به گزارش گروه اقتصادی ایرنا از وبگاه چاینا دِیلی، در حال حاضر، چین برای تجارت با تعداد زیادی از کشورها، با استفاده از ارزهای محلی یا یوان چین توافق‌نامه‌هایی امضا کرده است.
«هر شب از خودم می‌پرسم: چرا همه کشورها باید مبادلات تجاری خود را بر مبنای دلار قرار دهند؟ چرا ما نمی‌توانیم بر اساس ارزهای خود تجارت کنیم؟ پس از نابودی استاندارد طلا چه کسی تصمیم گرفت دلار، ارز باشد؟» این بخشی از سخنرانی، لوئیس ایناسیو لولا داسیلوا، رئیس‌جمهور برزیل، در بانک توسعه جدید در شانگهای، در سفر چهار روزه وی به چین در ماه آوریل بود.
اظهارات صریح لولا داسیلوا در بحبوحه موج فزاینده دلارزدایی صورت گرفت. دلارزدایی در سال‌های اخیر بیشتر مطرح شده است؛ زیرا دلار آمریکا در بحبوحه افزایش نرخ‌های بهره در آمریکا و نوسانات شدیدتر عرضه کالاها و قیمت‌ها دچار نوسانات بیشتری شده است.
اکنون این سؤال مطرح شده که «با توجه به اینکه چین در حال حاضر دومین اقتصاد بزرگ جهان است، آیا ممکن است یوان چین سلطه دلار آمریکا را با مشکل مواجه کند؟»
در این زمینه، می‌توان از تاریخ درس گرفت. در سال ۱۸۷۲ میلادی، آمریکا از نظر اندازه تولید ناخالص داخلی از انگلیس پیشی گرفت؛ اما تا سال ۱۹۵۰ میلادی طول کشید تا پوند استرلینگ انگلیس برای پرداخت‌های بین‌المللی و ذخایر بانک مرکزی جای خود را به دلار آمریکا بدهد.
دو دهه دیگر هم طول کشید تا نسل دوم نظام برتون وودز راه‌اندازی شود که بر اساس آن، دلار آمریکا به نفت مرتبط شد؛ به عبارت دیگر، سال‌ها طول می‌کشد تا یک ارز، جایگاه خود را بیابد و مسیر رشد ارزش بین‌المللی یک ارز، خطی نیست.