محمدرضا رحمانی در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: کل فیلم جرقه ای بود که بر اساس یک واقعیت اجتماعی شکل گرفته و رفته رفته موضوعات متعددی در بر می‌گرفت که بیشترش واقعی بود.در لوکیشن فیلم هم سعی کردیم تا جایی که ممکن بود از فضاهای واقعی بویژه در جاهای حساس فیلم استفاده کنیم.
وی به استفاده از نابازیگران به عنوان یک تجربه خوب در فیلم اشاره کرد و افزود: برای ساخت این اثر تحقیقاتی انجام دادیم، علیرغم اینکه ورود به تحقیقات در موضوعات زیرزمینی سخت است اما شنیده ها هم در این زمینه زیاد و آمارهایی هم بدست آمده بود، علاوه بر این فیلمنامه «آنها مرا دوست داشتند» چندین بار مورد نگارش قرار گرفت.
رحمانی ادامه داد: البته اگر چنین موضوعاتی همچون سوژه فیلم متعلق به سال‌های قبل باشد راحت تر می توان در بحث فیلمسازی به آن ورود کرد.
وی با بیان اینکه صورت مساله را پاک کردن چیزی را حل نمی‌کند، گفت: موضوع این فیلم البته بحث خرید و فروش بچه نیست، موضوع اصلی فیلم نجات جان یک انسان است، یک کودک و نوزاد. در جهان بین الملل هم هر کودک در هر شکل و هر عارضه ای حق حیات دارد.
کارگردان «آنها مرا دوست داشتند» تاکید کرد: همه فیلم های دنیا آینه ای از واقعیت های جامعه هستند، بازتاب واقعیت جامعه است که فیلمساز را به فیلمسازی می کشاند، این فیلم هم چنین بود، فیلم یک سفر از شمال تا جنوب تهران را در برمی گیرد و در نهایت ته خط هم نشان داده می شود.
رحمانی با اشاره به ساخت کامل فیلم در بخش خصوصی گفت: با وجودی که سوژه فیلم یک موضوع اجتماعی و صورت مساله در جامعه است و در مورد این موضوع صحبت می شود، اما چون معمولا دنبال حمایت از سوژه های دیگر هستند، هیچگونه حمایتی از ما صورت نگرفت. با وجود اینکه جلسات متعددی با مدیران گرفته شد اما چون آدم های قصه خود را دارند و فیلم هایی ساخته می شوند که به زور بلیت فروشی برای آنها صورت می گیرد، از ما حمایت نشد.
وی افزود: این در حالی است که موضوع فیلم فرزنداوری است و در کنار آن به این مساله می پردازیم که نجات جان یک کودک اررزشمند است.
فیلمسازی الان در یک بیراهه است
رحمانی خاطرنشان کرد: فیلمسازی الان در یک بیراهه است و سال ها باید بگذرد تا متولیان متوجه این بشوند، سینما مسیر خود را رفته و متوقف نشده، بزرگترین کارگردان های ما با این چالش ها مواجه بوده اند و هم از این مسیر رفته و به کار خود ادامه داده اند، گذر مسیر سینما از دل جامعه می طلبد، باید مسائلی گفته شود که مردم با آن همذات پنداری کنند.
وی هزینه ساخت این فیلم را ۵ میلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان عنوان کرد و گفت: خیلی از بازیگران دوست داشتند در این اثر بازی کنند که قسمت نبود، هزینه های گزاف و یا حضور چهره های مطرح الزاما دلیل خوبی و برتری فیلم نمی شود.
تحریم کنندگان سینما با تعطیل کنندگان همصدا هستند
رحمانی در مورد عدم حضور برخی هنرمندان در جشنواره نیز گفت: سینما جای تحریم نیست، سینما مسیر خود را رفته، اگر کسی حرف از تحریم سینما می زند خیانت به سینما است، تحریم سینما تحریم فرهنگ است، در این ۴۴ سال بعد از انقلاب عده ای هم خواستند سینما را تعطیل کنند الان کسانی که سینما را تحریم کنند با آنها همصدا هستند و به نوعی دارند القا می کنند که می شود سینما را تعطیل کرد، همیشه فرهنگ بوده که به تهاجم غالب شده است.
وی تاکیدکرد: سینمای ما یکی از ابزارهای امروزی است که دنیا را مجبور کرده به این نکته توجه کند که سینمای ایران جهانی است. تعطیل شدن سینما خیانت به هنر سرزمین است، چون بعد از جشنواره هم اکران را داریم.
وی گفت: جشنواره یکی از پایگاه هایی است که می شود برای سینما نظر داد، فیلم دید و صحبت کرد.
وی در مورد موفقیت فیلمش در گیشه افزود: مخاطبان از فیلمم راضی بودند و سفارش به دیدن فیلم داشتند، امید به گیشه دارم.
رحمانی در مورد بازی امیر جعفری هم گفت: تنها شخصیتی بود که از اول پروژه تثبیت شد و تا آخر هم نظر روی او بود، پیش از او امیرحسین آرمان اولین گزینه ما بود اما درگیر پروژه دیگری بود.