فیلم شماره ۱۰ در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر, به کارگردانی حمید زرگرنژاد و تهیه‌کنندگی ابراهیم اصغری، با بازی درخشان بهرنگ علوی، مجید صالحی، احمد کاوری، مهدی زمین پرداز، حسام منظور، سیامک اسداللهی و صحرا اسداللهی، نقش انگلستان را در همکاری با صدام نشان می‌دهد، که آگاهانه زندانی غیرقابل نفوذ و غیرقابل فرار برای استخبارات عراق ساخته‌اند.
این فیلم آمده تا بگوید مدعیان حقوق بشر می‌دانستند که در آنجا چه جنایاتی رقم خواهد خورد و چشم بستند. آمده تا از شرافت ارتشیان ایران در صحنه دفاع مقدس دفاع کند.
آمده تا نقش مجاهدین خلق را در همکاری با استخبارات و خیانت به ملت ایران به تصویر بکشد، از عمق نفوذ مجاهدین خلق در جاسوسی از رزمندگان سخن بگوید، از جنس همان نفوذی که باعث لو رفتن عملیات کربلای ۴ شد و آن تراژدی رقم خورد. این فیلم دارای پیامی آشکار است «نه مهندسی انگلستان و نه جاسوسان مجاهدین خلق، هیچکدام نمی‌توانند مانع اراده رزمندگان ایران بشوند».
شماره ۱۰ آمده تا ثابت کند گزارش کشورهایی که دارای دشمنی با ایران هستند به نهادها و سازمان‌های بین المللی می‌تواند تماما دروغ باشد، مثل گزارش‌های دروغ عراق به صلیب سرخ که آمار ۴۲ اسیر را مانند دیگر اسرا اعلام نکرده بود تا آنها را به شهادت برساند.
فیلم در کارگردانی، دکوپاژ، میزانسن و بازیگر پر قدرت ظاهر شد، اما در فیلم‌نامه دارای ضعف جدی بود، گره‌گشایی به دست نویسنده انجام شد، و فاقد تعلیق بود. قهرمان از ابتدا با موانعی مواجه بود که راه حل عبور از آن را می دانست و از عنصر غافل‌گیری تهی بود.
البته نقد و بررسی کامل فیلم را به بعد از انتشار نسخه نمایش خانگی موکول خواهم کرد.