به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در پیام محمد مهدی اسماعیلی آمده است: درگذشت شاعر پیشکسوت آیینی استاد حاج سیدرضا مویّد خراسانی موجب تأثر و تألم فراوان شد. استاد مویّد از تباری ارجمند و رشد یافته خانواده‌ای شریف بود که طبعِ شیرین او، به‌ویژه قطعات و سروده های پرمایه و ژرف‌اندیشانه‌اش، حلاوت را در جانِ مخاطب می‌ریخت و او را مجذوبِ خویش می ساخت. او از شیفتگان و مروّجان فرهنگ رضوی بود و طبع روان را جز به راه راستی و نیکی به کار نگرفت تا شعر فاخر آیینی بقا یابد و خدمت ادبی موثری هم به انقلاب اسلامی و دفاع مقدس ارائه داد.
مرحوم سیدرضا مؤیّد فرزند سید محمد متخلص به «مؤیّد» در سال ۱۳۲۱ هجری شمسی در مشهد در خانواده‌ای مذهبی و علاقمند به امور دینی متولد شد، و پس از تحصیلات ابتدایی به شغل آزاد روی آورد.
وی که رباعیات و غزل‌هایش در دوشنبه‌ها و پنجشنبه های تشییع شهدا در مشهد در خاطره‌ها ماندگار شده است، از شعرای برجسته آیینی و انقلابی کشور بود.
شعر معروف «خدا کند که بیایی» تنها یکی از آثار ماندگار اوست و مجموعه اشعار او در طول سال ها، از «گلهای اشک» تا «بهار بی خزان» مجموعه ای غنی از معارف ناب دینی بوده اند که در کالبد ادبیاتی معرفتی و در عین حال مردمی جلوه کرده اند.
از این شاعر اهل بیت (ع) تاکنون سه دفتر به نام «گل های اشک»، «جلوه‌های رسالت» و «نغمه‌های ولایت» منتشر شده است.
شهادت حضرت حمزه سیدالشهدا(ع) -(ای کشته ای که بود احد کربلای تو...)، رباعی شهادت حضرت حمزه سیدالشهدا(ع) -(با یاد غم حمزه کسی صابر نیست...)، حضرت ام کلثوم(س) -(ای آینه دار پنج معصوم...) از جمله اشعار این شاعر آیینی است.