به گزارش ایرنا، با انتخاب امیر قلعه‌نویی به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال، تکلیف یکی از پرحاشیه‌ترین چالش‌های فوتبال ایران مشخص شد. قلعه نویی در شرایطی این مسئولیت را برای دومین بار بر عهده گرفت که پیش از او مربیان خارجی روی نیمکت تیم ملی می‌نشستند.
او در همان ابتدا رحمان رضایی را به عنوان دستیار انتخاب کرد اما این همکاری میسر نشد تا آندرانیک تیموریان به کادرفنی تیم ملی اضافه شود. این انتخاب قلعه‌نویی با اما و اگرهای زیادی همراه شد. چرا که تیموریان پیش از این هیچ تجربه‌ای در مربیگری نداشت و شانس با او یار بود که افتخار حضور در کادرفنی تیم ملی را پیدا کرد.
در دربی یکشنبه استقلال و پرسپولیس، تیموریان به عنوان مربی تیم ملی در ورزشگاه آزادی حضور داشت و از نزدیک عملکرد بازیکنان استقلال و پرسپولیس را تماشا کرد؛ اما اظهارنظر او که پس از بازی انجام داد آنقدر تعجب‌آور و غیرمنطقی بود که باعث واکنش‌های زیادی از سوی اهالی فوتبال و حتی باشگاه پرسپولیس شد. تیموریان در پایان این بازی عنوان کرده بود که «امیدوار است استقلال قهرمان لیگ شود.»
تصور اینکه مربی تیم ملی که باید در جایگاه بی‌طرفانه‌ای قرار بگیرد و صحبت‌های رسمی‌اش هم در همین راستا باشد اینگونه از یک تیم باشگاه حمایت کند سخت است. قطعا قلعه‌نویی هم تمایلات قلبی به تیم‌های باشگاهی همچون استقلال و حتی گل‌گهر دارد اما این مسئله دلیل نمی‌شود وی این تمایلات قلبی خود را عیان کند.
مربیانی که در کادرفنی تیم ملی حضور دارند باید مراقب باشند در اظهارنظرهای خود و به خصوص در تصمیماتی که پیرامون تیم ملی می‌گیرند تعصبات باشگاهی را دخیل نکنند. نمی‌توان آندو را در این زمینه مقصر اصلی قلمداد کرد. کسانی مقصرند که وی را بدون هیچ رزومه‌ای به کادرفنی تیم ملی اضافه کردند.
نکته منفی ماجرا این است که تیموریان هنوز نمی داند در چه جایگاهی قرار گرفته؛ اما حالا که قرار است به کار خود در تیم ملی ادامه دهد باید نسبت به وظایفش توجیه شود. او می‌تواند همچون دوران بازیکنی‌اش در مربیگری هم موفق باشد؛ اما به شرط اینکه این مسیر سخت را پله پله طی کند.