بلاتکلیفی تیم فوتبال امید ادامه دارد و فدراسیون فوتبال پس از پایان قرارداد مهدی مهدوی کیا در شهریورماه هنوز تکلیف کادر فنی امیدها را مشخص نکرده است. در تازه‌ترین اظهار نظر هم داوود پرهیزکاری سرپرست دبیرکلی فدراسیون گفته است تصمیم جدیدی درباره تیم امید گرفته نشده و گمانه‌زنی‌هایی که درباره سرمربی آینده تیم امید به گوش می‌رسد، صحت ندارد!
با توجه به شرایط موجود به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال فعلا پرونده امیدها را بایگانی کرده است. نزدیک بودن جام‌جهانی سبب شده همه نگاه‌ها و برنامه‌های فدراسیون در راستای تیم بزرگسالان باشد و تمرکز مهدی تاج و همکارانش روی آماده کردن بهترین شرایط برای کارلوس کی‌روش و شاگردانش است.
این نوع نگاه باعث شده تا امیدها از اولویت فدراسیون خارج شوند و تلاشی جهت سروسامان دادن نیمکت‌شان صورت نگیرد و همه چیز به بعد از جام‌جهانی موکول شود. این در حالی است که با توجه به عدم تمایل طرفین یعنی فدراسیون و مهدوی‌کیا برای تمدید قرارداد، گمانه زنی‌ها درباره سرمربی جدید تیم امید بالا گرفته است. مدیران فدراسیون اما با رد همه شنیده‌هایی که حول نیمکت تیم امید به گوش می‌رسد، از عدم تصمیم گیری در این باره خبر می‌دهند.
خارج کردن تیم امید از اولویت‌ها در شرایطی است که این تیم باید کمتر از یک سال دیگر در مرحله مقدماتی انتخابی المپیک به میدان برود اما با توجه به بی‌توجهی فدراسیون فرصت آماده‌سازی تیم در حال از دست رفتن است و همه نگاه‌ها متوجه تیم بزرگسالان شده است.
در اهمیت جام‌جهانی تردیدی نیست و فدراسیون فوتبال برای حضور شایسته تیم کشورمان در قطر، باید بهترین شرایط و امکانات را مهیا کند تا تیم ملی در یک وضعیت خوب آماده رویارویی با حریفانش در جام‌جهانی شود. اولویت قرار دادن تیم بزرگسالان و جام‌جهانی اما نباید سبب به حاشیه رفتن امور و رسیدگی به دیگر رده‌های ملی شود. به خصوص که یکی از رده‌های مهم ملی، رده زیر ۲۳ سال و تیم امید است که شهریور سال آینده، کارش را برای شکستن طلسم المپیک آغاز می‌کند.
اگر چه خلاف رشته‌های دیگر، برای فوتبال کشور، میدان جام‌جهانی اهمیت بالاتری نسبت به المپیک دارد اما چنین اولویتی نباید باعث شود که رقابتی مهم مانند المپیک نادیده گرفته شود. فوتبال ایران ۴۸ سال است که در حسرت صعود به المپیک است و آخرین حضور ایران درالمپیک به ۱۹۷۶ مونترال بر می‌گردد و پس از آن تا امروز همواره فوتبال پشت درهای المپیک متوقف مانده و موفق نشده حضور در مهم‌ترین رقابت ورزشی دنیا را تجربه کند.
چرایی حسرت ۴۸ ساله فوتبال برای صعود به المپیک را به خوبی می‌توان در نوع نگاه امروز فدراسیون فوتبال به تیم امید مشاهده کرد؛ نگاهی که المپیک را اولویت نمی‌داند و در چهار دهه اخیر همواره نگاه دقیقه نودی به امیدها داشته است؛ روندی که سبب شده همچنان مونترال، آخرین خاطره فوتبال ایران از المپیک باشد.
شرایط تیم امید در فاصله کمتر از یک سال تا شروع کار تیم امید در انتخابی المپیک گویای همه چیز است؛ نه تکلیف کادر فنی مشخص است و نه خبری از برنامه‌ریزی برای اردوها و بازی‌های تدارکاتی است. بی‌تفاوتی فدراسیون فوتبال نسبت به مشخص کردن تکلیف تیم امید در شرایطی است که برای صعود به المپیک یک برنامه ریزی ۴ ساله نیاز است، برنامه‌ای که از بعد المپیک شروع شود تا برای المپیک بعدی به نتیجه برسد.
چنین نگاهی اما نه تنها در بین مسئولان فدراسیون فوتبال، بلکه در بین مدیران ورزش هم دیده نمی‌شود و فرصت سوزی‌ها سبب شده تا همواره در دقیقه نود و در فاصله کوتاهی که تا شروع مسابقات باقیمانده، تیم شکل گرفته و نتیجه هم مشخص است. تیمی که از یک فرصت ۴ ساله، تنها به سال آخر تکیه می‌کند، نمی‌تواند موفق باشد و طلسم‌شکنی کند.
به همین خاطر برای صعود فوتبال به المپیک، ابتدا باید نوع نگاه تصمیم‌گیرندگان ورزش و فوتبال نسبت به تیم امید تغییر کند و المپیک هم مانند جام‌جهانی، جزو اولویت‌های فدراسیون قرار بگیرد و به جای یک برنامه حداکثر یک ساله، یک برنامه ۴ ساله نوشته شود تا به شکسته‌شدن طلسم المپیک نزدیک‌تر شویم.