فیلمنامه جدیدترین ساخته حمید زرگرنژاد ترکیبی است از چند داستان واقعی. بنابراین آقای «شماره ۱۰» اشاره مستقیم به یک قهرمان مشخص ندارد و ترکیبی از چند آدم واقعی دوران جنگ است.
رگه‌هایی از رفتارهای قهرمانانه هالیوودی را در این فرد می‌شود مشاهده کرد. او یک تنه به جنگ مشکلات می‌رود و همه موانع را از سر راه برمی‌دارد. هم آن‌قدر قدرت بدنی دارد که در کانال آب شنا کند و میله‌های فلزی را ببرد و هم آن‌قدر باهوش است که از طریق بی‌سیم با صلیب سرخ ارتباط برقرار کند.
ابراهیم اصغری تهیه‌کننده اثر در فیلم قبلی‌اش تک‌تیرانداز هم همین رویه را در پیش گرفته بود. آنجا هم یک قهرمان وارد جبهه می‌شد و با شلیک‌هایی که مستقیماً به هدف می‌خورد دشمن را از پا در می‌آورد.
شخصیت مرد «شماره ۱۰» اگر چه فاقد پیچیدگی‌های لازم است اما مجید صالحی همین کاراکتر کامل‌نشده را جذاب و زیرپوستی بازی می‌کند.
این بازیگر پس از چند دهه بازی در آثار کمدی حالا دارد استعدادهایش را در گونه‌ای جدید به نمایش می‌گذارد. او سال گذشته نیز با «برف آخر» ثابت کرد که به خوبی از پس اجرای نقش‌های جدی برمی‌آید. صالحی در فیلم «شماره ۱۰» نقش رزمنده‌ای اسیر را بازی می‌کند که برای رسیدن به هدفش سرشار از انگیزه است.
با این دو فیلم باید مجید صالحی طناز را فراموش کنیم و منتظر درخشش او در دیگر نقش‌های متنوع باشیم.
استادی که بلاتکلیف است
در فیلم ناامیدکننده «استاد» برخی از بازی حسن معجونی به عنوان تنها نقطه قوت اثر یاد کرده‌اند. مسئله اصلی این است که کارگردان «استاد» موضع مشخصی نسبت به درون مایه و شخصیت‌هایش ندارد. او می‌خواهد جوری راجع به جنبش «می تو» صحبت کند که نه سیخ بسوزد نه کباب. گاهی آقای استاد را حق به جانب جلوه می‌دهد گاهی او را متجاوز و سوءاستفاده‌گر معرفی می‌کند و در پایان نیز ته قصه را باز می‌گذارد و به قضاوت‌های متنوع مخاطب اجازه ظهور و بروز می‌دهد. وقتی شخصیت این قدر بلاتکلیف است بازیگر هم نمی‌تواند نمایش درستی داشته باشد.
نکته جالب درباره او این است که در مقابل همسر واقعی‌اش هدیه حسینی‌نژاد بازی می‌کند و محدودیت‌های متعارف را ندارد.