان هدیه تولد موسسه برای هنرمندان پیشکسوت جاری و ساری سازند.