به گزارش ایرنا به نقل از رویترز، پرتغال یکی از فقیرترین کشورهای اروپای غربی است و داده‌های دولتی نشان می‌دهد که بیش از ۵۰ درصد کارگران در سال گذشته کمتر از یک هزار یورو (۱۰۸۴ دلار) در ماه درآمد داشتند. (حداقل دستمزد ماهانه کارگران در این کشور ۷۶۰ یورو است.)
ریتا سیلوا یکی از شرکت‌کنندگان در تظاهرات لیسبون گفت: امروز بحران بزرگ مسکن در پرتغال به معضلی اجتماعی تبدیل شده که نیازمند رسیدگی فوری است.
آمار و ارقام شرکت «املاک و مستغلات محرمانه» نشان می‌دهد که در لیسبون که یکی از مناطق با جذابیت بالای گردشگری در پرتغال محسوب می‌شود، از سال ۲۰۱۵ اجاره‌بهای مسکن ۶۵ درصد و قیمت خرید ملک ۱۳۷ درصد افزایش داشته است.
به گفته «کاسافری» (یکی دیگر از شرکت‌های اطلاعات املاک و مستغلات)، تنها در طول یک سال گذشته اجاره‌بها ۳۷ درصد افزایش یافته است که به این ترتیب لیسبون در این زمینه گوی سبقت را حتی از شهرهایی چون بارسلون یا پاریس هم ربوده که این موضوع وضعیت بغرنجی را به ویژه برای جوانان پرتغالی پدید آورده است.
بر اساس نتایج بررسی‌های وب‌سایت مسکن «غیرمجازی»، در حال حاضر متوسط اجاره یک آپارتمان یک خوابه در لیسبون حدود یک هزار و ۳۵۰ یورو است.
دولت سوسیالیست پرتغال ماه گذشته یک بسته کمک‌هزینه مسکن را اعلام کرد اما منتقدان می‌گویند که این بسته برای کاهش قیمت‌ها در کوتاه مدت کافی نیست.
در تظاهراتی که توسط جنبش «خانه برای زندگی» و گروه‌های دیگر سازماندهی شد، یکی از معترضان به نام دیوگو گوئرا تصویرپرداز ۳۵ ساله گفت که هر روز داستان‌هایی درباره افرادی می‌شنود که در تلاش برای دسترسی به مسکن هستند.
وی افزود: مالکان قرارداد مستاجران خود را تمدید نمی‌کنند چرا که با تبدیل خانه‌های خود به اقامتگاه‌های کوتاه‌مدت برای گردشگران، منفعت بیشتری عاید آنها می‌شود.
بر اساس مطالعه‌ای که توسط موسسه کارگزاران بیمه «صاحبخانه‌های سی‌آی‌ای» انجام شد، دستمزدهای پائین و اجاره‌های بالا، لیسبون را به سومین شهر کم‌دوام جهان برای زندگی تبدیل کرده، این درحالی است که نرخ تورم ۸.۲ درصدی فعلی پرتغال این مشکل را تشدید کرده است.
نانسی رنزی یکی از مدیران فروش شرکت «زندگی ایتالیایی» که در پایتخت زندگی می‌کند، گفت: با وجود اینکه حقوق من بالاتر از میانگین حقوق دریافتی ساکنان لیسبون است اما قادر به اجاره آپارتمان در این شهر نیستم زیرا اجاره‌ها بسیار گران شده است.