به گزارش چهارشنبه ایرنا، جاکارتا پست در مقاله ای نوشت: برای برخی از ناظران منطقه ای، دیدار روز سه شنبه روسای جمهور ایران و اندونزی در بوگور جاوه غربی، حاوی پیام های زیادی است؛ زیرا حاکی از تسریع توسعه دیپلماتیک تهران در بحبوحه تغییر وضعیت موجود در منطقه است. گاهی اوقات، اگر منافع همکاری بیشتر از خطرات احتمالی باشد، کشورها آماده عمل گرایی بیشتری خواهند بود. برای اندونزی، سفر ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری ایران، نتیجه تلاش چند ساله برای تعمیق همکاری با متحدی به اصطلاح «غیر سنتی» است.
بدیهی است که زمینه زیادی برای تعامل دو کشور وجود دارد تا ۲۵۰ میلیون دلار تجارت خود را به هدف ۲۰ میلیارد دلاری تبدیل کنند، اما آنچه مهم است این است که جاکارتا مایل به سرمایه گذاری در این رابطه است.
ایران و اندونزی هر دو دارای پتانسیل های عظیمی برای رشد و توسعه هستند و با تقویت روابط اقتصادی، دو کشور می توانند از فرصت های تجاری و سرمایه گذاری افزایش یافته بهره مند شوند.
منابع غنی انرژی ایران و موقعیت استراتژیک اندونزی در آسیای جنوب شرقی پایه محکمی برای همکاری در بخش‌هایی مانند انرژی، زیرساخت‌ها، کشاورزی و گردشگری است.
در بیانیه مطبوعاتی پس از نشست دیروز، جوکو ویدودو، رئیس جمهور اندونزی، از پروژه های مشترک در پزشکی و جراحی از راه دور و همچنین ابتکارات دیگری چون همکاری در حوزه های بیوتکنولوژی و نانوتکنولوژی خصوصا در بخش انرژی، صحبت کرد.
انتقال فناوری، تولید مشترک و همکاری تحقیقاتی همگی در اندونزی تقاضای بالایی دارند، زیرا این کشور به دنبال پشت سر گذاشتن شرایط یک کشور میانه حال و در مسیر تبدیل شدن به یک اقتصاد پیشرفته است.
به گفته صندوق بین‌المللی پول، در شرایطی که رشد اقتصادی خاورمیانه در سال جاری به سمت کندی پیش می‌رود، برای ایران، ابتکارات دوجانبه در واقع یک فرصت خوشایند است و به جمهوری اسلامی ایران این امکان را می‌دهد تا تأثیر اقتصادی تحریم‌های غربی و بین‌المللی را خنثی کند. تعمیق روابط ایران با بزرگترین کشور با اکثریت مسلمان را باید در منظر مساعد دید و در ادامه تنش زدایی با عربستان سعودی با میانجیگری چین تعبیر و تفسیر می شود.
در شرایطی که اکنون امکان پایان درگیری در یمن وجود دارد و در بحبوحه تحولات مشابه در سوریه و بحرین، تلاش‌های تهران در ماه‌های اخیر یک تغییر رویکرد در منطقه‌ای با شکاف‌های عمیق محسوب می شود که بسیاری بر این باور بودند که آرامش آن غیرممکن است.
عملگرایی و پراگماتیسم می تواند محرک اصلی این تغییرات باشد. اگر برای سال‌ها قدرت ظاهرا بزرگی مانند آمریکا قادر به ایجاد صلح در خاورمیانه و خلیج فارس نبود، شاید زمان رویکرد متفاوتی فرا رسیده باشد، رویکردی که در آن بر همکاری تاکید شده و یک واسطه متفاوت و بی‌طرف منصوب شود.
جاکارتا پست در انتهای مقاله خود تاکید کرد: اندونزی و ایران با همکاری یکدیگر می‌توانند صدای خود را تقویت کنند و برنامه جهانی متعادل‌تر و فراگیرتری را که منعکس‌کننده منافع و آرمان‌های کشورهای در حال توسعه و گروه‌های مختلف جمعیتی آن‌ها باشد، ترویج کنند. تقویت همکاری ها، تبادل فرهنگی و تلاش های مشترک در مقابله با چالش های منطقه ای می تواند راه را برای آینده ای مرفه تر و امن تر برای هر دو ملت هموار کند.