به گزارش روز شنبه گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای فیز، روش‌های شیمی درمانی عوارض جانبی جدی دارند اما دارویی که در بافت تومور جمع می‌شود و در آنجا توسط امواج اولتراسونیک فعال می‌شود، این مشکل را ندارد. کمپلکس‌های پلاتین از جمله داروهای متداول در برابر سرطان هستند. آنها بسیار موثر بوده اما عوارض جانبی شدید دارند.
یک تیم تحقیقاتی بین المللی به سرپرستی دکتر یوهانس کارگز از دانشکده شیمی و بیوشیمی در دانشگاه روهر بوخوم آلمان، کمپلکسی را ایجاد کرد که در بافت تومور جمع می‌شود و در آنجا با امواج اولتراسونیک فعال می‌شود بنابراین اثر آسیب‌رسان آن فقط جایی که لازم است، آشکار می‌شود.
وی اظهار داشت: مطالعات قبلی به فعال‌سازی های نوری متکی بود که فقط می‌توانند چند میلی متر در عمق بافت نفوذ کنند، اکنون یک روش درمانی با فعال سازی اولتراسونیک ایجاد کرده‌ایم که چند سانتی متر در اعماق بدن نفوذ می کند.
این محقق یادآور شد: این روش درمانی می‌تواند با عوارض جانبی کمی حتی برای تومورهای بزرگ و عمیق استفاده شود.
کمپلکس‌های پلاتین (II) سیس پلاتین، اگزالیپلاتین و کربوپلاتین از جمله داروهای متداول سرطانی هستند. موفقیت بالینی آنها با عوارض جانبی شدید مانند حالت تهوع، آسیب کلیه و سرکوب مغز استخوان دیده می‌شود. برای غلبه بر این محدودیت‌ها، در دهه‌های گذشته تلاش‌های بیشتر، تحقیق در توسعه ساختارهای پیچیده پلاتین (IV) سرمایه‌گذاری شده است.
یوهانس کارگز توضیح داد: این مواد مغذی پایدار و غیرفعال بوده، بنابراین کاملاً بی ضرر هستند. در بافت سالم، آنها قرار است اینگونه باقی بمانند اما در بافت سرطان، آنان باید به سرعت به کمپلکس‌های پلاتین (II)، یعنی پلاتین فعال تبدیل می‌شوند. برای توسعه یک مجموعه درمانی مؤثر، محققان محصولات پیچیده پلاتین (IV) و حساس‌کننده اولتراسونیک را در هموگلوبین قرار دادند تا نانوذراتی را تشکیل دهند.
وی همچنین گفت: ما توانستیم مشاهده کنیم که نانوذرات پس از تزریق به جریان خون به صورت انتخابی در تومور روده موش جمع می‌شوند، بنابراین از درمان هدفمند پشتیبانی می‌کنند.» پس از اولتراسونیک، پلاتین (IV) در محل تومور فعال شد و باعث آزاد شدن سیس پلاتین شد، که برای سلول‌ها سمی است و تقریباً کاملاً سلول‌های سرطانی را از بین می‌برد.
این نتایج می‌تواند راه را برای توسعه روش‌های جدید درمان تومورهای بسیار بزرگ یا عمیق هموار کند. سونوگرافی می‌تواند نسبت به نور مادون قرمز نزدیک نفوذ عمیق‌تری به بافت داشته باشد
نتایج این بررسی در نشریه علمی Angewandte Chemie منتشر شده است.