قربانعلی تنگ‌شیر که از اولین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر هر روز در آن حضور دارد، به خبرنگار ایرنا گفت: در تمام دوره‌های فیلم فجر حضور داشتم؛ حتی قبل از انقلاب در جشنواره فیلم تهران هم حضور داشتم. در این ۴۱ سال دولت‌های مختلف سرکار آمدند مدیرانی آمدند که برای سینما موثر بودند و برخی به سینما ضربه زدند.
مدرس و منتقد سینما با بیان اینکه امسال فیلمسازان زن موفق‌تر بودند، ادامه داد: همه ۹ فیلم را تماشا کردم، فیلم‌هایی به کارگردانی زنان، قابل بررسی بودند. فیلم آه سرد فیلم پرباری بود و لوکیشین‌های فیلم در دمای منفی ۲۰ درجه بسیار عالی بود. فیلم دیالوگ ندارد و تمام صحنه است. ممکن است این فیلم در سینما فروش نداشته باشد اما در جشنواره‌ها می‌درخشد.
او ادامه داد: فیلم سرهنگ ثریا بیان احساسات فردی است هرچند یک فیلم دفاع مقدس است، زیبا است. البته همه فیلم را دوست ندارم و فقط بازی ژاله صامتی را دوست دارم به نظرم جایزه اول مختص این فرد خواهد بود. صامتی بی‌نهایت در نقش خود واقعی بازی کرد. البته فیلم این پرونده باز است اثر کیومرث پوراحمد فیلم خوبی است اما باید بداند دوران فیلمش تمام شده است.
هم جنگ داشتیم و هم سینما
تنگ‌شیر با تاکید بر اهمیت تاریخ شفاهی فیلم فجر و مستنداتی که از آن موجود است، بیان کرد: این جشنواره ملی و میهنی کشور است و می‌توان آن را حفظ کرد و به کاربرد آن احترام گذاشت. به یاد داشته باشیم، خیلی‌ها از این جشنواره فیلم‌ساز، بازیگر و نویسنده شدند. سینما به این دلیل که هنری جهانی است راه خود را می‌رود و باید همگام با سینما پیش بروید تا عقب نمانید.
این مدرس سینما با بیان اینکه جوانان به سینما خیلی علاقه دارند، ادامه داد: هرچند جوانان به موسیقی وتئاتر هم علاقه دارند. همه انسان‌ها دوست دارند دیده شود و به همین دلیل جشنواره فیلم فجر در زمان جنگ هم برگزار شد. در سال ۶۱ برخی موافق اجرای فیلم در سینما نبودند، اما هم جنگ داشتیم و هم سینما و استقبال هم بیشتر بود زیرا در زمان جنگ خلا روانی داشتیم و سینما به مردم کمک می‌کرد. البته هر زمانی سینما مشکلات خودش را داشت، گاهی سینما پارکینگ نداشت، گاهی فیلم کیفیت خوبی نداشت. به همین دلیل باید از سینمای دیجیتال تشکر کرد که امکان اکران فیلم در چندین سینما با کیفیت بالا را مهیا کرد.
هنوز هم فیلم‌های مستند مخاطبان خود را دارد
تنگ‌شیر با اشاره به اینکه هر وقت فیلم‌ها کیفیت خوبی داشتند مردم از آن استقبال می‌کردند، ادامه داد: همیشه سینماگرانی داشتیم که هر وقت فیلم می‌ساختند مردم می‌دیدند. برای مثال فیلم مارمولک را هر زمانی نشان بدهید همه می‌بینند. این وجهه بین‌المللی سینما است.
به گفته این منتقد سینما، اوج سینمای ایران دهه ۷۰،۸۰ و ۹۰ بود که فیلمسازان بزرگی وارد سینمای ایران شدند. سینمای جوان در یزد، مشهد، اصفهان و ... فعال بود. هنوز هم فیلم‌های مستند مخاطبان خود را دارد. تاریخچه سینمای ایران می‌گوید که مردم طالب فیلم خوب اند و فیلم خوب بر مبنی سناریوی خوب داستان است.
او افزود: باید توجه داشت که کاربرد سینما چیست و آیا سرمایه به تهیه کننده بر می‌گردد؟ نویسنده سینمایی خوب نداریم. رمان خوب داریم اما رمانی که تبدیل به فیلم شود نداریم. سینما باید بیان واقعیت‌ها باشد مردم سینمایی را که دروغ بگوید باور نخواهند کرد.