به گزارش ایرنا، نام آلسیدس گیگیا برای برزیلی‌ها به مثابه کابوسی است که تلخ‌ترین روزهای فوتبالی آنان را رقم زد؛ روزی که این بازیکن اروگوئه‌ای در برابر ۲۰۰ هزار تماشاگر گل برتری این کشور را وارد دروازه مردان دیار قهوه کرد تا ماراکانا را به ماتم کده‌ای تبدیل کند. این گل در دقیقه ۸۵ به ثمر رسید و موجب کوتاه شدن دست برزیل از قهرمانی جام جهانی ۱۹۵۰ شد. برزیلی‌ها بعد از این بازی هشت سال برای رسیدن به نخستین قهرمانی خود صبر کردند.
قهرمان ملی اروگوئه در سال ۲۰۱۵ و ۶۵ سال بعد از فینال مارکانا در سن ۸۸ سالگی درگذشت. روز وفات این نابغه فوتبال آمریکا جنوبی متقارن با شصت و پنجمین سالگرد فینال ماراکانا بود.
گیگیا همچنین پنج بازی نیز با پیراهن تیم ملی ایتالیا انجام داده است که حاصل آن یک گل بود. وی در ۱۲ بازی چهار گل را برای اروگوئه به ثمر رسانده بود. گیگیا هنگامی که ۸۰ ساله شد به پاس افتخارات ورزشی، توسط کنگره اروگوئه مورد تقدیر قرار گرفت.
گلزن فینال جام جهانی ۱۹۵۰ تا ۶۰ سال یکی از منفورترین مردان اروگوئه نزد برزیلی‌ها بود بازیکنی که با گل خود ورزشگاه ۲۰۰ هزار نفری را در سکوت فرو برد و سیل اشک را در تمام مناطق این کشور جاری کرد. این بازیکن به همراه پاپ و فرانک سیناترا یکی از سه افراد سرشناسی هستند که در تاریخ مارکانا را در سکوت فرو بردند.
زننده گل قهرمانی اروگوئه در فینال جام جهانی ۱۹۵۰ این را هم گفت: اتفاقی که آن روز در ماراکانا افتاد زیبا بود. این گل، من را سرشار از غرور کرد و فراموش نشدنی بود. بزرگترین لحظه زندگی من در آن ورزشگاه بزرگ رقم خورد.
هر چند که گیگیا تا مدت‌ها در نظر مردم برزیل قهرمان نقش منفی داستان ماراکانا بود اما این باعث نشد که مسوولان ورزش این کشور وی را فراموش کنند. ۶۰ سال پس از فینال مارکانا، قهرمان ملی اروگوئه به این ورزشگاه بازگشت. بازگشت دوباره گیگیا به ماراکانا به خاطر دعوت مسوولان برزیلی بود. برزیلی‌ها در ۲۹ دسامبر ۲۰۰۹، از گیگیا خواستند تا پاهای خود را در قالبی پلاستیکی بگذارد تا رد پای وی در کنار بزرگانی از جمله پله برزیلی، اوزه‌بیو پرتغالی و فرانتس بکن باوئر آلمانی در پیاده روی شهرت ماراکانا جای خود را بگیرد.