امید وفایی روز چهارشنبه در گفت وگو با ایرنا در شهرستان ملایر تاکید کرد که در حقیقت نادیده گرفتن هنرمندان اصیل باعث دوری متولیان و مسئولان جامعه نسبت به وقایع اجتماعی در جامعه خواهد داشت و در این بین از حذف هنرمند همه حوزه های سیاسی، فرهنگی ، اقتصادی و حتی خود متولیان این حوزه هم زیان می بینند.
او می گوید: ورود به عرصه هنر پختگی می‌خواهد و شبیه میوه‌ای است که اگر زودتر چیده شود، کال است و چنانچه کامل برسد خودش از درخت می‌افتد،در حوزه هنر هم همه چیز باید به آرامی و در وقت خودش اتفاق بیفتد و خصلت بارز هنر این است که باید به تدریج سیر تکاملی خود را بیابد.
در همین رابطه و به بهانه سی‌ونهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران و چگونگی ساخت نخستین فیلم بلند سینمایی در ملایر گفت وگویی صریح با "امید وفایی" کارگردان باسابقه فیلم کوتاه داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
همه چیز از تماشای یک فیلم سینمایی آغاز شد
نقطه عطف و نخستین جرقه برای ورود به عرصه هنر این کارگردان باسابقه و فیلم
ساز مطرح با تماشای یک فیلم سینمایی در سینما آغاز شد؛ او در این مسیر متوقف نشد، جایی از مسیر را قدم و جاهایی هم شروع به دویدن کرد، می‌دانست که انتهای این دویدن‌ها شروع یک اتفاق خوب است.
وفایی در این راه پُر اُفت و خیز، تجربه‌های زیادی کسب کرد و طبق عهدی که با خود بست، مصمم بود در مسیر خلق اثر سینمایی، هر آنچه بیشتر می‌داند به اشتراک بگذارد.
امروز که درخت داشته‌های او قد کشیده و برگ و بار داد به نقطه‌ای رسید که سال‌ها برای آن جنگید، درخشش او در سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران و نکوداشت این کارگردان نامی فیلم کوتاه، مروری بر آثار این جشنواره به آثار "امید وفایی" فیلمساز باسابقه و مدرس انجمن سینمای جوانان ایران اختصاص یافت.
در این جشنواره فیلم‌های داستانی و مستند «امروز روز من(۱۳۷۹)»، «آدم معمولی(۱۳۸۴)»، «وقایع‌نگاری یک عشق ناتمام(۱۳۸۵)»، «به همین سادگی(۱۳۸۶)»، «تیغ و قلم(۱۳۸۸)»، «در این نزدیکی(۱۳۸۷)»، «روشنایی‌های شهر(۱۳۹۰)» و «سزارین(۱۳۹۷)» از جمله آثار او بود که در سی‌ونهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران نمایش داده شد، افتخاری بزرگ برای شهرستان ملایر که مجوز ساخت نخستین فیلم بلند سینمایی را برای "امید وفایی" به ارمغان آورد.
او متولد ۱۳۵۵ و دانش‌آموخته دوره‌های فیلم‌سازی انجمن سینمای جوانان ملایر در سال ۱۳۶۹ است، وی در سال ۱۳۸۴ مدرک کارگردانی خود از دانشگاه سوره اصفهان و تهران دریافت کرد و به‌عنوان یکی از فعال‌ترین اعضای انجمن در استان همدان علاوه بر فیلم‌سازی و عکاسی به‌عنوان مدرس فیلم‌سازی و عکاسی فعالیت دارد و ریاست انجمن سینمای جوانان ملایر و تویسرکان، عضویت خانه سینما و کارشناس هنری اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ملایر را در کارنامه خود دارد، او همچنین دبیری جشنواره منطقه‌ای فیلم و عکس ملایر( آگر) را بر عهده داشته است.
ایرنا: جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران شاید بزرگترین رویداد هنری برای فیلمسازان فیلم کوتاه باشد، بیشتر از این جشنواره و حضور شما در بخش مروری بر آثار بگویید؟
وفایی: فستیوال انجمن سینمای جوانان ایران با عنوان "جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران" از دهه ۶۰ تاکنون برگزار می‌شود و در هر دوره جشنواره، بخش‌های متعددی برای نمایش فیلم کوتاه در سه بخش داستانی، انیمیشن تجربی و مستند وجود دارد، بخشی نیز در حوزه‌های نکوداشت و مروری بر آثار است که سعی می‌شود از افرادی که در حوزه فیلم کوتاه فعالیت داشتند، به نوعی در هر جشنواره آثار آنها به تصویر کشیده شود.
در سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران سیاستگذاران انجمن سینمای جوانان ایران و اعضای جشنواره، بخش مروری بر آثار را به دلیل رزومه کاری و فیلم‌های تولیدی به من اختصاص دادند که جا دارد از زحمات و تلاش‌های "مهدی آذرپندار" مدیرعامل انجمن سینمای جوانان ایران و اعضای جشنواره قدردانی کنم.
ایرنا: پروسه انتخاب فیلم‌های شما در این جشنواره بر چه اساسی بود؟
وفایی: در انتخاب فیلم‌های من سعی شد یک پروسه زمانی و سیر کاری در نظر گرفته شود، تعدادی از فیلم‌های من مثل "کوچه" که در فضای هشت میلی‌متری کار شده بود، گزارش یک مرگ از پیش تعیین شده و انیمیشن در عصر ما و تعدادی دیگر که تبدیل به فیلم شدند و مربوط به سال‌های ۶۹ تا ۷۵ است، نمایش داده و سعی شد فیلم‌هایی انتخاب شود که مربوط به دهه ۷۰ بود و فیلم‌هایی همچون "وقایع‌نگاری عشق ناتمام"، "امروز روز من"، "روشنایی‌های شهر" و "سزارین" مربوط به سال ۱۳۹۷ انتخاب شدند.
ایرنا: مبنای انتخاب شما فیلم‌هایتان با عنوان مروری بر آثار چیست؟
وفایی: انجمن سینمای جوانان ایران از بدو تاسیس در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه هر ساله از پیشکسوتان و فیلمسازانی که به نوعی به جریان سینمایی چه در حوزه فیلم کوتاه و چه بلند کمک کرده‌اند و صاحب نظر هستند، تحت عنوان مروری بر آثار از فیلمسازان تقدیر و با نمایش فیلم‌های آنان مخاطبان را با نگاه آنان آشنا می‌کنند، در کل مبنای انتخاب هشت فیلم من در بخش مروری بر آثار، بخش تاریخی و زمانی، محتوایی و فنی آثار بود، از تولیدات فیلم‌های هشت میلی‌متری، ویدئو و دیجیتال در بخش داستانی، انیمیشن و مستند انتخاب شد، فیلم‌هایی که جوایز متعدد ملی و بین‌المللی در بخش‌های مختلف اعم از کارگردانی، بهترین تدوین و فیلمنامه در جشنواره‌ها را کسب کردند.
ایرنا: مروری بر آثار در جشنواره سی‌ونهم چه بازتابی بر شما داشت؟
وفایی: بخش مروری بر آثار سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران به آثار من اختصاص یافت که از ۳۰ فیلم ساخته شده، هشت فیلم برای نمایش در ۲ سانس انتخاب شد که با استقبال خوب مخاطبان روبرو شد، بازخوردهایی گرفتم که برای من بسیار جالب بود.
با اکران مروری بر آثار، اولین نکته که متوجه شدم این بود که پس از سال‌ها و با وجود ایرادات فنی این فیلم‌ها هنوز برای مخاطب امروزی جالب است و فضایی مهیا شد تا با بازنگری دوباره با این حقیقت مواجه شوم که مروری بر آثار نوعی رویارویی با خودم بود، فیلم‌ها چونان آینه‌ای منعکس کننده بخش‌هایی از زندگی من در گذر زمان است.
ایرنا: از فیلم‌هایی که در این جشنواره مرور شد، بگویید؟
وفایی: فیلم‌های ساخته شده روایت دغدغه‌هایی من نسبت به فضای جامعه‌ای است که در آن زندگی می کنم، مجموعه‌ای از عشق، شکست، پیروزی و موفقیت و در اصل با هر فیلمی بخشی از وجود خودم را در آن فیلم جا گذاشتم، سیر تحولی فیلم‌ها منطبق با زندگی من است و در بُعد زمان با گذشت عمر گویی آرام آرام فید (محو) می‌شویم و همزمان در ذات فیلم‌ها و حقیقت تکامل می‌یابم و در دنیای سینما کامل‌تر شدم، این تجربه زیستی من در دنیای هنر است و بازگویی ذات هنر که پیوند عجیبی با جاودانگی حقیقت دارد و در حقیقت آنچه از من خواهد ماند، فیلم‌هایم است معجونی از عشق، زندگی و مرگ.
ایرنا: روند اثرگذاری فیلم‌های شما در زمان خودش بر مخاطب و درون خودتان چطور بود؟
وفایی: فیلم‌ها در حوزه زمان ساخت، منعکس کننده نوع تفکر، نگاه و دغدغه‌ام به اجتماع و پیرامون جامعه است و این رویارویی بین منِ امروز و منِ آنروز و فیلم‌ها حس خوبی به من و تاثیر آنان بر مخاطب داد و در مجموع و در روند گذر زمان به این درک رسیدم که ما هیچگاه و در هیچ زمان، مکان و مرحله‌ای از تاریخ نمی‌توانیم انسان کاملی باشیم.
یک کارگردان یا هنرمند ایده‌آل الزاما به معنای این نیست که همه فیلم‌ها و آثار او موفق و خوب است، یادمان باشدخوب بودن امری نسبی است آنچه مهم است اینکه نگاه و دغدغه‌ای که هنرمند در ذهن نسبت به فضای اجتماعی و فرهنگی جامعه خود دارد به تصویر بکشد، این مهمترین بخش برای من بود.
ایرنا: و اما رهاورد جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران برای شما؟
وفایی: در کنار مروری بر آثار که نماینده مجموعه تولیدات من در حوزه فیلم کوتاه، سریال و تله فیلم بود، اما یکی از دغدغه‌های جدی من ساخت و تولید اولین فیلم رسمی و بلند سینمایی بوده و هست که به دلایل مشکلات مالی و دیگر مسائل، فضایی را به وجود آورد که نتوانستم فیلم بلند سینمایی‌ام را بسازم و خوشبختانه با نگاه خوب مدیرعامل انجمن سینمای جوانان ایران، مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی و حمایت‌های معاونت امور سینمایی در سی‌ونهمین جشنواره و در حاشیه مروری بر آثار من، اعتبارنامه ساخت اولین فیلم بلند سینمایی همراه با تامین هزینه تولید صادر شد که خبر بسیار خوشحال کننده‌ای برای من بود و به نوعی بار مسئولیت من را در این حوزه سنگین‌تر کرد.
ایرنا: آیا احساس می‌کنید به مرحله‌ای از کار برای ساخت فیلم بلند سینمایی رسیده‌اید؟
وفایی: معمولا خصلت هنر بازتابی چند وجهی از طبیعت را در خود دارد، یک اثر باید برای نمایش به تکامل برسد و زمانی که این سیر تدریجی را کامل نکند اثری ناقص بشمار می‌آید، در حوزه فیلم بلند با آگاهی از این موضوع که سال‌های گذشته و با توجه به رزومه کاری می‌توانستم مجوز ساخت و تولید را بگیرم اما اقدام نکردم، چراکه معتقدم اگر قرار است در حوزه سینما وارد فیلم‌های بلند شویم، باید حضوری خوب و قدرتمند داشت تا بتوانیم فیلمی با ساختار و متناسب با اندیشه‌هایمان بسازیم و فکر می‌کنم با توجه به گذشت زمان و تولیدات در ژانرهای مختلف، امروز زمان و شروع بسیار خوبی برای من است که فیلم بلند سینمایی بسازم و خوشبختانه این امر از سوی بنیاد سینمایی فارابی فراهم شد تا بتوانم یک شروع خوب در حوزه فیلم بلند سینمای رقم بزنم، امیدوارم این اعتمادی که امور سینمایی به من دارد را با ساخت اثری قابل تامل جبران کنم.
ایرنا: نگاه شما به فیلم بلند همان نگاه به فیلم کوتاه است؟
وفایی: نگاه امری ذاتی است که از ذهن سرچشمه می‌گیرد، این نگاه با توجه به تغییرات زمانی جلوه‌های خود را می‌یابد، مدیوم و قطع فیلم بلند و کوتاه تاثیری در حوزه نگاه نخواهد داشت، شاید تفاوت در ساخت و از نگاه فنی باشد و به خصوص تامین بودجه که مهمترین رکن تولید است و از نظر جهان‌بینی و نوع نگاه خودم آنچه برایم مهم است اینکه نسبت به اتفاقات در بستر جامعه بی‌تفاوت نباشیم، به همین دلیل همیشه سعی کردم فیلم‌های من بازتابی از مسائل اجتماعی زمان خود باشد که در آن حیطه زمانی زندگی کردم، در فیلم بلند سینمایی این دغدغه همیشه وجود دارد و بزرگترین دغدغه من در جامعه و رخدادهای پیرامون آن است.
این یک واقعیت است بزرگان سینما در حوزه اجتماعی بسیار پُرقدرت ظاهر شدند و فیلم‌های خوبی ساخته‌اند، نوع کار من نیز در همین حوزه با توجه به قالب ژانر خواهد بود و امیدوارم در حوزه اجتماعی بتوانم نسبت به پدیده‌هایی که در زمان حاضر رخ می‌دهد، با ساخت فیلم بلند ادای دین کنم.
یک هنرمند موظف است فضای اجتماعی که در آن زندگی می‌کند را بازتاب دهد، ممکن است در قالب یک ژانر به خصوص، فیلم ترسناک، اکشن و یا ژانرهای مختلفی باشد، اولویت من برای یک شروع خوب، با توجه به موضوع اجتماعی و دغدغه‌ای است که در کف اجتماع وجود دارد، یکی از آنها فاصله‌ای که بین نسل‌ها و عدم شناخت نسل‌ها از یکدیگر وجود دارد که تبدیل به شکلی از آسیب اجتماعی می‌شود و فرهنگ جامعه را مورد خطر و آسیب قرار می‌دهد.
این گسستگی نسل‌ها در کنار فضایی از بی‌تفاوتی و وجود قهرمانی برای جنگیدن بخش بزرگی از جهان‌بینی من است، به ویژه وجود قهرمانی چند وجهی که قرار نیست از الگوهای ایده آلیستی پیروی کند.
ایرنا: کمی بیشتر از روند ساخت فیلم بلندتان، موضوع و نگاهتان به مخاطب بگویید؟
وفایی: نگاهم همان است که در سوال بالا پاسخ دادم، قهرمانی چند وجهی که با معیارهای ایده‌آلیستی و تکرار شده در سینما ندارد، او از کف جامعه می‌آید، البته این نگاه در فیلم‌های کوتاه من نیز جریان دارد و مقاوم و واقع‌بین است و همین امر و تلاش او در روبرو شدن با چالش‌های پیشرو برای مخاطب تولید امید و نیرو می‌کند، قهرمان سرخوشانه در پایان خاتمه خواهد یافت، اما نگاه او پیروزمندانه و نویدبخش افقی تازه در جامعه زیستی او خواهد بود و چنین قهرمانی یادآور رستگاری رفتارهای فراموش شده است.
باید به این نکته دوباره اشاره کنم که برخی قهرمانان فیلم‌های کوتاه من شاید در همان زمان خودش با استقبال مخاطبان روبرو نشد و حتی یکی از فیلم‌های من اجازه پخش پیدا نکرد، اما خوشبختانه در این جشنواره با عنوان "وقایع‌نگاری عشق ناتمام" در معرض نمایش گذاشته شد و پس از ۲۰ تا ۳۰ سال مخاطبان به خوبی با این فیلم‌ها ارتباط برقرار کردند.
ایرنا: سیر تحولی نگاه به هنرمندان چگونه است؟ از شهرستان کوچکی مثل ملایر تا کلان شهرها؟
وفایی: هنرمندان باید در مسیر خود حرکت کنند بدون آنکه چشم‌داشتی داشته باشند، هنرمند واقعی و اصیل جوابش را نه در پیچ و خم جشنواره بلکه بازخوردش را از مخاطب و میزان تاثیرگذاری آن در جامعه خواهد دید.
اصولا تجلیل و نکوداشت هنرمندان در یک شهرستان، استان و یا منطقه‌ای که هنرمند در آن زندگی می‌کند، برای این است که بتوانند نسل جدید دیگری از فیلمسازان و هنرمندان را پرورش دهند و نسبت به آینده امیدوار کنند تا کار را در همین شهرستان آغاز کرده و به جایگاه‌های بالاتر برسند و الزاما نگاهشان به پایتخت نباشد.
امیدوارم این اتفاق از سوی مسئولان به ویژه متولیان فرهنگی شهر بیفتد، در حالی‌که احساس می‌کنم "مسعود ویژه" مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان همدان نگاه ویژه‌ای به مجموعه فرهنگی و هنری استان و معرفی این حوزه دارد.
ایرنا: از آسیب گفتید و کم‌توجهی به هنرمندان، چه پیامدی برای هنرمند و جامعه به دنبال دارد؟
وفایی: به اعتقاد من کم‌توجهی و کم‌لطفی به هنرمندان موجب توقف و مهار آنها نمی‌شود، چراکه هنرمند مسیر خود را خلاقانه طی می‌کند، در حقیقت عدم توجه به هنرمند اصیل موجب بروز آسیب‌های جدی به حوزه فرهنگ ساختاری جامعه می‌شود و هنرمند واقعی با نگاه موشکافانه‌ای فضای جامعه و روابط اجتماعی را واکاوی می‌کند که همین امر می‌تواند چشم‌انداز واقع بینانه‌ای پیش‌روی متولیان امر می‌گذارد، به خصوص فیلم کوتاه که جسارت بیشتری در گفتن و تحلیل اجتماع و آسیب‌های آن دارد.
حذف هنرمند و نادیده گرفتن آن فقط باعث دوری متولیان و مسئولان جامعه نسبت به وقایع کف جامعه خواهد داشت در این بین از حذف هنرمند بیشترین ضربه را حوزه های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و متولیان مسئول خواهند خورد و از سویی حذف هنرمند و فیلمساز اصیل و دغدغه‌مند باعث رشد غیرهنرمندانی خواهد شد که بیش از آنکه دغدغه اجتماع در ساخت هنر را داشته باشند، حاشیه‌های جذاب اقتصادی و رویکردهای پوپولیستی و غیراثرگذار را مد نظر دارند.
در حقیقت ورود به عرصه هنر پختگی می‌خواهد و شبیه میوه‌ای است که اگر زودتر چیده شود، کال است، اما اگر به‌طور کامل برسد خودش از درخت می‌افتد، در حوزه هنر هم همه چیز باید به آرامی و در وقت خودش اتفاق بیفتد، همان اتفاق خوشایندی که برای فیلم بلند سینمایی من رخ داد و دقیقا زمانش همین الان بود.
ایرنا: فرهنگ و هنر در حوزه استان همدان و بویژه در شهر ملایر در چه جایگاهی قرار دارد؟ از نظر شما مشکل عمده کجاست؟
وفایی: استان همدان و بالخص شهرستان ملایر هنرمندان بسیار خوبی در عرصه‌های مختلف سینما، تئاتر، فیلم، شعر و ادبیات و موسیقی دارد و این نشان می‌دهد این شهر ظرفیت و بسترهای لازم را در حوزه هنری دارد، عمده‌ترین مشکل حوزه فرهنگ و هنر شاید اعتبار و بودجه لازم است که ساز و کاری در این حوزه تعریف نشده و انجمن سینمای جوانان ملایر که داعیه‌دار سینمای فیلم کوتاه و بلند از نظر تربیت و آموزش متخصصان است، از نظر اعتباری و بودجه با مشکل مواجه است.
در واقع انجمن سینمای جوانان از سال ۱۳۹۰ به مدت ۱۱ سال در حوزه فیلم و عکس هیچ اعتباری را دریافت نکرده و ردیف بودجه آن را حذف کرده‌اند و این اعتبار برای جایی هزینه می‌شود که به اندازه انجمن سینمای جوانان کارایی ندارد، این یک معضل است .
بدون شک برای رشد و تعالی فرهنگ و هنر به ویژه فیلم کوتاه در حوزه مناطق جدا از استفاده کارشناسان و هنرمندان و مفاهیم فرهنگی نیاز به بودجه و منابع مالی دارد و امیدوارم مسئولان حاکمیتی و متولیان فرهنگ و هنر استان و شهرستان، نگاه ویژه‌ای به حوزه انجمن سینمای جوانان داشته باشد.
انجمن سینمای جوانان ایران با تفکر تمرکززدایی به شهرستان‌ها بهای بیشتری داده و امیدواریم این نگاه از سوی مسئولان استانی و شهرستانی نیز اتفاق بیفتد.
ایرنا: گریزی بزنیم به روند فعالیت فیلم کوتاه و کارگردانان این حوزه، سیر تکمیلی فیلم کوتاه و چالش‌های آن را چطور می‌بینید؟
وفایی: فیلم کوتاه ذاتا یک نوع سینمای پارتیزانی است که با کمترین اتفاقات سعی می‌کند بهترین خروجی را داشته باشد، این اثرها در گذشته شاید از نظر فنی در حوزه تدوین، صدا، و تصویر ایراد داشته باشند، اما به جرات جسارت بیشتری را با خود داشتند، فیلم‌های امروز شمایل حرفه‌ای‌تری در حوزه تکنیک و فن دارند، اما در حوزه نگاه شمایلی نزدیک به فیلم‌های بلند یافته‌اند و این یک معضل است.
در سینما یک حد و مرزی را مشخص کرده‌اند به خصوص اجتماعی و محتوایی، اما فیلم کوتاه این نگاه را ندارد و کارگردان جامعه خودش را همراه با جزئیات با ذره‌بین و بدون هیچ محدودیتی می‌بیند، جسارتی که در فیلم کوتاه دیده می‌شود و از نظر محتوا و فنی در فیلم‌های بلند و سریال‌های تلویزیونی نمی‌بینیم و این یکی از ویژگی‌های بارز و مهم فیلم کوتاه است.
مساله دیگری که فیلم کوتاه را حائز اهمیت کرده، دنیای مدرنی است که با آن سر و کار داریم، دنیایی که برای آیتم‌های کوتاه وابسته به فضای مجازی است و در مجموع جسارت در محتوا و دنیای مدرنی که زمان برای آن مهم است، در پلتفرم‌های فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شود.
فیلم کوتاه در این زمینه پیشرو است، در فیلم بلند نمی‌توانیم به خیلی از مسائل اجتماعی رسوخ کنیم، اما فیلم کوتاه کاملا مستقل است و با برقراری پیوند محکمی با غریزه هنرمند، می‌تواند مسائل اجتماعی را ببیند.
جای خیلی از فیلمسازان فیلم کوتاه جسور ما که فیلم‌های آنها انتخاب نمی‌شود، در جشنواره‌ها خالی است، اما این امر هرگز از ارزش‌های فیلم کوتاه کم نمی‌کند.
ایرنا: اثر جدیدی در حوزه فیلم کوتاه در دست ساخت دارید؟
وفایی: فیلم جدید من در مرحله پیش‌تولید است، داستان فیلم مربوط به کارمند ساده‌زیست و طبیعت‌گرا است که از تکنولوژی استفاده نمی‌کند و برای رفتن سر کار از اسب استفاده می‌کند.
موضوع فیلم در اصل تفاوت ۲ نسل را نشان می‌دهد، این کارمند میانسال در مسیر داستان با یک نوجوان دهه ۸۰ درگیر ماجرایی می‌شود و نوع تعامل این دو با هم دست‌مایه اصلی این فیلم است.
ایرنا: و سخن آخر؟
وفایی: انسان ترکیبی از شکست و پیروزی است و بزرگترین چیزی که در فیلم و هنر اتفاق می‌افتد، اصل خودشناسی است، هنرمند کارش خلق کردن است و به هیچ عنوان نباید بایستد، اصلا مهم نیست که خوب بسازد، مهم این است که بسازد، چراکه در اجرا است که آفرینش اتفاق می‌افتد.
فیلم کوتاه در ملایر مدتهاست جای خود را در میان علاقه‌مندان به هنر سینما باز کرده و مسیری پُرفراز و نشیب پشت سر گذاشت تا به امروز که آغاز مسیر رشد و بالندگی آن است برسد، راهی که دروازه‌های ساخت فیلم بلند را به روی سینماگران این شهر گشود.
به گزارش ایرنا، بیش از چهار دهه است که ایده‌ها و دغدغه‌های هنرمندان و کارگردانان شهرستان ملایر در حوزه‌های مختلف به ویژه اجتماعی از قاب دوربین روی پرده سینما نقش بسته و برای مخاطبانش به تصویر کشیده شد تا پایتخت فرهنگی استان همدان از حوزه هنر و سینما در قامت نامداران این عرصه ظاهر شود.
ملایر سینماگران بزرگی را در دامان خود پرورش داده، اما تعالی در حوزه فیلم کوتاه در این شهرستان امروز بیش از هر زمان دیگری نمود پیدا کرده، آن هم به واسطه تلاش هنرمندی که از بچه بازیگوشی در فیلم کوچه مقابل دوربین هشت میلی‌متری قرار گرفت و در فیلم جامپ (پرش) رشد کرد و بالغ شد و این سرآغاز یک مسیر تازه برای "امید وفایی" کارگردان حرفه‌ای و باتجربه فیلم کوتاه شد.