به گزارش خبرنگار اقتصادی ایرنا، سریع السیر کردن خط ریلی تهران- مشهد یکی از اصلی‌ترین اولویت‌های وزارت راه و شهرسازی در دو دهه اخیر بود که سرانجام بعد از سال‌ها انتظار با اعلام خبری از سوی مهرداد بذرپاش قرار است در سال جاری به مرحله شروع عملیات اجرایی برسد.
این طرح مهم ریلی که قرار است به یک پروژه ریلی سریع السیر تبدیل شود و مسیر تهران- مشهد و بالعکس را برای زائران امام هشتم کوتاه کند، بارها از سوی سرمایه گذاران خارجی از جمله چین انتخاب شد اما به دلیل اعمال تحریم ها به مرحله شروع نرسید.
مهرداد بذرپاش، وزیر راه و شهرسازی در آخرین جلسه‌ای که در سال گذشته در راه آهن تهران برگزار کرد، گفت: باید به سراغ نسل‌های بعدی حمل‌و نقل ریلی برویم و مردم تا ۲ تا ۳ سال آینده خبرهای بسیار بهتری از حمل‌و نقل ریلی خواهند شنید.
وی در همین رابطه خبر داد که بالاخره در سال ۱۴۰۲ عملیات اجرایی قطار سریع السیر تهران- مشهد که سال‌ها روی زمین مانده بود انجام خواهد شد اما اشاره‌ای به سرمایه گذار ایرانی یا خارجی این طرح نکرد. آنطور که شرکت راه آهن در سالهای گذشته اعلام کرده بود چند شرکت داخلی تقاضای ورود به این پروژه را داشتند و کنسرسیومی از شرکت‌های داخلی برای حضور در این پروژه نیز ایجاد شد و راه‌آهن هم در حال ارزیابی توان این شرکت‌ها برای اجرای این پروژه بود.
افزایش سرعت قطار این مسیر به ۲۰۰ کیلومتر در ساعت موجب خواهد شد تا مسیر تهران- مشهد برای مسافران ریلی تا ۵ ساعت کوتاه تر شود.
در کنار این موضوع، اگر پروژه تهران - مشهد برقی شود، در سال اول بیش از یک میلیارد دلار به نفع دولت است. این پروژه علاوه بر کاهش مصرف سوخت، کاهش تصادفات جاده‌ای و کاهش زمان سیر مسافر، هزینه خرید ناوگان را کم می‌کند و مسافر را با واگن و لکوموتیو کمتری جابه‌جا می کند. برای مثال اگر بخواهیم ۲۰ میلیون مسافر را با لکوموتیو دیزلی جابه‌جا کنیم، ۱۰۰۰ واگن می‌خواهیم، اما با لکوموتیو برقی به ۲۵۰ واگن نیاز داریم.
صرفه‌جویی با قطارهای برقی نیز به این دلیل است که واگن در حالت برقی، رفت و برگشتی می‌شود و در یک روز می‌تواند مسیر رفت‌وبرگشت را طی کند، در صورتی که در حالت دیزلی فقط می‌تواند یک سرویس انجام دهد و روزانه یک رفت یا برگشت داشته باشد. علت دوم اینکه به دلیل کاهش زمان سیر، دیگر به کوپه نیاز نیست و قطارها اتوبوسی خواهد بود و این موضوع، ظرفیت واگن را دو برابر می‌کند؛ در نتیجه تعداد واگن مورد نیاز، یک‌چهارم می‌شود، به همین ترتیب تعداد لکوموتیوهای مورد نیاز نیز کاهش می‌یابد.