به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، اتفاق این روزهای سینمای کشور، جشنواره فیلم عمار است. جشنواره‌ای که با حضور آحاد مردم و تولیدات تجربی و بعضا حرفه‌ای آنها، علاوه بر اینکه مسیر را برای فعالیت حرفه‌ای آنها باز می‌کند بلکه زمینه آشنایی مستعدان این حوزه را با جریان‌های حرفه‌ای فیلمسازی و فعالان این حوزه فراهم می‌آورد.
نکته‌ای که در مورد جشنواره عمار مسجل شده آن‌که، این جشنواره موفق شده در طول ۱۲ دوره اخیر خود، روحیه مردمی بودن را حفظ کرده و حالا دیگر شرکت‌کنندگان و دنبال‌کنندگان این رویداد به‌خوبی می‌دانند که جشنواره عمار، به دور از هرگونه رابطه و مصلحتی، تنها بر مبنای شایسته‌سالاری عمل کرده و توفیقاتی را به دست آورده است.
این نکته مهم را می‌توان از تعدد تولیداتی که به این رویداد ارسال می‌شود و ثانیا تنوع جغرافیایی آن به خوبی متوجه شد. هم‌اکنون با جشنواره‌ای مواجه هستیم که تقریبا از تمامی استان‌های کشور، شرکت‌کننده دارد و این مهم، در نتیجه جا افتادن جشنواره عمار پس از ۱۲ سال برگزاری مردمی است. ضمن اینکه این رویداد، زمینه خوبی را برای نمایش آثار در شهرها و حتی روستاهای کشور به راه انداخته که این اتفاق، علاوه بر کشف استعدادهای جدید در جغرافیای متنوع ایران، سبب روشن‌گری و تاثیرگذاری فرهنگی نیز می‌شود.
اما نکته مهمی که در رابطه با این رویداد وجود دارد آن‌که جشنواره عمار، در سیزدهمین دوره خود، اگرچه حضور قدرتمند و مویرگی را تجربه کرده اما ظهور مقتدرانه‌ای را از خود نشان نداده است. در واقع شاید این انتظار به‌حق در مورد این جشنواره وجود داشته باشد که برگزیدگان آن طی سالیان مختلف، راحت‌تر بتوانند با آثارشان، نمود بیرونی داشته و به جریان اصلی فیلمسازی کشور ورود کنند. البته که در تمام این سال‌ها، اخباری مبنی بر تداوم فیلمسازی برگزیدگان این رویداد، رسانه‌ای شده اما شاید برگزیدگان، به‌نوعی در فضای رقابتی جریان تولیداتی سینما رها شده و نتوانسته‌اند که به آن نمو مورد انتظار برسند.
البته شاید این مهم از اراده جشنواره عمار به دور باشد اما اگر نقشه‌راهی تدوین شود که طی آن، حمایت بیشتری از برگزیدگان این جشنواره‌ها صورت بگیرد، آن‌زمان شاهد تاثیرگذاری عمیق‌تر و مطلوب‌تر این رویداد، در قالب یک جشنواره سینمایی خواهیم بود که توانسته است علاوه بر رسالت معرفی و حمایت تولیداتی، زمینه‌های ورود حرفه‌ای به مدیوم‌های دیگر فیلمسازی را برای برگزیدگانش فراهم آورد.
جشنواره عمار، یک غنیمت بزرگ در سینمای ایران است که مشابه چندانی ندارد. این مهم حتی از چشم منتقدان همیشگی جشنواره‌های سینمایی نیز دور نمانده به‌طوری‌که شاهد هستیم در کمتر موردی بوده که این جشنواره را به مواردی از جمله پول‌پاشی، زدوبند یک جریان خاص یا هدر دادن وقت فیلمساز و جوانان مملکت متهم کرده باشند و این همان رسالتی است که مرحوم نادر طالب‌زاده به‌عنوان یکی از موسسان اصلی این رویداد، آن را پرورش داد و نهادینه کرد تا این رویداد مردمی، امروزه، بدون هیچ بزرگ‌نمایی تبلیغاتی، به جایگاهی برسد که کارکرد آن، از بسیاری از جشنواره‌های سینمایی کشور، بهینه‌تر و مطلوب‌تر باشد.