به گزارش روز دوشنبه ایرنا؛ سران و نمایندگان کشورهای جهان به مدت سه روز در همایشی که با اشاره به مجمع اقتصادی جهان در داووس سوئیس، داووس دفاعی خوانده می شود؛ برای بررسی مسائل بسیار مهم امنیتی روز جهان گرد آمدند و جای شگفتی ندارد که مسئله جنگ روسیه و اوکراین، در صدر برنامه نشست سال جاری آن جای گرفته باشد.
اما آنچه جای شگفتی داشت، تاکید شرکت کنندگان غربی در این نشست بر برتری دادن اقدام و عمل بر مذاکره در هنگام فراهم سازی یک راهبرد جمعی برای دستیابی به راهی برای پایان جنگ اوکراین بود. در واقع موضع مسلط در مونیخ نه تنها صرفا چگونگی عرضه کمک های مادی بیشتر به ارتش اوکراین، بلکه چگونگی اجرای آن به گونه ای بود که به چالش کشیدن به اصطلاح خط قرمزهای مسکو در باره حمایت غرب از کی یف، بر شدت این درگیری بیفزاید.
روسیه برای نخستین بار از دهه ۱۹۹۰ به این نشست دعوت نشده بود و جای آن را شخصیت های مخالف مسکو مانند میخائیل خودوروفسکی غول نفتی، گری کاسپاروف قهرمان شطرنج و یولیا ناوالنایا همسر الکسی ناولنی رهبر مخالف زندانی در روسیه گرفته بودند.
کریستوف هوسگن رئیس این کنفرانس، انحراف عمدی از اصل تشویق به گفتگو را با این ادعا توجیه کرد که نمی خواسته این سکوی این مجمع برای تبلیغات به دولت روسیه واگذار شود، هر چند به نظر می رسید که صحنه را به جای آن به تبلیغات چی های غربی واگذار کرده بود و موضوع اصلی نشست مونیخ، از تشدید حمایت از اوکراین فراتر رفته و به تحریک عمدی و مستقیم روسیه رسیده بود.
اسپوتنیک می افزاید: اختلاف بنیادین درخواست های کمک فوری ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهوری اوکراین در آغاز این نشست، با رویکردهای درازمدت شولتز و مکرون سران آلمان و فرانسه، نشانگر جو کلی خودبرتر پنداری است که ظاهرا کنفرانس امنیتی مونیخ را فراگرفته بود.
اما لفاظی و گزافه گویی صرف نمی تواند بر شکاف گسترده موجود در واقعیت پل بزند. در واقع هیچ تانک، موشک دوربرد و هواپیمای جنگنده در چارچوب زمانی واقعی که بتواند از نابودی ارتش اوکراین در برابر روسیه جلوگیری کند وجود ندارد.
درخواست های زلنسکی برای سرعت و فوریت ارسال کمک های نظامی، نشانگر شناخت فزاینده او از این واقعیت است که جنگ با روسیه در صورتی که همین مسیر را بپیماید، به زودی حتی شاید تا اوت ۲۰۲۳ پایان خواهد یافت. ناتوانی و یا تمایل نداشتن فرماندهان نظامی و سران کشورهای غربی برای هماهنگ سازی ادعاهای حمایت خود از کی یف با چارچوب زمانی زلنسکی، نشانگر جدایی کامل افرادی که در مونیخ گردآمده اند از واقعیت و یا بدبینی کسانی است که از سرنوشت غمبار این ادعاهای حمایت، به خوبی آگاهی دارند.
حقیقت تند و تیزی که شرکت کنندگان در این کنفرانس می دانند، اما نمی تواند برزبان آورند، این است که امیدی به پیروزی اوکراین بر روسیه وجود ندارد.