به گزارش ایرنا، سیدمحمدهادی هاشم‌زاده که با نمایش «اسب قاتلین» در بخش صحنه ای چهل و یکمین جشنواره تئاتر حضور دارد، درباره این رویداد گفت: اگر می‌خواهید تمدن و فرهنگ یک کشور را ببینید به سالن‌های تئاترش توجه کنید. جشنواره فجر رویداد بسیار مهمی در تئاتر است. ما یک کشور پهناور هستیم با تعداد زیادی قومیت و فرهنگ و به چنین رویدادی به‌عنوان ویترین تئاتر نیاز داریم. نه‌تنها با رویکرد رقابتی بلکه با رویکرد تعامل و گرد هم آمدن اهالی تئاتر.
وی افزود: این رویداد بسیار تأثیرگذار است چراکه تئاتری کوچکی مثل محمد هاشم‌زاده اگر تلاشی کرده تا از نقطه الف به ب برسد و پیشرفت کند، دلیلش همین جشنواره‌ها بوده است. جشنواره ناخودآگاه یک کلاس آموزشی است. من هر بار می‌آیم؛ با فکرها، رویدادها و اندیشه‌های متفاوت و تازه هر اثر آشنا می‌شوم. آزمون‌وخطاهای کارگردان‌های دیگر و تکنیک‌های جدید را می‌بینم و بیشتر می‌آموزم، می‌روم اطلاعاتم را تکمیل می‌کنم. تحقیق می‌کنم و کتاب می‌خوانم تا خودم را به‌روز کنم. جشنواره سکوی پرتاب و انرژی روبه‌جلو برای پیشرفت است.
هاشم زاده تاکید کرد: تنها مشکل جشنواره این است که در اختتامیه همه‌چیز تمام می‌شود؛ درحالی‌که در واقع باید شروع شود. تعداد زیادی اثر در جشنواره حاضر است که برای تولیدش زمان و انرژی و هزینه شده است و باید حمایت شوند. در اختتامیه با نظر هیئت‌داوران برخی آثار برگزیده می‌شوند و برخی نمی‌شوند؛ اما تئاتر تمام نمی‌شود.
وی افزود: کاش برای کسانی که شرکت می‌کنند برنامه‌ریزی شود که در استان‌های دیگر نمایش‌شان را اجرا کنند تا مخاطبان بیش‌تری آثار را ببینند و از گروه‌ها حمایت شود. پیشنهاد می‌کنم مدیران فرهنگی همه استان‌ها را دعوت کنیم بیایند در جشنواره تا آثار استانی را ببینند و انتخاب و حمایت کنند. اگر استان‌ها با هم تعامل کنند و آثاری را تبادل کنند باعث پیشرفت، رونق و درآمدزایی و همچنین آشنایی با فرهنگ‌ها و رسوم و آیین‌های شهرهای مختلف می‌شود؛ و این خروجی جشنواره فجر شاید مهم‌تر از جوایز و تندیس‌هایش باشد.
کارگردان «اسب قاتلین» ادامه داد: در جشنواره منطقه‌ای فارس، ما میزبان بودیم و یک نمایش از کرمان جنوب آمده بود که در شهرشان نه‌تنها یک سالن نمایش هم نداشتند بلکه حتی فضایی هم برای تمرین ندارند؛ من خیلی متأسف شدم و امیدوارم سال آینده در جشنواره تئاتر فجر خبر ساخت یک سالن خوب و مجهز برای هنرمندان کرمان جنوب رسانه‌ای شود. من شاهد تلاش‌های دکتر نظری و گروهش بوده‌ام و باور دارم آمده‌اند که کمک کنند؛ و امیدوارم زودتر به‌جایی برسیم که هیچ شهرستانی بدون سالن تئاتر نباشد.
هاشم زاده در مورد اینکه چدمین بار است در جشنواره بین‌المللی فجر حضور دارد نیز گفت: من ۹ سال در جشنواره‌های استانی فارس شرکت کردم؛ در پنج دوره‌اش برگزیده و به جشنواره فجر معرفی شدم و امسال سومین دوره ای است که به جشنواره راه‌یافته‌ام. سال‌ها پشت درِ جشنواره بودم و خیلی صبر کردم تا از این در رد شدم. سال ۹۸ با نمایش «یک هفته راه رفتن در بهشت» نوشته رضا گشتاسب در جشنواره فجر شرکت کردم و پس از جشنواره به لطف رئیس وقت تئاتر شهر تهران، همان اثر را در سالن قشقایی برای یک ماه اجرا کردیم. پارسال با نمایش «استرالیا» نوشته پیام لاریان و امسال هم با نمایش «اسب قاتلین» نوشته رضا گشتاسب در جشنواره تئاتر فجر حضور دارم.
وی افزود: به دلیل اینکه جشنواره‌های منطقه‌ای تعطیل شده بود و متأسفانه سال‌های اخیر داوری‌ها بر اساس فیلم انجام می‌شد و اثر من درست دیده نمی‌شد. چون خیلی از حس‌ها و تکنیک‌های تئاتری را نمی‌توان در فیلم منتقل کرد؛ به‌خصوص در کارهای من که بر اساس نور و فرم است. هنر سه عنصر اصلی دارد که مهم‌ترینش تأثیرگذاری روی مخاطب است و من به‌وسیله فیلمِ اثرم نمی‌توانستم روی داورها و مخاطبان تأثیر بگذارم. خیلی از تصویرها و شعبده‌هایم در فیلم دیده نمی‌شد.
سید محمدهادی هاشم‌زاده متولد ۱۳۶۷ در شیراز از کودکی تعزیه کارکرده و بیست سال است تئاتر را جدی دنبال می‌کند و تجربه حضور در نمایش‌های خیابانی و تخت حوضی و سیاه‌بازی داشته است. او که تئاتر را به‌صورت عملی و کارگاهی آموخته، در محضر اساتید صاحب‌نام استان فارس آموزش دیده است و با نمایش «اسب قاتلین» به‌عنوان برگزیده جشنواره مناطق از استان فارس در چهل و یکمین دوره جشنواره تئاتر بین‌المللی فجر حضور دارد که روز جمعه هفتم بهمن‌ماه ساعت‌های ۱۸ و ۲۰:۳۰ در تالار استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفت.
«اسب قاتلین» برگرفته از نمایش مکبث است و همان جاه‌طلبی با مقداری تغییرات بر اساس خلاقیت و ذوق نویسنده اثر در این نمایش هم وجود دارد. نوکر و کلفت یک عمارت تصمیم می‌گیرند با کمک مباشر ارباب را بکشند و نوکر به اربابی برسد. درنهایت هم نوکر پس از رسیدن به جایگاه اربابی دچار جنون قدرت می‌شود و کسانی را که به او کمک کرده‌اند، می‌کشد. از ابتدا مشخص است که با یک فضای غیرمتعارف و یک دنیای ناشناخته مواجه‌ایم. کل اثر در دنیای مردگان می‌گذرد و ما با ذهن نوکر که «کش» نام دارد روبه‌رو هستیم و تمام این مرده‌ها در ذهن «کش» هستند.