به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، کنسرت مصطفی راغب، در نگاه نخست، سه تفاوت با ۳ اجرای نخست جشنواره طی ۲ شب گذشته داشت. نخست آن‌که، در میان اعضای ارکستر، ۲ نوازنده خانم حضور داشتند؛ یکی ویولنسل می‌نواخت و دیگری، قانون. مورد دوم به لباس‌های متحدالشکل اعضای ارکستر برمی‌گردد که تماما با نظمی خاص، لباس‌های سیاه و سفید به تن داشتند و مورد سوم، به طولانی بودن کنسرت راغب برمی‌گردد که ۹۰ دقیقه به طول انجامید.
درواقع هرچه کنسرت اول که مربوط به مسعود صادقلو بود، رکورد کمترین زمان اجرا را در اختیار داشت، این کنسرت، رکورد بیشترین مدت زمان اجرا، با ۹۰ دقیقه را به خود اختصاص داد.
راغب، درحالی‌که بخشی از یک قطعه را می‌خواند، وارد سالن شد. وقتی خواندنش تمام شد، در حالی که از دیدن طرفدارانش، اشک به چشم داشت و بغض کرده بود، به سه طرف سالن، اظهار لطف کرد. این، نخستین مرتبه‌ای در طول جشنواره سی‌وهشتم است که یک خواننده به محض ورود به سالن، با دیدن مخاطبان، بغض می‌کند.
وی در طول این اجرا، خیلی به بهانه‌های مختلف، با حضار صحبت کرد. مثلا وقتی آهنگ دوم را خواند، گفت که می‌خواهد به نمایندگی از بانوان سرزمینش، یک بانوی هنرمند را معرفی کند. سپس یکی از اعضای ارکستر که قانون می‌نواخت را معرفی کرد.
راغب در این اجرا، بارها از احترام خود به بانوان ایرانی سخن گفت. همین اظهارنظر سبب شد تا وقتی وی آهنگ «دوست دارم» را می‌خواند، زمانی که به «نجابت می‌کنند مانند بانوهای ایرانی» رسید، با تشویق مکرر و پرشور مخاطبان مواجه شد. البته که خواننده، پیش از اجرای این آهنگ عنوان کرد که آن را به بانوان ایرانی تقدیم کرده است.
یک ابتکار خوبی که راغب در این کنسرت انجام داد آن بود که به جای خواندن مجدد یک آهنگ درخواستی، وقتی آهنگی تمام می‌شد، از مخاطبان می‌خواست تا بخشی از آن آهنگ را بدون موسیقی و بدون ساز، با هم بخوانند. این ابتکار با اقبال حداکثری مخاطب مواجه می‌شد و شدت صداها زمانی بیشتر شد که راغب، میکروفن را به سمت مردم می‌گرفت تا آنها این کار را بخوانند. راغب این کار را برای سه آهنگ انجام داد و بازخورد بسیار خوبی گرفت.
کلیدواژه صحبت‌های راغب در شب اجرای او، «عشق» بود. مدام از عشق حرف می‌زد و تلاش داشت تا هر چیزی را به این مقوله ربط دهد مثلا وقتی از سپید شدن مو می‌گفت، عنوان می‌کرد که کاش سفید شدن مو، در راه عشق باشد. این قبیل صحبت‌ها و حتی زمانی که وی، چند بیت شعر حافظ را برای حضار خواند، با استقبال خوب آنها مواجه شد.
کنسرت راغب، موارد عجیبی داشت. بیش از آن‌که پاپ شد، رنگ و بوی سنتی داشت و در بسیاری از موارد، شکل اجراها، برخلاف آنچه شنیده شد، از تحریرهای بیشتری برخوردار بود و به‌اصطلاح چه‌چهه فراوانی داشت. راغب همچنین برخلاف عرف رایج اجراهای موسیقی که خواننده تکاپوی بسیاری بر روی صحنه دارد، یک جا ایستاد و حتی میکروفن هم در اکثر مواقع، بر روی پایه بود و وی کمی خشک، اجراهای خود را به سرانجام می‌رساند.
اما آنچه در این اجرا مشهود بود، ادب و متانتی بود که خواننده در برابر مخاطبان خود به خرج داده بود و تقریبا تمامی اظهارلطف‌ها را با ادبیات مخصوص به خود بی‌پاسخ نگذاشت.
وی همچنین مبعث پیامبر (ص) را تبریک گفت و آرزو کرد تا به یمن این شب عزیز، حال همه مردم ایران خوب باشد.
راغب در این اجرا، ۱۵ آهنگ شالت، همینه عشق، بگذار سر به سینه من، نرو، صدای باران، بی‌هوا، ماه تماشایی، دیوانگی، تو را که دیدم، پیچک، دوست دارم، شب، موی سپید، بیچاره فرهاد و مرغ سحر را اجرا کرد.
وی ضمن اینکه رکورد بیشترین زمان اجرای صحنه‌ای را تا پایان روز دوم جشنواره از آن خود کرد، بلکه به لحاظ تعدد اجرای قطعات نیز با ۱۵ کار، در صدر این جدول قرار گرفته که بسیار بعید است از این حیث، خواننده‌ای بتواند تا پایان روز ششم جشنواره، رکورد او را به نفع خود جابجا کند.
راغب البته مهندسی خوبی هم در اجرا داشت و اجازه نداد که فضای عمدتا سنتی کارها، برخی مخاطبان که شاید آشنایی کافی با فضای کار او نداشتند را خسته کند و او مدام با مخاطبان حرف می‌زد و در میانه کارها، حرکاتی چون خواندن اشعار حافظ، حرف زدن با مردم و اجرای بدون موزیک آهنگ‌ها را طراحی کرده بود که بسیار موثر واقع شد.
کنسرت راغب در شرایطی به پایان رسید که مخاطبان، راضی از این اجرا، تشویق خوبی از این خواننده و ارکستر او به عمل آوردند.