به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه اخبار علمی (Science News)، مِسیه ۷۷ نام یک کهکشان مارپیچی میله‌ای در صورت فلکی نهنگ (cetus) است.
این کهکشان دارای قدر ظاهری ۹.۶ است و در فاصله ۴۷ میلیون سال نوری قرار دارد. ستاره‌شناس فرانسوی، پیِر مِشَن (Pierre Méchain)، این کهکشان را در سال ۱۷۸۰ کشف کرد. او در ابتدا، گمان کرده بود که این کهکشان یک سحابی است.
مِشَن این کشف را با همکارش، ستاره‌شناس فرانسوی، شارل مسیه (Charles Messier)، در میان گذاشت. مِسیه معتقد بود که جسم بسیار درخشانی که مشاهده می‌کند، یک خوشه ستاره‌ای است؛ اما با پیشرفت فناوری، وضعیت واقعی آن به‌عنوان یک کهکشان مشخص شد.
مسیه ۷۷ یکی از کهکشان‌های بزرگ فهرست مسیه است. این کهکشان چنان پرجرم است که گرانش آن باعث می‌شود کهکشان‌های مجاور دیگر بپیچند و منحرف شوند.
دکتر گری هیل (Gary Hill)، اخترفیزیکدان در گروه آموزش فیزیک دانشگاه آدلاید در استرالیا، می‌گوید: نوترینوها، ذراتی بنیادی که از نظر الکتریکی خنثی هستند و به ندرت وارد برهمکنش می‌شوند، می‌توانند اطلاعاتی درباره هسته فعال کهکشان ارائه دهند. ما با استفاده از داده‌های ثبت‌شده توسط رصدخانه ردیاب نوترینوی آیس‌کیوب (یک رصدخانه پژوهشی در جنوبگان)، بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۲۰، انتشار نوترینو از اجرام اخترفیزیکی را بررسی کردیم.
تا کنون حدود ۸۰ رویداد نوترینو از کهکشان فعال مسیه ۷۷ شناسایی شده است. این امر به آشکارسازهای بزرگی مانند رصدخانه ردیاب نوترینوی آیس‌کیوب نیاز دارد که با حجم ابزاری معادل یک کیلومتر مکعب یخ در اعماق قطب جنوب، در این زمینه پیشرو است.
بسیاری از نوترینوها از زمین عبور می‌کنند؛ اما برخی از آن‌ها در یخ، در نزدیکی آشکارساز برهمکنش می‌کنند و میون‌هایی را ایجاد می‌کنند که نوری را ساطع می‌کنند که توسط بیش از ۵ هزار حسگر نوری پخش می‌شود. میون یک ذره بنیادی از خانواده فرمیون‌ها و گروه لپتون‌ها است.
دکتر هیل می‌گوید: اندازه عظیم رصدخانه ردیاب نوترینوی آیس‌کیوب نیازمند سال‌ها تلاش صدها نفر در سراسر جهان برای تکمیل ساخت و درک واکنش به ذرات با انرژی بالا بود. چند سال دیگر به قطب جنوب باز خواهیم گشت تا ابزارهای بیشتری را در داخل یخ قرار دهیم و این رصدخانه را قوی‌تر کنیم.