به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نخستین کنسرت علیرضا طلیسچی در شش‌ماهه دوم سال، با حدود نیم ساعت تاخیر آغاز شد. اجرایی که با زندگی جونم آغاز شد و توانست در همان لحظات ابتدایی، شادی را در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تزریق کند.
طلیسچی، پس از اتمام هر کار، با مخاطب خود حرف می‌زد. ابتدا از آنها می‌پرسید که آهنگ چطور بود و همان چیزی بود که فکر می‌کردید؟ و سپس با حرف‌های خود، واکنش مخاطبان را برمی‌انگیخت.
یکی از حرف‌های مهم طلیسچی در این اجرا، درباره تغییر نگاه به جامعه موسیقی کشور بود. او گفت که بچه‌های موسیقی طی ۲ سال کرونایی و ۷ ماه اخیر، خیلی در مضیقه بودند و باید یک نگاه مثبتی به این قشر شود که تا جوان هستند بتوانند از این راه، زندگی‌شان را بگذرانند.
او این صحبت‌ها را قبل از اجرای قطعه قاف بر زبان آورد. وی همچنین گفت که تمام سهم خود از اجرای آن شب را به مردم خوی تقدیم می‌کند که این صحبت او با تشویق گسترده در سالن مواجه شد.
طلیسچی برای ششمین قطعه کنسرت خود، آهنگ یه دریا نریم را به‌صورت نشسته، در کنار ارکستر خواند و شاید خود او تصور نمی‌کرد که استقبال از این قطعه، بیشتر از مشهورترین کارش یعنی قاف (بارون اومد و یادم داد) باشد. شدت استقبال‌ها به اندازه‌ای بود که وی بلافاصله این آهنگ را برای دومین بار متوالی برای مخاطبان حاضر در سالن بازخوانی کرد و در اجرای دوم، حضار، سهم بیشتری در خواندن این قطعه داشتند.
قاف اما پرتکرارترین نامی بود که از همان ابتدای کنسرت، از گوشه و کنار سالن شنیده می‌شد. بیشترین تقاضا، برای اجرای این آهنگ بود. طلیسچی درحالی اقدام به خواندن این کار کرد که در اواسط اجرای این قطعه، بغض کرد و وقتی دید نمی‌تواند به دلیل گریه، بخشی از این آهنگ را بخواند، میکروفن را به طرف حضار گرفت. این اتفاق، در هر ۲ اجرای طلیسچی تکرار شد.
نکته عجیبی که در کنسرت طلیسچی رخ داد، عدم‌اجرای دوباره قطعه قاف بود. بسیاری از حضار داخل سالن، پس از اتمام قطعه قاف، با هم‌صدایی، خواستار اجرای دوباره این آهنگ شدند. این تقاضا به‌اندازه‌ای تکرار شد که طلیسچی عنوان کرد: چشم، شنیدم من. راضی‌تون می‌کنم. بگذارید کنسرت، روند خودشو پیش ببره.
اما در ادامه و درحالی که طلیسچی، تقریبا در تمامی اجراهای اخیر خود، این آهنگ را ۲بار می‌خواند، آن را نخواند تا در پایان کنسرت، عده‌ای به شوخی بگویند: آقا ما راضی نشدیم.
طلیسچی اما در این اجرا، کارهای جالبی می‌کرد؛ میکروفن را به بالا می‌انداخت و آن را از پشت می‌گرفت. ترفندهای جالبی که سبب می‌شد تا میکروفن به سمت مردم گرفته شود و آنها در خواندن آن قطعه مشارکت کنند. وی همچنین مدام از افراد حاضر در انتهای سالن یاد می‌کرد.
طلیسچی در این کنسرت، ۱۳ آهنگ زندگی جونم، تو فکر می‌کنی کی‌ای، نفس کی بودی تو، ای دل خودم، دیوونه دوست داشتنی، یه دریا نریم، لیلا، دل به دل، قاف، سختگیر، آخرش قشنگه، ای دل غافل و قرار نبود را اجرا کرد.
این خواننده توانست سالن را به خوبی اداره کند. به همه جای صحنه سرک کشید و تا توانست، با مخاطبانش صحبت کرد. آنها را به تشویق ترغیب کرد و با آنها از موسیقی و آدم‌های فعال این حوزه گفت. تحرک خوبی هم داشت و توانست ریتم کلی اجراهایش را به خوبی در گام‌های بالا نگهدارد. انتخاب آهنگ‌های خوبی داشت و مخاطبانش، هم‌صدایی خوبی در تقریبا تمامی آهنگ‌های او داشتند.
تمامی این موارد سبب شد تا مخاطبان، با خاطره‌ای خوب، کنسرت علیرضا طلیسچی را ترک کنند.