در تاریخ، نام آلمان با جنگ های جهانی اول و دوم گره خورده است؛ جنگ های خانمان سوزی که به ترتیب چهار و شش سال طول کشید و در مجموع حدود ۶۰ میلیون قربانی بر جای گذاشت. این دو رخداد فاجعه بار تاریخ یک وجه مشترک داشت و آن اینکه در هر دو آنها، آلمان آغازگر بحران بود.
این کشور اروپایی اما در فضای جنگ جهانی دوم در بسیاری مواقع خود را محق در مداخله و نقض حاکمیت دیگر کشورها می داند. به عنوان نمونه «آنالنا بربوک» وزیر خارجه آلمان، جمعه ۱۲ اسفند گزارش‌ها درباره حملات شیمیایی به مدارس و مسمومیت دانش‌آموزان در ایران را «شوک‌آور» خواند. به چند ماه پیش یعنی میانه آبان ماه برگردیم؛ زمانی که پارلمان آلمان طرح ۲۵ ماده ای را تحت لوای حمایت از حقوق بشر در راستای فشار بر ایران به تصویب رساند.
این اقدامات به ظاهر انساندوستانه و تعجب از مسمومیت دانش آموزان در حالی انجام می گیرد که آلمان چه در طول جنگ های جهانی خودساخته و چه در جنگ تحمیلی صدام علیه ایران همواره عامل استفاده از بمب های شیمیایی بوده است.
اولین‌بار در جنگ جهانی اول، آلمانی‌ها در نبردی مشهور به «نبرد ایپر» گاز کلر را به‌عنوان سلاح شیمیایی استفاده کردند. تا پایان جنگ، بیش از ۱۲۴ هزار تن مواد شیمیایی از انواع گاز کلر و گاز خردل در جبهه‌ها توسط طرفین درگیر جنگ استفاده شدند و بیش از یک میلیون نفر مجروح شدند و بیش از ۱۰۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند.
در این میان، حدود ۱۰۰ هزار تا ۲۶۰ هزار نفر از قربانیان انواع سلاح شیمیایی، غیرنظامیان بودند. جراحات و آثار وحشتناک استفاده از این نوع سلاح‌ها موجب شد پس از جنگ و در سال ۱۹۲۵ میلادی کشورهای جهان با تصویب پروتکلی در ژنو سوییس، استفاده از سلاح شیمیایی را ممنوع کنند.
در جنگ جهانی دوم نیز به رغم برخورداری بازیگران مختلف از سلاح های شیمیایی ولی هراس نسبت به اقدام متقابل، بسترساز کاهش چشمگیر استفاده از آن شد. در آن برهه تنها آلمان نازی در پایان جنگ بیش از ۱۲ هزار تن گاز شیمیایی به‌ویژه از نوع سارین داشت.
اما آلمان در حالی از مسمومیت دانش آموزان ایرانی ابراز نگرانی می کند که پرونده سیاه تسلیح صدام با انواع سلاح ها و بمب های شیمیایی از ذهن مردم و حافظه تاریخ پاک نشده است.
در جریان جنگ تحمیلی، شمار زیادی از شهروندان غیرنظامی در بمباران شیمیایی شهرهایی چون «سردشت» و «اشنویه» در آذربایجان غربی، «حلبچه» در اقلیم کردستان عراق و روستاهای مریوان در استان کردستان و دیگر مناطق جنوب ایران بر اثر استنشاق گازهای شیمیایی جان خود را از دست دادند.
طبق آخرین بررسی‌ها، رژیم بعثی عراق در طول هشت سال دفاع مقدس در سایه سکوت مدعیان دورغین حقوق بشر با استفاده از ۶ هزار بمب شیمیایی در قالب ۲۴۲ نوبت بمباران، جنایت‌های گسترده‌ای را مرتکب شد که تنها بخش کمی از این جنایت در رسانه‌های غربی منعکس شد.
روزنامه «واشنگتن پست» در یکی از گزارش‌های خود حمایت شیمیایی آلمان از عراق در دهه ۱۹۸۰ را موضوعی دانسته که اسناد و شواهد فراوانی برای آن وجود دارد. ضمن اینکه تا سال ۱۹۸۹، پشتیبانی آلمان از عراق در زمینه تسلیحات شیمیایی موجب شد تا این کشور به بزرگترین تولیدکننده گازهای شیمیایی جنگی خاورمیانه تبدیل شود.
بر اساس آماری که در این اسناد و مدارک منتشر شده است تعداد شرکت‌های آلمانی تامین کننده تسلیحات شیمیایی رژیم صدام در جنگ با ایران به رقم ۸۰ مورد رسید که نشان دهنده حجم گسترده این حمایت‌ها و پشتیبانی‌ها است.
همچنین گزارش ۱۱ هزار صفحه‌ای ارسال شده در سال ۲۰۰۲ برای سازمان ملل متحد، جزئیات نحوه تشویق عراق از سوی شرکت‌های آلمانی برای تولید سلاح‌های شیمیایی و معمولی را به خوبی و با لحاظ کردن تمامی موارد و جزئیات تشریح کرده است.
در مجموع ۲۰۷ شرکت اروپایی از جمله شرکت‌هایی از کشورهای هلند، آلمان و فرانسه در دوران جنگ تحمیلی به رژیم بعث عراق سلاح کشتار جمعی شیمیایی و تجهیزات مرتبط با آن را فروختند که بعدها دادگاه بین‌المللی «لاهه» جنایت بمباران شیمیایی صدام را نسل‌کشی علیه بشریت اعلام و به آن رای داد.
اینک مقامات آلمانی جنایت های سیاه و ضدانسانی گذشته خود را فراموش کرده و ادعاهایی را علیه ایران مطرح می کنند که در واقع کاملا در تضاد با سیاست های دیرینه آنان است. به همین دلیل، مسئولان جمهوری اسلامی ایران همواره از تریبون های مختلف، یاد این خاطرات تلخ را زنده نگه می دارند تا پرونده سیاه ناقضان حقوق بشر به فراموشی سپرده نشود.