به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، حاج‌قاسم در شرایطی که در بالاترین رده سیاسی و نظامی کشور قرار داشت اما همواره طرف مردم ایستاد. برخلاف منش سیاسون رفتار نکرد و تلاش کرد تا در قامت یک مصلح اجتماعی، رفتاری مردمی از خود نشان دهد. از محافظ چندانی برخوردار نبود. تردد او به‌مانند افراد عادی بود، هیچ‌گاه فیلم و عکس افشاگرایانه‌ای از او منتشر نشد، در جهت‌گیری‌های سیاسی، هیچ‌گاه طرف فرد و جریان خاصی را نگرفت، به‌شدت مراقب نیروهای پائین‌دستی خود بود و . . .
مجموعه این خصائل در وجود فردی که در بالاترین درجه سیاسی و نظامی کشور قرار داشت، خیلی زود زمینه‌های محبوبیت او را فراهم کرد. محبوبیت حاج‌قاسم اما زمانی بیشتر شد که وی در مقام جان‌فدا، به سوریه و عراق اعزام شد تا جلوی پیشروی نیروهای داعش را بگیرد.
با آن‌که اهل تبلیغات و بازی‌های رسانه‌ای نبود اما این جریان برای وی در حکم نقض‌غرض ظاهر شد. مردم از اینکه می‌دیدند یک نیروی درجه‌دار، این‌چنین بدون تیم رسانه‌ای، سرگرم کار خودش است و برخلاف بسیاری از سیاسیون، اهل تظاهر یا منت نیست، بیشتر به او نزدیک شدند. در این نزدیکی بود که شناخت حداکثری صورت گرفت و از جایی به بعد، حاج‌قاسم به چهره محبوب این ملت تبدیل شد.
مردم وقتی به شناخت بیشتری از حاج‌قاسم دست یافتند، مرام او را زیرنظر گرفتند. خیلی زود متوجه شدند که او اهل جریان‌های سیاسی روز نیست و درواقع، سیستم کاری او متفاوت‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کردند. کم‌کم این محبوبیت، دامنه بیشتری پیدا کرد و به الگوبرداری رسید. در این مرحله بود که شهرت حاج‌قاسم، به منتهای خود رسید و محبوبیت او، مرزهای کشور را در بر گرفت.
او حالا به چهره‌ای تبدیل شده بود که نه‌تنها بچه حرب‌الهی‌ها و اهالی و دنبال‌کنندگان سیاست او را می‌شناختند، بلکه نشان او را می‌شد از مردم کوچه و بازار تمامی شهرها و روستاهای کشور گرفت. این، همان درجه‌ای بود که برای یک نظامی ساده به‌دور از بازی‌های رسانه‌ای که فرمانده سپاه قدس بود، بسیار عجیب و البته بی‌سابقه می‌نمود. به جز مقام رهبری و ریاست‌جمهوری و برخی چهره‌های قدیمی نظام نظیر هاشمی رفسنجانی، تاریخ ایران هیچ‌گاه به یاد ندارد که یک سردار، به چنین مرتبه‌ای از شهرت و محبوبیت رسیده باشد که قاطبه مردم شهرها و روستاهای کشور، او را از زوایای مختلف بشناسند و با احترام از او یاد کنند.
آری، حاج‌قاسم یک مصلح اجتماعی بود که در بزنگاه‌های مختلف تاریخ، همواره در طرف مردم ایستاد. چه آن‌جایی که رفتارهای منکوب در بحث حجاب را با قدرت مردود دانست و آن دختر کم‌حجاب را چونان دختر خود دانست که نباید او را طرد کرد و چه آن‌جایی که نخواست به‌مانند سیاسیون و درجه‌داران، از امکانات مرسومی که برای آنها فراهم است، استفاده کند و خواست که مردمی و البته خاکی باشد.
در تمام این لحظات، حاج‌قاسم داشت تمرین شهادت را انجام می‌داد. مردی که در صحنه‌های نبرد، کابوس دشمنان مردم ایران بود و در داخل کشورمان نیز خادم مردم و مستضعفانی که خود، یکی از آنها بود. این‌چنین بود که توانست در طول بیش از ۴ دهه خدمت صادقانه خود، از درجه مردمی بودن فاصله نگرفته و به‌لحاظ اجتماعی، ضریب نخورد. مردم به همین دلیل او را دوست داشتند و برایش احترام قائل بودند.
این مصلح اجتماعی، با این سبک زندگی، نام خود را جاودانه کرد تا با ساده‌زیستی و صداقت، به چهره‌ای محبوب و وفادار برای این سرزمین و مردمش تبدیل شود. یک شرافت رشک‌برانگیز که تا همیشه، الگویی برای آزادمردان و انسانی‌هایی خواهد ماند که می‌خواهند سالم و شریف زندگی کنند.