مریم قاسمی، روز جمعه در گفت و گو با ایرنا با بیان اینکه زاینده رود در حافظه تاریخی و فرهنگی اصفهان همواره زنده و ماندگار بوده است، افزود: این رودخانه علاوه بر نقش طبیعی و اقتصادی آغازی برای ایجاد و گسترش نمودهای فرهنگی بوده است.
این پژوهشگر فرهنگی اصفهان اظهار داشت: بناهای اصیل و به‌جامانده از دوره‌های مختلف تاریخی اطراف زاینده رود نزد مورخان، نقاشان، عکاسان و ادیبان جایگاه خاصی داشته اند که بیانگر قدمت فرهنگی منبسط شده از زاینده رود است.
وی اضافه کرد: سواحل و اطراف رودخانه زاینده رود از گذشته تا امروز با کارکرد تفریحی، اقتصادی و اجتماعی عصاره ای کُهن و پر ریشه از شاخصه های مختلف فرهنگی را نیز بدنبال داشته است.
قاسمی گفت: حوزه تاریخی، فرهنگی و جغرافیایی زاینده‌رود به اندازه ای وسیع است که از آن بعنوان یکی از کانون های پایدار و قدیمی اندیشه و فرهنگ ایرانی اسلامی یاد می شود.
این کارشناس جغرافیای فرهنگی به نقش رودخانه ها در استمرار فرهنگی اشاره و بیان کرد: بقا و استمرار برخی از ویژگی ها و جنبه های فرهنگی ایران باستان در اصفهان و در دوره اسلامی مدیون جاری بودن زاینده رود است.
قاسمی ادامه داد: از این رو حفظ جریان زاینده رود و احیای این رودخانه نه تنها از لحاظ زیست محیطی، اقتصادی و کشاورزی ضرورت دارد بلکه حیات فرهنگی اصفهان نیز به آن مرتبط است.
وی با بیان اینکه محیط‌های طبیعی انسان را با ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی آشنا می‌کند، تاکید کرد: زاینده رود به عنوان فضای عمومی با تقویت پیوندهای اجتماعی نقش مهمی در تبادل فرهنگی دارد.
این پژوهشگر فرهنگی تصریح کرد: جریان زاینده رود از سراب تا پایاب تداعی گر زایش فرهنگ و تاریخ در طول قرن های متمادی است که این مسئله اهمیت استمرار جریان این رودخانه کهن را بیش از پیش آشکار می سازد.
به گزارش ایرنا، زاینده‌رود بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوه‌های زاگرس مرکزی سرچشمه می‌گیرد و در فلات مرکزی ایران به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان می‌ریزد.
این رودخانه که قرن‌ها سرچشمه حیات و نعمت اصفهان بوده، در سال‌های اخیر بدلایل متعدد از جمله کاهش منابع آبی و خشکسالی بطور زمان‌بندی شده در اصفهان جریان دارد.