مسئول پرستاران آسایشگاه جانبازان ثارالله یکی از این فرشتگان زمینی است که حدود ۲۹ سال قبل، پس از جنگ تحمیلی ردای سفید را برای کمک به قهرمانان ملی کشور بر تن کرد و خدمت سربازی خود را در این مکان گذراند.
مسعود امامی می‌گوید: اوایل کار کردن برای من در آسایشگاه بسیار سخت بود. چون انتظار مکانی نظیر بیمارستان را داشتم اما بعد با خود گفتم این افراد هم مانند بیماران نیاز به مراقبت دارند و به خاطر ما از سلامتی خود گذشتند، به خاطر حس دوست داشتن و دینی که جانبازان به گردن ما دارند، من در اینجا ماندگار شدم و از آن روزها ۲۹ سال می‌گذرد.
ما بیشترین وقت خود را با جانبازان می‌گذرانیم. حس و حال عاطفی بین ما ایجاد شده و هر روزی را که با آنان زندگی می‌کنیم برایمان خاطره است، کار کردن برای جانبازان قطع نخاع سختی‌های خود را دارد چراکه آنها هیچگونه حرکتی ندارند و زندگی کردن برای آنها دشوار است ما در آسایشگاه خدماتی همچون گرفتن فشار خون، دادن دارو سر وقت، لباس پوشانیدن، استحمام، بیرون بردن، غذا دادن، بردن آنها به مسافرت را برای آنها انجام می‌دهیم.
بیماری بر خلق و خوی جانباز تاثیر می‌گذارد
مسئول پرستاران آسایشگاه جانبازان ثارالله با بیان اینکه هر فردی بیمار شود روی خلق و خوی او تاثیر می‌گذارد، می‌گوید: پس از گذشت ۳۸ سال از جنگ برخی از جانباران همچنان بر روی تخت هستند، این باعث می‌شود بر خلق و خوی آنها تاثیر بگذارد و در روابط تنش‌هایی ایجاد شود. افرادی که اینجا مشغول به کار هستند باید صبور باشند تا بتوانند در این محیط دوام بیاورند.
امامی در پاسخ به این پرسش که چه چیزی باعث افزایش آستانه صبر و تحمل شما می‌شود و در مواقعی که عصبانی می‌شوید چگونه خود را کنترل می‌کنید، گفت: شرایط جانبازان را درک می‌کنم در سختی ها با آنها بودم و دردهایشان را از نزدیک به چشم دیدم رفتار این افراد کنترل شده نیست و ناراحتی آنها واکنشی است در این مواقع باید آن محیط را ترک و صبوری کنیم تا بتوانیم بر اوضاع مسلط شویم.
وی ادامه داد: جانبازان قطع نخاع با انواع و اقسام دردها دست و پنجه نرم می‌کنند اوایل عوارض ناشی از جانبازی بر آنها حادث شد که به مرور زمان و افزایش سن مشکلات و دردهای جسمیشان بیشتر و وابستگی آنها به پرستاران زیادتر شده است.
هیچ آموزشی درباره نحوه برخورد با جانبازان وجود ندارد
مسئول پرستاران آسایشگاه جانبازان ثارالله در پاسخ به این پرسش که آیا آموزش‌هایی در خصوص نحوه برخورد با جانبازان به شما داده شده، گفت: نه متاسفانه. آموزش‌های آکادمیک در این خصوص به ما داده نشده. چراکه بعد از جنگ این افراد وارد مرکز شدند. ما در طول زمان با مشکلات جانبازان و نحوه مواجهه با آنها آشنا شدیم. اکنون افرادی که به اینجا می‌آیند، مانند ما از نزدیک با شیوه زندگی جانبازان آشنا شده و مسائل را فرا می‌گیرند.
امامی با بیان اینکه کار برای جانبازان عشق می‌خواهد و نیاز به یک حس درونی دارد تا بتوانیم در کنار جانبازان با مشکلات کنار بیائیم، توضیح داد: در آسایشگاه ثارالله فرآیند کار نیروها در نوبت کاری (شیفت) صبح از ۷:۳۰ صبح تا ۱۴:۳۰ و نوبت کاری عصر و شب از ۱۴:۳۰ تا ۷:۳۰ روز بعد است.
وی با تاکید بر اینکه شرایط کار در آسایشگاه، متفاوت و سخت است، اذعان داشت: سختی کار به ما تعلق نمی گیرد. کار در اینجا نسبت به بیمارستان سخت تر است. چون برخی از جانبازان شب ها خواب ندارند و باید تا صبح به آنها خدمت کنیم.
خاطره تلخ
مسئول پرستاران آسایشگاه جانبازان ثارالله گفت: هر روزی که یک جانباز به شهادت می‌رسد، برای ما بسیار ناگوار و سخت است. سهراب نریمانی یکی از جانبازان این آسایشگاه بود که بالاترین ضایعه نخاعی را داشت؛ برخلاف دیگر جانبازان که فقط می‌توانند دست خود را حرکت دهند، اما انگشتان آنها از کار افتاده و او حتی قادر به این کار هم نبود و فقط روی تخت دراز کشیده بود و سقف را نگاه می‌کرد. وی فرد بسیار عاطفی بود که متاسفانه بر اثر چسبندگی روده در بیمارستان اصفهان به شهادت رسید. فقدان سهراب برای ما بسیار ناراحت کننده و سخت بود. چراکه رابطه عاطفی عمیقی بین ما وجود داشت.
گروه فرهنگی ایرنا مستندی درباره جانبازان این مرکز تولید کرده که در زیر می توانید مشاهده کنید