امیراطهر سهیلی، کارگردان مستند روایت فرهت در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا با اشاره به اینکه این اثر درواقع پرتره‌ای از دکتر احمدشاه فرهت، تبعه افغانستانی مقیم مشهد است، گفت: ایشان یکی از بهترین پزشکان اطفال خراسان و ایران هستند.
وی با بیان اینکه دکتر فرهت دارای ویژگی‌هایی خاص است و همین باعث شد به ساخت این فیلم مستند از ایشان اقدام کنیم، عنوان کرد: دکتر فرهت در شهر مشهد معروف هستند به تخمین دقیق زمان درمان نوزاد؛ یعنی اگر ایشان بگویند نوزاد در ساعت ۷ شب کاملا درمان می‌شود، این اتفاق رخ می‌دهد.
سهیلی ادامه داد: اینکه یک شخص در میان جنگ و بحران و بعد با مهاجرت به کشوری غریب بتواند به چنین تخصصی خاص دست یابد کار هرکسی نیست؛ در مشهد از هر ۱۰ خانواده، دست‌کم دو- سه نفر از بیماران دکتر بوده‌اند.
کارگردان مستند روایت فرهت درباره ایده اولیه این فیلم اظهار داشت: در ابتدا مصطفی شوقی به من پیشنهاد داد تا روی این سوژه کار کنم؛ کار روی این سوژه را شروع کردم و بعد با توجه به جذابیت سوژه اقدام به ضبط و فیلمبرداری و ساخت فیلم کردم. این فیلم تقریبا ۲۰ دقیقه است؛ ساخت فیلم از تابستان ۱۴۰۱ آغاز شد و چند ماه طول کشید.
سهیلی در ادامه درباره چالش‌هایی که در مسیر ساخت مستندسازی در کشور وجود دارد گفت: بسیاری از سوژه‌ها در کشور وجود دارند که بسیار زودتر از این‌ها باید مستندنگاری می‌شدند. به عنوان مثال درباره مهاجرین باید فرهنگسازی صورت گیرد؛ چراکه در فرهنگ عامه نگاه مردم به مهاجران از بالا به پایین است. این در حالی است که نخبه‌هایی مثل دکتر فرهت حدود ۳۰ سال است طبابت می‌کنند.
این کارگردان مستند با بیان اینکه در میان مهاجران نخبه‌های بسیاری همچون دکتر فرهت وجود دارند، افزود: فیلمسازی حوزه پرخرجی است و نمی‌توان به صورت مستقل وارد آن شد اما اگر حمایت‌ها بیشتر باشد سوژه‌های بسیاری هستند که نیاز به فرهنگسازی دارند. کشور ما بستر اتفاقات و اشخاص خاص است که می‌توان درباره همه آن‌ها مستند ساخت.
وی تصریح کرد: متاسفانه مسئولان مرتبط تنها در زمان جشنواره سینما حقیقت به یاد سینمای مستند می‌افتند. این در حالی است که سینمای مستند اهمیت بسیار زیادی دارد. اگر لنی ریفنشتال نبود ما اکنون شناخت کافی از هیتلر نداشتیم. او فیلمسازی بود که برای حزب نازی مستند ساخته بود بنابراین در نگاه مردم یک خائن بود اما اسنادی که او جمع‌آوری کرده است، اکنون بسیار کارآمد است.
سهیلی با اشاره به مشکلات مستندسازی گفت: در اتفاقات داخلی کشور قبل از هر چیز باید خبرنگاران و مستندسازان داخلی وارد شوند و اقدام به جمع‌آوری مستندات کنند؛ اما متاسفانه همیشه عقب هستیم. تا مجوزهای لازم را دریافت کنیم و تا اجازه ورود بگیریم بسیار دیر شده است. حتی می‌توان اسناد جمع‌آوری‌شده را منتشر نکرد و آن‌ها را آرشیو کرد اما این اسناد تاریخ یک ملت است و حفظ آن‌ها بسیار مهم است. ما نباید نگاه خودی و بیگانه به مستندسازان داشته باشیم؛ بلکه باید به عنوان آرتیست به آن‌ها نگاه کنیم.