سیاوش طهمورث در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا و در توضیح این که چرا عمده نقش هایش در بازیگری منفی و سیاه بوده است، گفت: اتفاقا نقش مثبت هم داشتم اما در سینمای ما مد شده است که بازیگران را کلیشه کرده و نقش های به خصوصی به آنها پیشنهاد می‌شود؛ چراکه قدرت تخیل و علاقه ای ندارند که توانایی های بازیگران را بشناسند. خوشبختانه هیچ کدام از نقش های منفی من شبیه به یکدیگر نیستند. شاید من ۲۰ نقش منفی (البته من می گویم ضدقهرمان) بازی کرده باشم اما هیچ کدام شبیه همدیگر نیستند و اگر بودند که من کارم را باخته بودم.
بازیگر فیلم سینمایی غلامرضا تختی (بهرام توکلی ۱۳۹۷) در پاسخ به این پرسش که آیا علاقه شخصی خودش هم در تکرار نقش های منفی تاثیر داشته است، اظهار داشت: برای بازیگر فرقی ندارد نقش قهرمان را بازی کند یا ضدقهرمان. حداقل ۵ کار طنز داشته ام منتها شاید تماشاگر من چنین توقعی دارد و شاید توانایی من را بیشتر در این جنس کار می بیند.
وی در توضیح این که خودش به این جریان دامن نزده است، گفت: خیر دامن زدن نبوده است؛ من متن را انتخاب می کنم و نه نقش را. اگر از متنی خوشم بیاید و جای بازی و زندگی داشته باشد آن را انتخاب می کنم
بازیگر فیلم سینمایی اجاره‌نشین‌ها (داریوش مهرجویی ۱۳۶۵) در پاسخ به این پرسش که دوست دارد چه نقشی را بازی کند، بیان کرد: دوست دارم کارهایی در تئاترهایم را دوباره بازی کنم؛ مثلا ایلف کوچولو کار ایبسن بود که سالها پیش بازی کردم و برای اجرای این نقش آن زمان شقیقه های من را سفید می کردند؛ امروز موهای من سفید شده اما هنوز هم دوست دارم آن نقش را بازی کنم. تصور می کنم این نقش و این بازی حسی داشت که به سن و سال امروزم بیشتر می خورد. درحالی که همان زمان هم به گفته تماشاگران بسیار موفق بودم (ایلف کوچولو - نروژی: Lille Eyolf - عنوان نمایش‌نامه‌ای در سه پرده اثر هنریک ایبسن است که در سال ۱۸۹۴ منتشر شد؛ این نمایش روان‌شناختی به خاطر پیچیدگی‌های ظریف و کنایه‌های عمیقش شهرت دارد).
طهمورث در پاسخ به این پرسش که از بین آثارش کدام یک را بیش از سایرین دوست دارد، خاطرنشان کرد: گرگ ها، زیر تیغ، فکر پلید و نابرده رنج.
بازیگر فیلم سینمایی رستگاری در هشت و بیست دقیقه (سیروس الوند ۱۳۸۳) در توضیح چرایی انتخاب این آثار بیان کرد: در این آثار استحکام فیلمنامه بیشتر و کارگردانی منطقی تر بوده است؛ ضمن این که بازیگران منطقی تری در آن حضور داشته اند.
وی تاکید کرد: برای حضور در یک نقش تا متن را نخوانم پای قرارداد نمی نشینم و پس از آن می بینم که بازیگران چه کسانی هستند (البته دخالتی در انتخاب ندارم و به نظر کارگردان احترام می گذارم) زمانی که در مقابل بازیگری قرار می گیرم برایم مهم نیست که جوان است یا پیر، کم تجربه است یا متبحر و سعی می کنم صادقانه در مقابلش زندگی کنم که او هم صادقانه در مقابل من نقش خودش را تحویل بدهد.
بازیگر مجموعه تلویزیونی گرگ‌ها (داود میرباقری ۱۳۶۵-۶۶) در توضیح این که در این مدت پیشنهاد کاری داشته است یا خیر عنوان کرد: چند کار پیشنهاد شد اما چون درگیر تئاتر و نمایش معرکه در معرکه بودم (نمایش معرکه در معرکه به کارگردانی سیاوش طهمورث، پس از گذشت ۳۰ سال از نخستین اجرای خود، از روز ۱۵ فروردین در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه رفته و تا ۲۹ فروردین ادامه دارد)، قبول نکردم ترجیح می دهم سرکار خودم باشم.
این هنرپیشه پیشکسوت در پاسخ به این پرسش که آیا وضعیت نمایش خانگی در پرداخت مالی و سوژه های داستانی بهتر و آزادتر از تلویزیون و سینماست تصریح کرد: نمایش خانگی بهتر از سینما نیست اما بهتر از تلویزیون است به این معنا که نقدتر است و پولت را نمی‌خورند و به تو می دهند؛ اما فضای بازتر ندارد چراکه ما در یک موقعیت اجتماعی زندگی می کنیم که سینما و تلویزیون فرق بزرگی ندارند چرا که یک سیاست واحد امور را می گرداند؛ به همین دلیل این سیاست شاید خودش ترجیح دهد که جایی شل تر باشد اما قانون یکی است، در نتیجه اینها در یک خط هستند.
طهمورث در پاسخ به این سوال که از بین بازیگران ایرانی و غیرایرانی بازی چه کسی را می پسندند گفت: در مورد ایرانی ها اجازه دهید چیزی نگویم اما در مورد غیرایرانی ها چندین بار در این باره صحبت کرده ام و همه می دانند که آل پاچینو را دوست دارم چون این بازیگر لباس بپوشد یا نپوشد، گریم کند یا نکند در هر فیلم یک چهره جدید از او را می بینید و هنرمند یعنی همین. افاده هم ندارد. در زخم کاری برخی از دوستان لطف داشتند و گفتند که در یک صحنه سه چهره دارم و مرا و بازی ام را با آل پاچینو مقایسه کرده بودند.
بازیگر مجموعه تلویزیونی فکر پلید (محسن شاه‌محمدی ۱۳۷۷) در توضیح این که آیا آرزویی دارد اظهار داشت: من نهایت ۱۰ سال دیگر از عمرم مانده و برای این ده سال حسرت معنا ندارد؛ هرچه بوده تمام شده و رفته است.
وی با گلایه از وضعیت هنر در دوران معاصر توضیح داد: امروز هنر ارزش واقعی خودش را ندارد و پیشکسوتان و صاحبان تجربه ای هستند که بیکارند. مضاف بر این که در فیلم های و سریال ها کیفیت واقعی که در وجود همین هنرمندان هست ظهور نمی یابد و هنرمندان دنبال تامین زندگی شان افتاده اند که این خوب نیست.
بازیگر سریال زخم کاری (محمدحسین مهدویان ۱۴۰۰) در پاسخ به این سوال که عموما کدام آثار از سینمای ایران و جهان را می بیند، گفت: سریال و فیلم هایی که قدیمی ساخته شده اند را دوست دارم و البته هرفیلمی که ارزشی جزئی برای تماشاکردن داشته باشند؛ علیرغم این که معتقدم بچه ها و نسل جدید بسیار با استعداد هستند اما به غلط کارهایی دست پایین انجام می دهند و این خوب نیست؛ چون هم خودشان را ضایع می کنند و هم این که تماشاگر را به بیراهه می کشند.
وی افزود: اگر اسممان را هنرمند می گذاریم این هنرمند بودن تعریف و معنای خاصی دارد و از شروط آن طی کردن راهی است که اولین آن هنرپیشگی است مانند کفاشی و سایر مشاغلی که باید برای یادگیری آن مسیری را طی کرد و بعد تازه بازیگر می شوید و پس از این هنرپیشگی اگر هویت انسانی پیدا کردید و پهلوان معنوی شدید، تازه هنرمند خواهید شد.
طهمورث گفت: مسئولیت شما به عنوان هنرمند نباید باعث گمراهی تماشاگری شود که مخاطب شما قرار می گیرد بلکه تعهدی نسبت به جامعه پیدا می کنید و اگر ارزشی برای هنرمند در جامعه قائل می شوند به دلیل همین تعهداتش است؛ یعنی تعهدات انسانی و اجتماعی که در خودش دارد و به آنان عمل می کند و اگر به آنان عمل نکند چه فایده ای دارد؟
به گزارش ایرنا، حسن طهمورث‌نیا مشهور به سیاوش طهمورث (متولد ۱۳۲۵) بازیگر و هنرمند ایرانی عرصه تئاتر، سینما، تلویزیون است.
فعالیت او در تئاتر محدود به بازیگری نبوده بلکه در مقام کارگردانی نیز آثاری را در ادوار مختلف جشنواره تئاتر فجر عرضه کرده است. از جمله در چهاردهمین جشنواره تئاتر فجر در سال ۱۳۷۴ که صورت به صورت را در کنار رقبای شناخته شده‌ای نظیر قطب‌الدین صادقی با نمایش مویه جم، حسین نوری با نمایش شهود، چیستا یثربی با نمایش سرخ سوزان و کوروش تهامی با نمایش فردا به روی صحنه برد.