به گزارش ایرنا، دسته دختران فیلم متفاوتی در سینمای مقاومت این سال‌های ایران است. فیلمی که برخلاف بسیاری از آثار مشابه، تمرکز ویژه خود را بر روی هسته‌ها و پیرنگ‌های روایی قرار نداده و تلاش کرده تا به شکلی بصری، از یک فاجعه ملی سخن بگوید.
در دسته دختران، برخلاف بسیاری از آثاری که تلاش می‌شود تا به‌واسطه دیالوگ، جریان و عمق فاجعه برای مخاطب بازگو شود، دوربین در بحبوحه میدان حضور دارد. بنابراین دومین ساخته منیر قیدی، بیش از آن‌که یک فیلم روایت‌محور باشد، یک کلاژ بصری دهشتناک از یک تجاوز نظامی است. در این بین، اگرچه خط‌وربط‌های داستانی و جنس رابطه میان شخصیت‌ها، چندان قوام‌یافته و تابع علت و معلول‌های دراماتیک نیست اما برای صحنه‌های اکشن کار، حسابی فکر شده است و مهندسی خاصی برای این سکانس‌های شلوغ تعریف شده.
دوربین در این فیلم، گیج نیست و در زوایای مختلف، ابهت فضا را به مخاطب منتقل می‌کند. میزانسن‌ها، کارشده و دقیق هستند و هارمونی خوبی به سکانس‌ها می‌دهند
میزان این هولناکی البته به دلیل سوژه فیلم، تنها محدود به صحنه‌های اکشن کار نیست. فعلیت دوربین در تصویرگری از زنانی که از طبقات مختلف، پا به جبهه جنگ می‌گذارند و از شهر خود دفاع می‌کنند سبب شده تا این فیلم در سینمای مقاومت کشورمان که عموما جنس مردانه‌ای داشته، به چشم آمده و رسالت خود را در برابر زنانی که به درستی مقاومت کرده‌اند، ایفا کند.
در برابر چنین نگاهی است که می‌توانیم به فیلم حق دهیم که تمرکز چندانی بر روی داستان نداشته باشد. در تقارن با میزان اکشن کار که تلاش شد به واقعی‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده شود، جنس رئالیستی داستان، بسیار حیاتی بوده، بنابراین شاید این خط‌سیر کمرنگ داستانی، به شکلی عامدانه برای این فیلم لحاظ شده تا از ورود به جنبه‌های سوررئال این سوژه جلوگیری شود.
دومین ساخته منیر قیدی، بیش از هر چیز، محکی جدی برای خود اوست. تقریبا تمامی سکانس‌های فیلم سنگین است و مهندسی‌های هوشمندانه‌ای را می‌طلبند. دوربین در این صحنه‌ها، گیج نیست و در زوایای مختلف، ابهت فضا را به مخاطب منتقل می‌کند. میزانسن‌ها، کارشده و دقیق هستند و هارمونی خوبی به سکانس‌ها می‌دهند. این مهندسی سبب شده تا راکورد بصری قابل‌قبولی میان سکانس‌ها سنجاق شده و یکدستی سیالی در فیلم احساس شود که آن را از ریتم نینداخته و صلابت خوبی به اثر بدهد.
در فیلمی که مشخص است دیالوگ و روابط میان شخصیت‌ها، دایرمدار آثار معمول حوزه مقاومت نیست، می‌توان تاحدودی به جریان ضدقصه حق داد اما آنچه سبب آزار مخاطب می‌شود، چند بازی عجیب است که به قواره فیلم نمی‌نشیند. بیشترین میزان انتقادها هم از مجرای این بازی‌ها است که متاسفانه بیشترین خسارات را به فیلم وارد آورده است. به جز این مورد که گل‌درشت‌ترین و عجیب‌ترین خودزنی فیلم است، دسته دختران، اثری که است که در اشل و نگاهی جدید، توانسته راوی یک تجاوز وحشتناک باشد و غنیمت اثر و آورده‌های آن نیز درست در همین نقطه خلاصه می‌شود.
بنابراین تماشای فیلم برای کسانی که دوست‌دار صحنه‌های اکشن نظامی هستند یا به دنبال نگاه‌های جدید در سینمای مقاومت می‌گردند، می‌تواند جذابیت‌های بسیاری به همراه داشته باشد.