به گزارش ایرنا، کتاب این یار مهربان دوران کودکی و همنشین و هم صحبت تنهایی ما آدم بزرگها همیشه انگار اولویت آخر یا یکی مانده به آخر اوقاف فراغت مان بوده است، جدا از مشکلات کاغذ و گرانی کتاب و نبود فضای کافی در آپارتمان های شهری که موقع رفتن به سمت کتاب جلوی چشمهامان می آیند و هرکدام هم به اندازه کافی مهم و قابل بحث هستند، انگار اصلا اینکه کتاب برایمان اولویت داشته باشد کاری غیرعادی به نظر می رسد.
هرسال در هفته کتاب، ایام نمایشگاه کتاب، روزهای تخفیفات فصلی کتابفروشی ها و سایر مناسبات مقطعی همه دست به دست هم می دهند تا ما کمی بیشتر کتاب بخوانیم، از تبلیغات روی تابلوی خیابان ها و برنامه های روی آنتن صدا و سیما و رسانه ها تا برنامه های مشوق کتابخوانی در نقاط مختلف شهر همه از کتاب حرف می زنند، مسئله این است که ما برای کتابخوان کردن آدم ها بیشتر از اینکه از سنین بالا آنها را دعوت کنیم باید از کودکی و دوران مدرسه این دوستی را برایشان ایجاد کنیم.
منصوره مصطفی زاده کارشناس کتاب کودک و نوجوان معتقد است: طبیعتا هر چیزی با فضای فیزیکی و مناسبتی که رنگ و بوی کتاب را به زندگی مردم ببخشد، موثر است، نمیشود گفت که موثر نیست؛ در همین هفته کتاب به هر یک از فضاهای مرتبط چون کتابفروشیها، باغ کتاب، یا فضاهای مخصوص کتاب بروید شوری که در فضا وجود دارد را حس می کنید، فضاسازی ایجاد میشود تا آدم ها بفهمند یک مناسبتی و هفته کتابی هست و این خودش قدمی در راستای ترویج کتابخوانی است.
وی افزود: طبیعتاً اگر کتابخوانی را هم مثل هر کار دیگری در کودکی تبلیغ کنیم و جا بیندازیم برای افراد، اثر بلند مدت عمیق تری خواهد داشت، بچه ها وقتی مانوس بشوند با کتاب، در بزرگسالی نیازی به این همه هزینه تبلیغات نیست.
مدرسه و دوران دانش آموزی بهترین زمان برای آموزش ارتباط کتاب با بچه هاست، بچه هایی که هنوز دغدغههایشان به درس و مشق و روز بعد محدود می شود، اینکه ما می خواهیم جامعه کتابخوان و اهل مطالعه داشته باشیم لازم اما کافی نیست.
زمانی این خواسته محقق میشود که اول از همه جایی برای اولویت دادن به کتاب در سبد خرید خانواده ها باقی مانده باشد و دوم به طرح های تشویقی بسنده نکنیم و نسل کتابخوان تربیت کنیم، تبلیغات شهری، بن های تخفیف، نمایشگاههای فصلی و سالیانه کتاب و خیلی از کارهای دیگر زمانی نتیجه میدهد که ما قدرت خرید کتاب داشته باشیم و هم کتاب جزء اولویتهای ما باشد.