به گزارش خبرنگار ایرنا موسیقی این تحفه شیرین دلنواز مهرآگین که از هزاران سال گذشته تا به امروز خود را به اینجا و این عصر کشانده، در کرانه جازموریان متفاوت تر نواخته می‌شود.
نوای بنجو و نی‌انبان آنچنان بلند می‌شود که گویی فرزند نازپرورده ایران‌زمین شیرین‌ترین شعر کودکانه خود را می‌خواند و در عین حال آنچنان تنها و محروم مانده به مانند دورترین جزایر خیال بشریت که تا این لحظه دست نیافتنی بوده است.
موسیقی بالاخص در کرانه هلیل و شهرهای جنوب کرمان، از جمله نمادهای نمایش هویت فرهنگی است که می تواند با توسعه و ترکیب آن با فرهنگ ها، توسعه پایدار و خلاقیت، سبب جذب گردشگر و ایجاد ارتباطات فرهنگی شود و حتی صادرات فرهنگی را به همراه داشته باشد اما از آن غفلت شده است.
هفت گنج هزاررنگ در جنوب کرمان، کاستی کم ندارند؛ کاستی های اعمال توسعه پایدار فرهنگی در شهرهای جنوب کرمان و بهره‌گیری از آن به موسیقی ختم نمی‌شود و می‌توان این مساله را در جای خالی نمادها و مبلمان شهری نیز مشاهده کرد.
نبود مدیریت فرهنگی لازم از جانب شهرداری‌ها سد بلندی در برابر جذب گردشگر و توسعه هویت فرهنگی شهرهای جنوب کرمان است. هند کوچک ایران در حالی که علاوه بر جاذبه های فرهنگ بومی، به دلیل شرایط مناسب اقلیمی، در تمامی فصول سال مهد تولید انواع محصولات زراعی، دامی و باغی است می‌تواند به محلی متفاوت برای جذب گردشگر و سرمایه گذاری در این بخش نیز تبدیل شود تا آنچنان که می‌گویند نگین خاورمیانه، بدرخشد و زندگی و اقتصاد ساکنان خود را نیز نورانی کند.
اما شرایط آنچنان غرق در فضای نامدیریتی شهری شده است که نه تنها فرهنگ بومی و هویت فرهنگی اجتماعی مردمش را در راستای معرفی ارتقا قرار نداده که موجب کوچ گسترده جوانان و نخبه های خود نیز بوده است.
همچنین زمزمه های استقلال در قامت استان هم در حالی شنیده می‌شود که مدیران شهر در ساماندهی کوچه و خیابان‌های خاکی و بدون سطل زباله جیرفت و دیگر شهرهای این منطقه مانده‌اند و سگ‌ها در جای جای آن جولان می‌دهند.
این مدیران تاکنون اقدامی برای ساخت مکان های مناسب و متنوع تفریحی حداقلی برای ساکنان نکرده اند؛ چه برسد به ساخت سالن کنسرت، شهربازی، کتابخانه به‌روز یا دیگر اماکن فرهنگی و هنری.
نکته دیگر دست سازه های مردم کرانه هلیل است که آوازه آنها نه در کشور بلکه در جهان پیچیده. پته دوزی، حصیربافی، سوزن دوزی، قالیبافی و… آنچنان از نظر شهرداری ها و میراث فرهنگی شهرستان ها فراموش شده است که حتی دغدغه برگزاری کلاس هایی برای آموزش و انتقال این هنرها به جوانان و نسل جدید را آنچنان که انتظار بوده برآورده نکرده چه برسد به برگزاری نمایشگاه هایی درخور برای ارائه و معرفی هنر جنوب کرمان که می‌تواند رونق اقتصادی شهر و جذب گردشگر را نیز به همراه داشته باشد.
در این شرایط اما کورسویی انگار دمیدن گرفت و آهنگ جشنواره موسیقی جنوب کرمان پنج شب پیاپی به زیبایی نواخته شد و شامگاه سه شنبه دوم اسفند به پایان رسید تا شاید یادآور ساز ناکوکی شود که در این خطه می بینیم و یادآور ضرورت توجه بیشتر به حوزه فرهنگی شهرهای جنوبی کرمان باشد؛ امید که این حرکت های فرهنگی همچنان به بهانه های مختلف تداوم یابد و خاستگاهی برای سایر حرکت های هنری و فرهنگی نیز باشد.