به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، فارن پالیسی در گزارش خود به سفرهای مکرر فرستاده ویژه رئیس جمهوری روسیه به ایران اشاره کرد و آورد: ایگور لویتین (Igor Levitin) یکی از مشاوران ولادیمیر پوتین است که مدام به ایران سفر می کند. وی به تازگی دو بار به تهران سفر کرده و در شش ماه گذشته در مجموع پنج بار به ایران رفته است.
لویتین در آخرین سفر خود با مقام های ایرانی از جمله محمد مخبر، معاون اول رئیس جمهوری و هماهنگ کننده عالی اقتصادی و علی شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی دیدار کرد. سفرهای مکرر لویتین به مذاکرات تهران و مسکو برای تکمیل کریدور حمل و نقل بین المللی شمال - جنوب (INSTC) که اقیانوس هند را از طریق ایران به روسیه متصل می‌کند، مرتبط است.
به نوشته فارن پالیسی، دور زدن تحریم های غرب بزرگترین عامل موثر برای روابط اقتصادی نزدیکتر میان روسیه و ایران بوده است. تسهیل تجارت فیمابین، تسریع در تکمیل کریدور و اتصال سیستم های بانکی دو کشور برای تسهیل تراکنش های مالی از جمله اهداف این همکاری ها است.
در ادامه این گزارش که دیروز (۱۲ اردیبهشت) انتشار یافت، با اشاره به صادرات محصولات کشاورزی روسیه از طریق تنگه های تحت کنترل سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) آمده است: بزرگترین مشتریان غلات روسیه، الجزایر، مصر، ایران، اسرائیل، لیبی، پاکستان، عربستان سعودی، سودان و ترکیه هستند و این محموله ها باید از طریق تنگه بسفر تحت کنترل ترکیه به آنها برسد.
این تنگه از نظر فنی در قلمرو ناتو قرار دارد و مسکو نگران است که این سازمان دسترسی روسیه را به آن محدود کند. ترکیه پیش از این مانع از عبور کشتی های جنگی روس مستقر در دریای سیاه و دسترسی آنها به دریای اژه شده بود.
اگر مخاطرات استفاده از تنگه بسفر بیش از اندازه شود، ایران می تواند به روسیه اجازه دهد تا از طریق راه آهن و به نحوی موثرتر به بسیاری از بازارهای مذکور دسترسی یابد. ایران همچنین مایل است از کریدور برای صادرات کالاهای کشاورزی خود به بازار روسیه و رقابت با کالاهای کشاورزی ترکیه بهره برداری کند. از این رو کریدور به عنوان یک راه کار مرضی الطرفین به نظر می رسد.
نویسنده فارن پالیسی با اشاره به سرمایه گذاری های جدید مسکو در ایران نوشت: روسیه ممکن است متفاوت از چین عمل کرده و بندر چابهار را به مرکز منطقه ای جابجایی کالا تبدیل کند. در واقع، این کشور با رقم ۲ میلیارد و ۷۶۰ میلیون دلار به بزرگترین سرمایه گذار خارجی در ایران تبدیل شده است.
این نشریه با طرح این سوال «اگر تهران و مسکو در حوزه انرژی رقیب یکدیگر هستند، آیا سرمایه‌گذاری روسیه در ایران، از جمله در چابهار، نقض غرض به نظر نمی رسد؟»، پاسخ داد که سرمایه گذاری روسیه در حوزه نفت و گاز ایران، سود خالص برای مسکو به همراه دارد. با توجه به اینکه تحریم‌ها میزان فروش نفت ایران را به شدت محدود می‌کنند (و ایران نمی‌تواند صادرات خود را بسیار بیشتر از سطح فعلی افزایش دهد)، تولید نفت و گاز بیشتر در ایران به معنای از دست دادن سهم بازار روسیه نخواهد بود.
علاوه بر این، روسیه با سرمایه گذاری در پروژه‌های زیربنایی ایران، می‌تواند بر بخش‌های نفت و گاز و صادرات ایران تأثیرگذار باشد که با توجه به آنکه دو کشور دارای بزرگترین ذخایر نفت و گاز در جهان هستند، این امر بسیار مهم قلمداد می شود.