برخی از آنها مانند کشتارهای دیریاسین (۹ آوریل ۱۹۴۸- ۲۰ فروردین ۱۳۲۷)، دوایمه (۲۹ اکتبر ۱۹۴۸- ۷ آبان ۱۳۲۷)، کفرقاسم (۲۹ اکتبر۱۹۵۶- ۷ آبان ۱۳۳۵) شجاعیه(۲۱ جولای ۲۰۱۴ -۳۰ تیر ۱۳۹۳)، حمله به مدرسه سازمان ملل(۳۰ جولای ۲۰۱۴- ۸ مرداد ۱۳۹۳) و جنایت صبرا و شتیلا در تاریخ ثبت شده و برخی دیگر نظیر زنده سوزاندن اسرای مصری و کشتار کودکان یهودی مهاجر به خاطر پنهانکاری های مقام های این رژیم یا به صورت کامل علنی نشده یا بخش هایی از آن علنی شده و با گذشت زمان به خاطر برخی افشاگری ها بیشتر آشکار می شود.
دو اردوگاه آوارگان فلسطینی صبرا و شتیلا در بیروت غربی پایتخت لبنان از جمله ۹ اردوگاه اصلی است که مردم فلسطین به دنبال اشغال سرزمین خود از سوی صهیونیست ها مجبور شدند، در آن اسکان یابند و هر روز برای بازگشت به وطن خود لحظه شماری می کنند.
البته این دو اردوگاه امروزه با گذشت ۷۴ سال از اشغال فلسطین از شکل مجزا، اسکان موقت و نصب چادر خارج شده و مملو از ساختمان های چند طبقه ساخته شده با بلوک های سیمانی، سیم های برق بی شمار متصل به ساختمان ها، کوچه های تنگ و باریک و جمعیت کثیر است و در مغازه های آن انواع کالاهای مورد نیاز ساکنان و مردم لبنان ارزانتر از دیگر مناطق یافت می شود.
قدمت بیش از ۷ دهه ای این اردوگاه موجب شده است تا بخشی از تاریخ آوارگان فلسطین و روزگاری باشد که بر آنان در طول دوران آوارگی گذشته است.
با ورود به اردوگاه و گذشتن از خیابان اصلی پر سر و صدا با بلندگوهایی که برای تبلیغ انواع کالا از سوی فروشندگان در بخش بیرونی مغازه که خود اندازه داخل مغازه است، نصب شده و مرتب جملات نظیر "خمسین لیره" (پنجاه لیره) را تکرار می کند و با ورود به کوچه های باریک ناگهان به یک نقاشی دیواری برخورد می کنی که یادآور تاریخ یک جنایت هولناک از سوی نظامیان رژیم صهیونیستی و وابسته های آن در قلب بیروت است.
آری جنایت صبرا و شتیلا به خاطر اوج درنده خویی و شقاوت عاملان و آمران آن در کشتار نزدیک به ۳ هزار و ۵۰۰ نفر از آوارگان فلسطینی در ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ ( ۲۵ تا ۲۷ شهریور ۱۳۶۱) موجب خشم افکار عمومی جهان حتی در اروپا و کشورهای غربی به عنوان حامیان همه جانبه رژیم اسرائیل و برگزاری راهپیمایی های اعتراضی گسترده شد.
در جریان برگزاری اعتراضات اروپایی ها نیز کار به جایی رسید که کارکنان و دست اندرکاران خطوط هوایی ایتالیا خواستار تحریم خط هوایی رژیم اسرائیل (عال) به خاطر این جنایت شدند و حتی مردم اروپا با ترکیب نازیسم و رژیم اسرائیل عبارت "نازیسرائیل" را برای نشان دادن میزان خشم خود از این کشتار و جنایت ابداع کردند. یکی از دبیرستان های فرانسه در اعتراض به این کشتار تعطیل شد و شماری از فرانسویان در اعتراض به این جنایت خواستار قطع روابط فرانسه و رژیم صهیونیستی شدند.
علاوه بر این با توجه به جریحه دار شدن افکار عمومی مردم سراسر جهان مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۱۶ دسامبر ۱۹۸۲ با محکوم کردن این کشتار آن را نسل کشی نامید و قطعنامه ای در محکومیت آن با ۹۸ رأی موافق در مقابل ۱۹ رأی مخالف و ۲۳ رأی ممتنع کشورهای غربی تصویب کرد.
مقام های رژیم صهیونیستی نیز با توجه به فشار افکار عمومی مجبور شدند در فوریه ۱۹۸۲ کمیته تحقیقاتی را با عنوان کاهان تشکیل دهند و اعضای این کمیته در پایان بررسی های خود آریل شارون فرماندهٔ محلی نیروهای این رژیم را در منطقه به دلیل آنچه آن را سهل‌انگاری و دست‌کم گرفتن واکنش فالانژهای مارونی لبنان عنوان کردند، مقصر دانستند؛ درحالی که به اذعان خود منابع صهیونیستی، همدستی و هماهنگی بین هر دو طرف در ارتکاب کشتار صبرا و شتیلا کاملا روشن است.
در سال ۱۹۸۳ نیز کمیسیونی به ریاست شان مک براید رئیس وقت مجمع عمومی سازمان ملل تاکید کرد که اسرائیل به عنوان نیرویی که اردوگاه را تحت کنترل داشت، در این خشونت مقصر است.
به همین خاطر از سال ۱۹۸۲ میلادی به بعد بود که شارون لقب جدیدی با عنوان قصاب صبرا و شتیلا گرفت و بعد از آن همه قصاوت و بی رحمی علیه آوارگان فلسطینی حتی زنان و کودکان بی گناه مدعی شد که خود فلسطینیان برای انتقام از یکدیگر در این اردوگاه دست به کشتار علیه هم زده اند؛ در حالی که اسناد افشا شده بر خلاف این را نشان می دهد.
روزنامه صهیونیستی "یدیعوت آحارونوت" ۲۸ خرداد ۱۴۰۱ بخشی از اسناد محرمانه جنایت کشتار آوارگان فلسطینی را در دو اردوگاه صبرا و شتیلا منتشر کرد.
در این اسناد جزییات نشست های پس از جنایت صبرا و شتیلا و تلاش صهیونیست ها و هم پیمانان لبنانی آن ها در حزب کتائب برای چاره جویی و فریب افکار عمومی در سال ۱۹۸۲ فاش شده است.
در این گزارش با اشاره به این که یک ماه پیش از جنایت صبرا و شتیلا برخی از مسئولان سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی (موساد) و نظامیان ارتش این رژیم، اعضای پارلمان لبنان را با زور سلاح مجبور به انتخاب بشیر جمیل رئیس حزب کتائب به عنوان رئیس جمهوری لبنان کرده بودند، آمده است، دو روز پس از جنایت مزبور یعنی روز ۱۹ سپتامبر نیز نشست محرمانه ای بین اسرائیلی ها با سران حزب کتائب با حضور رافائل ایتان رئیس ستاد ارتش، امیر دروری فرمانده منطقه شمالی، مناحیم نیفوت مسئول روابط خارجی موساد در مرکز بیروت با هدف راه های مقابله با موج اعتراضات به این جنایت برگزار شده است.
در این اسناد آمده است که ایتان در این جلسه از وسعت این جنایت که توسط نیروهای حزب کتائب و در انتقام از ترور بشیر جمیل انجام داده بودند، وحشت زده و عصبانی بود زیرا دنیا با مشاهده تصاویر صدها جنازه در شوک فرو رفته بود و مسئول این جنایت را اسرائیل می دانستند.
به نوشته یدیعوت آحارونوت، اسرائیلی ها این نشست را فقط برای کاهش پیامدهای این جنایت ترتیب داده بودند و هدف آن ها سرزنش سران حزب کتائب نبود و تنها برای توافق بر سر یک داستان و روایت واحد از این حادثه جمع شده بودند.
ایتان در این جلسه به فرماندهان کتائب می گوید که می ترسد تا این اعتراض جهانی پس از جنایت مزبور به خروج نیروهای اسرائیل از بیروت منجر شود.
وی به فرماندهان کتائب می گوید: یکی از شماها باید به سرعت موضوع را توضیح دهد و به انجام آن اعتراف کنید و بگویید که آنچه اتفاق افتاده خارج از کنترل شما بوده است.
ایتان به آن ها پیشنهاد می دهد که اعلام کنند که این جنایت بخشی از مقابله ارتش سوریه با مسیحی های لبنان است و بخشی از قربانیان نیز به درگیری میان ساکنان دو اردوگاه صبرا و شتیلا مربوط می شود.
جوزف ابوخلیل از فرماندهان کتائب می گوید: شما از ما می خواهید که مسئولیت کشتار را برعهده بگیریم و در شرایط کنونی این امکان پذیر نیست زیرا ما به طور مرتب این موضوع را رد کرده ایم.
در پایان جلسه، ایتان می گوید: ما موضع خود را اعلام کردیم و آنها (حزب کتائب) موضوع را بررسی می کنند و تصمیم می گیرند ولی همه چیز معلوم است.
این افشاگری ها اکنون و بعد از ۴۰ سال از گذشت جنایت مزبور در حالی صورت می گیرد که شارون قصاب صبرا و شتیلا در طول ۸۵ سال عمر ننگین و مرگ نکبت بار خود با توجه به داشتن سمت های مختلف، در ادامه نیز اقدامات مشابه دیگری را در سایه حمایت های کشورهای غربی و به خصوص آمریکا و انگلیس و بدون هراس از تبعات آن مرتکب شد.
وی در مدت حیات سیاسی خود با داشتن سمت هایی چون نمایندگی مجلس(کنست)، مشاور امنیتی نخست وزیر، وزارت جنگ، کشاورزی، صنعت و بازرگانی، زیرساخت های ملی، مسکن و ساختمان، خارجه رژیم صهیونیستی و در نهایت نخست وزیری، علاوه بر کشتار صبرا و شتیلا جنایت های دیگری نظیر ورود به مسجد الاقصی در سال ۲۰۰۰ و اعتراض فلسطینی ها به این اقدام و آغاز انتفاضه الاقصی و سرکوب شدید معترضان، دستور برای ترور «شیخ احمد یاسین» بنیانگذار جنبش اسلامی فلسطین (حماس) و «عبدالعزیز رنتیسی» دبیرکل وقت جنبش مقاومت اسلامی فلسطین از سوی کماندوهای اسرائیلی و ده ها مورد مشابه انجام داده است که در آینده افشا خواهد شد.
شارون بعد از اقدامات جنایتکارانه که بخشی از آنها اعلام شده و شاید بخش‌های دیگری در آینده افشا شود به مدت ۸ سال در کما ماند و پس از مشکلات زیاد بستری ماندن به صورت ثابت ناشی از نداشتن هوشیاری در ۲۱ دی سال ۱۳۹۲ به خاطر از دست دادن علایم حیاتی مرد.
با گذشت ۴۰ سال از این جنایت هر سال همزمان با ۱۶ سپتامبر سالروز جنایت مزبور، مردم فلسطین و مسئولان و فرماندهان گروه های مقاومت همچنان با برگزاری مراسم بر فراموش نشدن یاد ونام قربانیان صبرا و شتیلا تاکید کرده و خواستار تحقیقات بیشتر در خصوص عوامل آن هستند.
در همین ارتباط روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت در جریان افشاگری های اخیر خود درباره زمینه های پیش از کشتار مزبور می نویسد، شارون وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی، رافائل ایتان رئیس ستاد کل و فرماندهان کتائب برای اشغال بیروت به توافق رسیده بودند.
شارون بارها در کنست متعهد شده بود که وارد بیروت نشود ولی در جلسه ای که با فرماندهان ارتش در دفتر کار خود برگزار کرده، خواستار نابودی بخش جنوبی بیروت که اردوگاه های فلسطینی نشین و نیروهای سازمان آزادیبخش قرار داشتند، شده بود و از آن ها خواسته بود تا هر چه را که قابل نابود کردن است، نابود کنند.
یدیعوت آحارونوت با اشاره به این که اسناد محرمانه سازمان اطلاعات نظامی رژیم صهیونیستی (امان) اطلاعات دیگری را درباره حزب کتائب فاش می کند، افزود، نیروهای کتائب از حضور نظامیان اسرائیلی برای نفوذ به هر منطقه استفاده می کردند که پیش از آن تحت تسلط آن ها نبود و در این مناطق اقدام به از بین بردن مخالفان خود می کردند.
علاوه بر این سازمان اطلاعات نظامی رژیم صهیونیستی فاش کرده است که مناخیم بگین نخست وزیر وقت این رژیم اجازه اشغال بیروت را به شارون داده بود ولی این موضوع پس از اشغال بیروت به کابینه اسرائیل ابلاغ شد.
با اینکه پس از اشغال بیروت فقط یک دفتر و تعداد کمی از اعضای سازمان آزادیبخش فلسطین در این شهر مانده بودند، ولی شارون به حزب کتائب اعلام کرده بود که هزاران نفر از آن ها در شهر حضور دارند و بر این اساس با دستور وی و با همکاری حزب کتائب فاجعه کشتار اردوگاه های صبرا و شتیلا انجام شد.
در جریان این کشتار علاوه بر این که بیش از ۳ هزار و ۵۰۰ نفر از ساکنان اردوگاه اعم از زن، مرد، پیر و جوان و خرد و کلان قتل عام شدند، برخی از افراد نیز ناپدیده شدند و تاکنون از سرنوشت آنان خبری در دست نیست.
برخی از فلسطینی ها که در جریان این کشتار اعضای خانواده خود را از دست داده اند، همچنان در جریان برگزاری مراسم یادبود قربانیان آن با در دست داشتن تصاویری از عزیزان خود خواستار تعیین سرنوشت آنان هستند و بر این خواسته تاکید دارند.
فرجام سخن این که با توجه به عمق فاجعه و جنایت مزبور جا دارد تا با توجه به این که گزارش کاملی در ارتباط با این اقدام تاکنون از سوی کمیته مستقل و بیطرفی تهیه و منتشر نشده است، کشورهای اسلامی در تشکل های موجود خود تلاش کنند تا با تشکیل یک کمیته و یا گروه تحقیق نسبت به شناسایی زوایای دیگری از این جنایت به خصوص افراد ناپدیده شده در جریان آن اقدام کنند.