قاسم رحیمی نیا روز جمعه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا بی‌توجهی به حقابه رودخانه هلیل را از بحرآسمان تا جازموریان و خشک شدن این تالاب عامل مهمی در خشک شدن پوشش گیاهی منطقه خواند و تصریح کرد: این مهم سبب افزایش کانون های بحرانی فرسایش خاک نیز شده است.
وی بدون آنکه از نهاد خاصی در موضوع بی توجهی به حقابه رودخانه هلیل نام ببرد با اشاره به اینکه احتمال انتقال آب بین حوضه‌ای هم بخشی از نگرانی‌هاست اظهارداشت: ۲۰۰ تا ۳۰۰ کیلومتر حاشیه هلیل رود را گیاهانی از جمله بنه، بادام، کهور، کنار و گز پوشانده که می طلبد به داد این گیاهان برسیم زیرا اگر تصاویر ماهواره ای ۲۰ سال پیش تاکنون بررسی شود کاهش پوشش انبوه این گیاهان مشهود خواهد بود.
ضرورت تثبیت ماسه های روان
وی بر لزوم تجهیز، مرمت و فعالیت بیشتر کمپ تثبیت ماسه های روان در جازموریان تاکید کرد و گفت: نیروها در این کمپ ها برای مقابله و فعالیت مستمر حضور پیدا می کنند و همزمان به آموزش مردم درباره اهمیت کنترل کانون های بحرانی و لزوم نهال کاری می پردازند.
رحیمی نیا با بیان اینکه دیدگاه ما بر این است که از فعالیت های بیولوژیک به جای مالچ‌پاشی نفتی بهره گرفته شود اضافه کرد: مدیریت چرا و قرق مناطق، کنترل مراکز برداشت شن و ماسه، نظارت بر معادن و زمین های کشت رها شده برخی از راه های دیگر کانون های بحرانی فرسایش بادی است.
وی یادآور شد: کانون های فرسایش بادی و گرد و خاک موجب کاهش کیفیت هوا، بروز بیماری ها، مهاجرت روستاییان، خسارت به کشاورزی و پوشش گیاهی و نیز آسیب به جاده های مواصلاتی می شود.