به گزارش خبرنگار ایرنا، نه مازندران را می‌شود از کشتی جدا دانست و نه کشتی را از این دیار؛ اینجا استانی است که قهرمانان بزرگی را به دنیای کشتی معرفی کرده است. ورزش نزد مردمان این دیار تنها در یک کلمه خلاصه می‌شود، «کشتی».
تازه‌ترین مورد از نقش آفرینی کشتی گیران مازندرانی مربوط به ۲۶ و ۲۷ شهریور امسال بوده است؛ تاریخی که کشتی‌گیران آزادکار مازندرانی در رقابت‌های کشتی قهرمانی جهان ۲۰۲۲ بلگراد صربستان کاری کردند کارستان و با دست پُر و با مدال‌های خوش رنگ از این آوردگاه مهم به خانه برگشتند.
تاریخ‌سازی آزادکاران مازندرانی در مسابقات جهانی بلگراد و کسب ۲ مدال توسط کامران قاسمپور و رحمان عموزاد و مدال‌های نقره و برنز رضا اطری، محمد نخودی، حسن یزدانی و امیرحسین زارع بار دیگر ضرورت توجه ویژه ملی به افزایش و گسترش زیرساخت‌ها و بودجه‌های مرتبط با کشتی را نشان داد چرا که به باور کارشناسان، امکانات کشتی مازندران در شان جایگاه کشتی این دیار نیست.
از سوی دیگر ورزش دوستان می‌دانند که این مدال‌آوری و قهرمانی‌ها تنها مختص به یک دوره زمانی خاص نیست و تقویم کشتی را که ورق بزنیم، می‌بینیم که مازندران در کشتی حرفهای زیادی برای گفتن دارد و همواره کشتی گیران نام‌آوری از این دیار به رقابت‌های جهانی و المپیک اعزام و با افتخار آفرینی‌هایشان، پرچم سه رنگ ایران را به اهتزاز در آورده اند.
کشتی در مازندران ریشه در خاک دارد و مردم این دیار با پوست و استخوان این ورزش مُهیج را لمس می‌کنند. فنون این ورزش نسل به نسل و سینه به سینه از امثال مهدی حاجی زاده، سبحان روحی، یعقوب نجفی جویباری، کمیل قاسمی، رضا یزدانی، مسعود اسماعیل‌پور، عزیز و آیت واگذاری، حسن یزدانی، محمد نخودی، امیر محمد یزدانی و کامران قاسمپور به پهلونک‌ها و نونهالانی که در حال مرور فن کشتی در سوله‌های نه چندان استاندارد ورزشی این استان هستند، در حال انتقال است.
مدال آوری‌ها تنها یک روی سکه است و زمانی که به سالن‌های کشتی این استان پا می گذراید می بینید که این سالن‌های ورزشی شایسته نام و آوازه کشتی مازندرانی نیست، اما کودکانی با ذوق وصف ناشدنی در سوله‌هایی که تنها نام سالن ورزشی را یدک می‌کشد، در حال تمرین و جُنب و جوش هستند.
بر اساس آمار هیات کشتی مازندران، ۱۰ هزار و ۵۶۳ کشتی‌گیر در رده‌های مختلف سنی در این استان به صورت حرفهای در دهها سالن ورزشی مشغول تمرین هستند، اما در برخی از این سوله‌ها آنقدر اذحام و حضور کشتی‌گیران زیاد است که مربیان، کشتی‌گیران را در سطوح یک تا چهار دسته‌بندی می کنند و از ساعت ۱۵ عصر تا حوالی ساعت ۲۳ هر شب در حال آموزش کشتی به این ورزشکاران هستند.
در کنار فقر زیرساختی کشتی مازندران، تنها رویه‌ای که اشتیاق مدال‌آوری را در بین کشتی گیران این استان زنده نگه می‌دارد، غیرت مثال زدنی آنان است و بر همین اساس بسیار راغب هستند که در مسیری که نیاکانشان پا گذاشتند، حرکت کنند.
در اغلب سالن‌های ورزشی مازندران خبری از دوش آب گرم، آب سرد کن یا اتاق گرم و تعویض لباس نیست و به تشک‌های کشتی برخی از این سالن‌ها که نگاهی می‌اندازید، انگار ماه‌ها است که رنگ نظافت را به خود ندیده‌اند. کمتر کشتی‌گیر مازندرانی است که روی این تشک‌ها تمرین کرده باشد ولی به بیماری پوستی و عفونت‌های قارچی مبتلا نشده باشد. این کشتی گیران در کنار گوش‌های شکسته همواره جای زخم بیماری پوستی را که دایره‌وار روی بدنشان نقش می‌بندد، به یادگار دارند.
مربیان می‌گویند بیشتر کشتی‌گیرانی که در این رشته ورزشی در مازندران نام‌نویسی می‌کنند، خانواده‌هایشان از افراد بی‌بضاعت جامعه هستند و شهریه ماهانه ۵۰ هزار تومانی خود را به زور پرداخت می‌کنند.
مربیان گاهی اوقات، حق بیمه ورزشی این کشتی‌گیران را از جیب خودشان پرداخت می‌کنند. با این وضعیت دیگر پولی باقی نمی‌ماند که بخواهند برای توسعه امکانات ورزشی یا تمیزی اساسی تشک این سالن‌های ورزشی هزینه کنند.
از سوی دیگر تمام سالن‌های کشتی مازندران با مدیریت مربیان سازنده اداره می‌شود و اعتباری از ورزش و جوانان یا دستگاه‌های دولتی برای نگهداری این مکان‌ها پرداخت نمی‌شود.
از سوی دیگر وعده های پوچ دولت دوازدهم در تکمیل ورزشگاه پنج هزار نفری جویبار که پایتخت کشتی ایران است بیشتر دل کشتی دوستان را به درد آورد و طرحی که در سال ۱۳۹۵ کلنگ زنی شد و قرار بود ۲ ساله تقدیم کشتی دوستان شود حدود سه سال نیمه تمام باقی ماند تا اینکه با درایت دولت سیزدهم و تزریق اعتبارات ۶۰ میلیارد تومانی اکنون پیشرفت فیزیکی این طرح از ۳۰ درصد در سال گذشته به حدود ۶۰ درصد رسیده است.
فرصت سوزی، با امکانات ورزشی زیر صفر
خُبرگان کشتی در مازندران می‌گویند که لازمه استمرار قهرمانی‌ها و مدال‌آوری برای میهن در آوردگاه‌های مهم بین‌المللی و جهانی توسط مازنی‌ها، توجه بیش از پیش به امکانات کشتی این استان است و کشتی‌نویسان هشدار می‌دهند در صورت تامین نشدن امکانات، ترمز ورزش کشتی در این دیار کشیده خواهد شد و در آینده نزدیک کشتی گیران بی‌رمق و بی‌انگیزه در رده‌های پایه از کشتی خداحافظی خواهند کرد.
رییس هیات کشتی شهرستان جویبار در گفت و گو با ایرنا می گوید که مبلغ سالانه اعتبارات تخصیصی به این هیات به ۲۰ میلیون تومان هم نمی‌رسد. توزیع نشدن عادلانه اعتبارات در بین هیات‌های کشتی، مانع جدی توسعه امکانات کشتی در این شهرستان است. در توزیع اعتبارت، جویبار با شهرستانی که شاید قهرمانی در رشته کشتی ندارد، فرق نمی‌کند.
سلمان قادری ادامه داد: در مجموع در شهر جویبار ۲۰ تخته تشک کشتی وجود دارد که از ۱۰ سال پیش تاکنون برای تعویض آنها اقدام نشده و دلیل آن هم کمبود اعتبار است.
وی خاطر نشان کرد: سالانه ۳۰۰ تا ۵۰۰ نفر از نونهالان جویباری با شوق و اشتیاق پس از مدال آوری کشتی‌گیران این شهر در آوردگاه‌های مهم جهانی و بین المللی در باشگاه‌های کشتی نام‌نویسی می‌کنند، اما با گذشت یک سال ۵۰ درصد این افراد به دلیل فقر امکانات یا از کشتی خداحافظی می کنند یا تمایل دارند این رشته ورزشی را در شهرهای مجاور جویبار که امکانات بیشتری دارند، ادامه دهند و یا افرادی که دارای شرایط مالی خوبی هستند، در باشگاه‌های خصوصی مرکز استان ثبت‌نام می کنند.
رییس هیات کشتی شهرستان جویبار گفت: مربیان کشتی از سالن‌های ورزشی که در جویبار وجود دارد، منفعت مالی نمی‌برند و تنها آرزویشان قهرمانی کشتی گیرانشان در مسابقات است و حتی بسیاری از مربیان زحمتکش پول دوبنده و کفش گیرانشان را خودشان می خرند.
وی اضافه کرد: از مجموع هشت سالن کشتی که در جویبار وجود دارد، قدمت چهار سالن به ۱۵ تا ۲۰ سال قبل برمی‌گردد و کشتی گیران زیر سقف‌های ناایمن و دیوارهای تَرک خورده بر روی تشک‌های پوسیده در حال تمرین هستند و از دل این سال‌ها، کشتی گیران نام آوری همچون مهدی حاجی زاده و کامران قاسمپور و دهها کشتی گیران قد علم کرده اند.
قادری ادامه داد : براساس آمار، سالانه حدود ۲۰۰ تا ۲۵۰ کشتی‌گر جویباری که به تمرین کشتی در این شهرستان اشتغال دارند به بیماری‌های پوستی به دلیل تمرین بر روی تشک‌های آلوده و کثیف، مبتلا می شوند و از بیمه ورزشی برای درمان خود استفاده می کنند و بعد از مدتی، دیگر تمایلی ندارند که در رشته کشتی فعالیت کنند و خیلی زود دوبنده و کفش‌های کشتی خود را آویزان می‌کنند.
رییس هیات کشتی جویبار گفت: تعویض ۲۰ تخته تشک کشتی در جویبار به حدود پنج میلیارد ریال اعتبار نیاز دارد و در صورت رفع نشدن این مشکلات، شاهد بی رغبتی کودکان این دیار در تمرین کشتی یا کوچ اجباری کشتی‌گیران حرفهای به شهرها و استان‌های همجوار برای انجام تمرین‌های تخصصی کشتی خواهیم بود.
قادری افزود: بعد از تمرین کشتی به طور حتم کشتی‌گیران باید در سالن و باشگاه ورزشی دوش بگیرند، اما متاسفانه هیچ یک از باشگاه‌های جویبار حمام ندارند و کشتی گیران مجبور هستند بعد از ورزش با لباس خیس و عرق کرده، سالن‌ها را ترک کنند.
رییس هیات کشتی شهرستان جویبار با قدردانی از تلاش های دولت سیزدهم برای تسریع در ساخت ورزشگاه پنج هزار نفری جویبار، تصریح کرد: قبل از دولت سیزدهم سالن پنج هزار نفری کشتی جویبار به معنای واقعی در حسرت روبان قرمز بود اما با درایت دولت سیزدهم ساخت این طرح از تعطیلی نجات پیدا کرده و پیشرفت فیزیکی آن اکنون قابل قبول است.
قادری خاطر نشان کرد: متاسفانه استانی با این همه آوازه در عرصه کشتی و علاقه مندان بی شمار یادگیری این رشته ورزشی از نبود یک سالن مجهز و بزرگ در خور این دیار رنج می‌برد.
وی ادامه داد: استمرار این روند فرصت سوزی است و در آینده نزدیک نوجوانان و نونهالان این شهر دیگر علاقه ای به تمرین و ورزش در کشتی را با وجود همچنین امکانات ضعیفی نخواهند داشت.
دل پردرد مربیان کشتی
می گوید به کشتی گیرانش عشق می‌ورزد و از اینکه حاصل زحماتش، در آوردگاه‌های جهانی و المپیک می‌درخشند خوشحال است. با آه و حسرت ادامه می‌دهد پولی برای استخدام نظافتچی ندارد و خودش بعد از پایان تمرین کشتی، تشک کشتی را تمیز می کند تا کشتی گیرانش به بیماری پوستی مبتلا نشوند.
این بخشی از صحبت‌های هوشنگ نیکنژاد یکی از مربیان سازنده مازندرانی و مربی مدال آورانی همچون کامران قاسمپور، کمیل قاسمی، حسن یزدانی و محمد نخودی است که از نبود امکانات در کشتی استان می نالد و می گوید تعدادی از مربیان با چنگ و دندان کشتی مازندران را نگه داشته اند.
این مربی سازنده کشتی در گفت و گو با ایرنا تصریح کرد: پولی از سوی هیات کشتی استان با وجود آن که تاکنون چهار قهرمان کشتی المپیک و جهان تربیت کرده به سمت باشگاهم حواله نمی‌شود و باور کنید حتی پولی از کشتی گیران نمی گیرم و هر کشتی‌گیری که دوست داشت می‌تواند مبلغ ۵۰ هزار تومان، ماهانه به حساب باشگاه واریز کند.
وی اضافه کرد: ۴۲۰ کشتی گیر در رده پایه پهلوانک، نونهال و نوجوان در باشگاه کشتی من در حال تمرین هستند، اما کل پرداختی ماهانه این کشتی گیران به یک میلیون هم نمی‌رسد و توقعی هم ندارم چرا که دست پدران این ورزشکاران تنگ است و توقع مالی از آنان ندارم و مزد تلاش هایم را در مدال های رنگارنگ کشتی گیرانم در رده ملی می بینم.
پهلوان نیکنژاد که دل پر دردی دارد، می گوید که هیچ اعتباری از سوی هیات کشتی استان به مربیان سازنده تزریق نمی‌شود و از جیب خودشان برای نظافت سالن و تشک کشتی پرداخت می‌کنند و اگر روزی دستشان خالی بود، خودشان دست به کار می شوند و تشک را با مواد ضدعفونی کننده تمیز می کنند.
وی بیان کرد: محل تمرین کشتی من قبلا انبار برنج بود و با برادرانم گِرد هم آمدیم و این سوله را اجاره کردیم و به کودکان ساروی، جویباری و قائمشهری تمرین کشتی می دهم و ۱۰ سالی می شود که تشک کشتی تعویض نشده و هر وقت که پلاستیک های روی تشک پاره می شود با نخ و سوزن و چسب آنها را به هم می دوزم و با سختی و مشقت فراوان نمی گذارم کشتی گیران از کشتی فراری شوند.
نیکنژاد تصریح کرد: بعد از هر قهرمانی کشتی گیران در میادین جهانی و المپیک، ورود کودکان و و نوجوانان مازندرانی برای کشتی گیر شدن به سالن های ورزشی افزایش می یابد، اما بعد از مدتی وقتی که امکانات این سالن ها را می بینند از کرده خود پشیمان و بی انگیزه باشگاه را ترک می کنند و آنهایی که باقی می مانند بسیاری از بیماری ها و آسیب دیدگی ها را به جان می خرند و در کنار مبارزه با حریفان با فقر زیرساختی در رشته کشتی مازندران هم سرشاخ می شوند و شکستشان می دهند.
این مربی کشتی اضافه کرد: از مسوولان می خواهیم به داد کشتی مازندران برسند و نباید پشت نقاب مدال آوری های کشتی گیران استان پنهان شویم و کشتی این شهر برای استمرار قهرمانی ها نیازمند حمایت است.
در تلاش هستیم
فقر امکانات در مازندران چیزی نیست که از نگاه مسوولان استانی دور بماند ولی می گویند که اعتبارات کافی ندارند تا مشکلات را حل کنند. سکاندار هیات کشتی مازندران در این باره به خبرنگار ایرنا گفت: مازندرانی ها همواره در میادین کشتی جهانی و المپیک سهم داشتند و خوش درخشیدند و باید بیش از پیش به زیرساخت‌های کشتی این استان توجه شود.
امید شایگان افزود: فقر زیرساختی در کشتی استان محسوس است و باید در سطح ملی و استانی پیگیر این موضوع بود. در شان کشتی مازندران نیست که با وجود مدال آوری های متعدد، اما کشتی گیران این رشته ورزشی بر روی تشک های پاره تمرین کنند و ماهم در حد بضاعت خود به هیات های کشتی کمک می‌کنیم اما اعتبارت جوابگوی عقب ماندگی ها نیست.
سرپرست هیات کشتی مازندران گفت: کشتی استان همواره در رده های مختلف ملی برای کشور در آوردگاه های جهانی و المپیک آبروداری کرده، اما سهم کشتی گیران این استان از امکانات تخصیصی به طور تقریبی هیچ است.
شایگان بیان کرد: برای تامین چند تخته تشک باید ماه‌ها با مدیران مربوطه نامه نگاری کنیم و این روند در شان کشتی استان نیست. به صورت سرزده چندین مرتبه از سالن‌های کشتی مازندران بازدید داشتم و این سالن ها با مشکلات زیادی با توجه به تراکم قابل توجه کشتی گیران مواجه هستند که باید هرچه سریع تر این مشکل برطرف شود.
وی ادامه داد: با وجود فقر امکانات، کشتی گیران مازندرانی با عرق ریختن و تلاش خودشان و مربیان سازنده مدال آوری می کنند. مشکلات زیرساختی کشتی استان را تفکیک کردیم و از مسوولان ارشد مازندران می خواهیم در حد توان خود برای گره گشایی از مشکلات این رشته ورزشی اقدام کنند.
وی اضافه کرد: پیگیر تحویل ۲۰ تخته تشک برای سالن‌های ورزشی مازندران هستیم که امیدواریم در روزهای آینده این تشک‌ها به هیات کشتی استان تحویل شود.
وعده‌های زنگ زده
باوجود مشکلاتی که در سالن‌های ورزشی وجود دارد، مدال آوران معتقدند راه اندازی خانه کشتی می تواند گره کور ضعف زیرساختی در رشته کشتی جویبار و دیگر شهرهای مازندران را باز کند.
ایمان صادقی، یکی از کشتی گیران موفق مازندرانی که قهرمانی در مسابقات جوانان جهان را در کارنامه خود دارد در گفت و گو با ایرنا بیان کرد: شاید باورتان نشود اما مازندران یکی از ضعیف ترین زیرساخت ها را برای تمرین کشتی دارد و کشتی گیران این استان تنها با علاقه ذاتی و تمرینات مستمر در رویدادهای مهم جهانی و المپیک می درخشند.
وی خاطر نشان کرد: به عنوان مثال باشگاه شهید فقیه جویبار که در سال‌های نه چندان دور در آن تمرینات کشتی برگزار می‌شد، چندماهی است که به دلیل فرسودگی تعطیل شده و کشتی گیران با سختی در خانه و یا در سوله های ورزشی مشغول تمرین هستند.
قهرمان کشتی آزاد جوانان جهان ادامه داد: من در تمام باشگاه های کشتی مازندران تمرین کردم و هیچ یک از این باشگاه ها استانداردهای لازم برای تمرین کردن را ندارند و بسیاری از کشتی گیران به دلیل استاندارد نبودن تشک ها دچار ضرب خوردگی می شوند. تشک های کشتی باید با دیوارهای کناری سالن پنج تا ۱۰ متر فاصله داشته باشد، اما تشک ها به دلیل محدودیت فضا در جوار دیوارها پهن شده و کشتی گیر نمی تواند فن های پرتابی مانند فن کمر بزند و احتمال دارد با دیوار برخورد کند و دچار آسیب دیدگی شود.
صادقی گفت : حق کشتی مازندران با تقدیم مدال آوران قابل توجه این نیست که ورزشکارانش در سوله تمرین کنند و ساخت خانه کشتی حق کشتی گیران این استان است.
این ورزشکار مازندرانی تصریح کرد: برای تمرین تخصصی کشتی در کنار تشک کشتی، باید دستگاه های بدنسازی و حتی استخر در کنار سالن های ورزشی باشد و ساخت خانه کشتی با تمام امکانات می تواند انگیزه ورزشکاران مازندرانی برای ادامه دادن ورزش کشتی را بیشتر کند.
صادقی افزود: یک کشتی گیر حرفه ای در استان برای تمرین روزانه اگر در اردو نباشد باید در تمام نقاط استان در حال تردد باشد تا هم در باشگاه بدنسازی، ورزش هوازی و بدنسازی داشته باشد و هم در باشگاهی دیگر، تمرین تخصصی کشتی را انجام دهد و اگر این امکانات در خانه کشتی متمرکز شود هیچگاه کشتی گیران برای تمرین دغدغه مالی نخواهند داشت.
به گزارش ایرنا، از سال های گذشته تاکنون همواره مازندرانی‌ها بیشترین سهم از تیم ملی کشتی آزاد را در اختیار داشته اند. در المپیک ۲۰۱۲ لندن به دلیل حضور رضا یزدانی، مسعود اسماعیل‌پور و کمیل قاسمی در تیم ملی کشتی آزاد به عنوان المپیکی‌ترین جهان استان یاد شده بود. در آن مسابقات یک طلا توسط کمیل قاسمی کسب شد.
در مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان ۲۰۲۲ بلگراد، مازندرانی‌ها از ۱۰ وزن ممکن هشت کشتی‌گیر در رقابت‌های قهرمانی کشتی آزاد جهان داشتند که ۶ نفرشان توانستند مدال کسب کنند.
این قهرمانان با کمترین امکانات بر قله های افتخار تکیه زدند، اما باید به این یقین رسید که توجه به امکانات ورزشی جزو زیرساخت های الزامی برای مدال آوری و اهتزاز پرچم میهن در رویدادهای جهانی و المپیک است.
فقر زیرساختی و امکانات در رشته ورزشی کشتی در این استان قهرمان پرور، زیبنده ورزش کشور نیست. رفع این مشکل و تکمیل این طرح عزم ملی مسوولان با تخصیص اعتبارات لازم را می طلبد.