به گزارش ایرنا، هر چه از این اسطوره سخن به میان آوریم کم است و شاید کم لطفی از سوی متولیان امر و حتی اهالی رسانه است که آنگونه که شایسته بود به این گنجینه‌های طلایی و ماندگار ورزش همدان پرداخته نشده است؛ اسوطره هایی که با کوله باری از تجربه و منش های پهلوانانه و افتخارات بزرگ از خاطرات شیرین و جذاب هستند.
اصغر راجی با همین سن و سال به قدری پرحرارت و هیجان از گذشته پرافتخار والیبالی خود صحبت می‌کند که هرگز در گپ زدن با او خسته نمی‌شویم.
بزرگمردی که سال‌ها به عشق والیبال، سختی‌ها و مشقت‌ها را تحمل کرد، به خاطر رفتن روی سکوی قهرمانی گریست، هم دوره محمود مشحون ملی پوش و رییس سابق فدراسیون بسکتبال بود و ادبیات فارسی را در دوران تحصیلات آکادمیک به زبان انگلیسی ترجیح می‌داد!
گفت وگو با این اسطوره ماندگار والیبال همدان را که هفته گذشته نیز با مساعدت شهردار و اعضای شورای اسلامی شهر همدان، معبری در همدان به نامش نامگذاری شده است را با بخوانید:
ایرنا: متولد چه سالی هستید و والیبال در چه سنی شروع کردید؟
راجی: متولد ۱۳۱۹ هستم و از کلاس هفتم آن دوره رسما به ورزش والیبال پرداختم.
ایرنا، خیلی زود هم در مسیر پیشرفت قرار گرفتید؟
راجی: دقیقا. من عاشق والیبال بودم و این عشق ابدی است. آن زمان یک تیم ملی شهرستان‌ها داشتیم و یک تیم عمومی. ما هم جزو بهترین‌ها بودیم. سال ۱۳۴۱ سوم کشور شدیم و سال ۱۳۴۵ توانستیم به مقام دوم برسیم که یک افتخار ماندگار در زمان خودش بود و در میان بزرگان به این مهم رسیدیم.
عاشق والیبال بودم و این عشق ابدی است. آن زمان یک تیم ملی شهرستان‌ها داشتیم و یک تیم عمومی. ما هم جزو بهترین‌ها بودیم. سال ۱۳۴۱ سوم کشور شدیم و سال ۱۳۴۵ توانستیم به مقام دوم برسیم که یک افتخار ماندگار در زمان خودش بود و در میان بزرگان به این مهم رسیدیم.
ایرنا، در خانواده فقط شما والیبالی بودید؟
راجی: همسرم والیبالیست بودند ضمن اینکه برادر بزرگترم نیز والیبل بازی می‌کردند. کلا خانواده والیبال دوست بوده‌ایم.
ایرنا: چرا اینقدر عاشق والیبال هستید؟
راجی: به هر حال ورزشی بود که خیلی زود توانستم به لحاظ علاقه و فیزیک و تکنیکی که داشتم، رشد کنم. این علاقه همیشه پایدار بوده حتی در دوران سخت دانشسرا!
ایرنا: یعنی در دوره تحصیلات دانشگاهی هم بی‌خیال والیبال نشدید؟
راجی: به هیچ عنوان، تازه بیشترم شد. از ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۱ که دانش آموخته شدم، هرگز یکروز هم والیبالم ترک نشد. حتی خیلی غیبت می‌کردم. کلاس زبان نرفتم و استاد انگلیسی گفت بیش از سه جلسه غیبت یعنی حذف درس! آن زمان محمود محشون دوست و همکلاسیم بود و خواستم وساطت کند. من علاقه به ادبیات فارسی داشتم و محشون زبان! دو تا رفیق بودیم و برادر. اما در مسابقه رقیب هم بودیم. بخاطر والیبال یک ترم زبان افتادم.
اما عشق به والیبال در شما آن زمان حد و مرز نداشت؟
راجی: همینطوره. هر چهارشنبه عصر عزیمت می‌کردم تهران و پنجشنبه و جمعه‌ها با حضور در سالن والیبال، از حرکات الگو برداری می‌کردم. بعد توانستم تکنیک ساعد در والیبال را به همدان بیاورم و آموزش بدهم. آن زمان داورها مدام از ما خطا می‌گرفتند. تکنیک ساعد که آموزش دادم، خیلی پیشرفت کردیم و خطاها به حداقل رسید.
ایرنا: همه دوره‌های آموزشی و مربیگری شرکت می‌کردید؟
راجی: دقیقا. وقتی عاشق ورزش (والیبال) باشید از هر فرصتی حتی در شرایط سخت برای پیشرفت استفاده می‌کنید. یادم هست سال ۱۳۴۹ در یکدوره آموزشی به منظریه تهران رفتم. آن زمان باغ منظریه تهران پر از مار، عقرب و مارمولک بود. حتی خود تهرانی‌ها دوام نیاوردند و از دوره خارج شدند. در آنجا امکانات نبود و باید خودت چادر می‌زدی. به من گفتند اینجا پر از جانورهای موزی و سمی هست. گوش ندادم. چادر زدم و رفتم گازوییل خریدم و ریختم اطراف چادر. بعدها این باغ توسط مرحوم دکتر حسین بنایی به اردوگاه تبدیل شد و به آبادانی رسید. در واقع وسط مار و عقرب مربی شدم.
سال ۱۳۴۹ در یکدوره آموزشی به منظریه تهران رفتم. آن زمان باغ منظریه تهران پر از مار، عقرب و مارمولک بود. حتی خود تهرانی‌ها دوام نیاوردند و از دوره خارج شدند. در آنجا امکانات نبود و باید خودت چادر می‌زدی. به من گفتند اینجا پر از جانورهای موزی و سمی هست. گوش ندادم. چادر زدم و رفتم گازوییل خریدم و ریختم اطراف چادر.
ایرنا: خاطره‌ای هم از دوره‌های آموزشی والیبال دارید؟
راجی: یادم هست در همین دوره‌ای که در منظریه تهران پس از تجهیز و تبدیل به اردوگاه برگزار شد، مدرس دوره بلغاری بود. آن زمان والیبال جهان دست بلغارها، رومانیایی‌ها و شوری سابق بود. از من خواست که مدل کلاس شوم و به تمجید از من پرداخت. انگیزه‌ام را دوچندان کرد و هرکجا کلاس بود، می‌رفتم. به هر حال " کاچی به از هیچی" بود و باید از هر فرصتی استفاده می‌کردم تا از دانش والیبال عقب نباشم.
یکبار هم روی سکوی قهرمانی رفتم برای دریافت مدال و جام، گریه کردم. یک همکلاسی تبریزی داشتم که از این رفتارم تعجب کرد و پرسید. خب خیلی زحمت کشیده بودم. شما ببینید در ورزش انفرادی، فقط خود فرد در رسیدن به قهرمانی نقش دارد. اما ورزش‌های گروهی مثل والیبال باید همه در یک سطح باشند تا به قهرمانی برسند. کار خیلی سخت است.
ایرنا: روزی چند ساعت تمرین می‌دادید؟
راجی: آن دوره فقط سالن تختی را برای والیبال داشتیم. بچه‌ها را همه روزه از ساعت ۱۶ به سالن می‌بردم و تا ۹ شب حق ورود و خروج نمی‌دادم. ۵ ساعت کامل تمرین می‌کردیم. سالن تختی اون موقع آسفالت بود و برای صاف کردنش مدام پا می‌کوبیدیم. بعد سیمانی شد اما دوام نیاورد و خراب شد. دوش هم نداشت و با شرایط سخت تمرین می‌کردیم.
نتیجه هم داشت؟
راجی: بالاخره با تلاش و زحمت می‌توانی نتیجه کسب کنی. آن دوره در مسابقات کشوری دوم شدیم. اصفهان، خوزستان، مازندران را بردیم و از فینال سه بر یک از تهران شکست خوردیم. تهران در واقع تیم ملی والیبال ایران بود و فقط ما توانستیم پوئن بگیریم. بعد شوروی و جمهوری آذربایجان برای مسابقات دعوت شدیم که متاسفانه گفتن بودجه نداریم!
بعد چکار کردید؟
راجی: رفتم دروه داوری و مدرک گرفتم. البته پس از یک ماه دوره توانستم قبول شوم. اینطور نبود که براحتی مدرک کسب کنیم. چند سال هم در عرصه قضاوت بودم.
ایرنا: توصیه شما به نسل جوان؟
راجی: قهرمانی براحتی به دست نمی‌آید اما براحتی از دست می‌رود. باید همیشه تلاش کرد و برای موفقیت در حرکت بود. قهرمانان حرفه‌ای جهان پس از کسب افتخار، به محض بازگشت به کشورشان هم تمرینات خود را ادامه می‌دهند. یادم می‌آید که مربی‌ای از کشور آلمان می‌گفت: قهرمان ورزشی اگر یکروز تمرین نگذارد، یکروز از تکرار قهرمانی عقب خواهد ماند.
ایرنا: تفاوت والیبال آن زمان با این دوره؟
راجی: خب زمان ما پولی در کار نبود که بتوانی درآمد آنچنانی داشته باشی و زندگی بسازی. فقط عشق و علاقه بود. اما اکنون رشته‌های ورزشی پولکی شده‌اند. البته نمی‌گویم خوب نیست اما واقعا قابل قیاس نیست. ما آن زمان فقط عشق داشتیم و شوق و علاقه. آن هم بدون امکانات ...
زمان ما پولی در کار نبود که بتوانی درآمد آنچنانی داشته باشی و زندگی بسازی. فقط عشق و علاقه بود. اما اکنون رشته‌های ورزشی پولکی شده‌اند. البته نمی‌گویم خوب نیست اما واقعا قابل قیاس نیست. ما آن زمان فقط عشق داشتیم و شوق و علاقه. آن هم بدون امکانات ...
ایرنا: الان هم در والیبال فعالیتی دارید؟
راجی: اجازه بدهید همین جا از اعضای شورای اسلامی شهر و شهردار همدان به خصوص پیگیری‌های آقای حمید بادامی نجات رییس هیات والیبال استان تشکر کنم که بهترین هدیه را به بنده دادند و نامگذاری معبری به نام اصغر راجی، اقدام و لطف ماندگار و بزرگی بود. واقعا پیشکسوتان شایسته این هستند که برای نسل امروز یادآوری شوند.
اکنون هم کم و بیش در والیبال هستم. برای تماشای بازی‌های تیم ملی به تهران دعوت می‌شوم و حتما هم می‌روم. مگر می‌شود از والیبال دور بود؟
ایرنا: عملکرد هیات والیبال استان همدان را چطور ارزیابی می‌کنید؟
راجی: هیات والیبال با ریاست حمید بادامی نجات روزهای خوبی را سپری می کند و توانسته با برنامه ریزی منسجم و هدفمند، این ورزش را به خوبی ساماندهی کند.
خوشحالم که پیشکسوتان فراموش نشده اند و اقدام شورا و شهرداری برای نامگذاری معبری به نام "راجی" شایسته قدردانی است.