امام خمینی در روز بیستم جمادی الثانی ۱۳۲۰ هجری قمری مطابق با ۳۰ شهریـور ۱۲۸۱ هجری شمسی در شهرستان خمین از توابع استان مرکزی ایران در خانواده ای اهل علـم و هجرت و جهاد پـای بـر خـاکدان طبیعت نهاد و در ۱۴خرداد سال ۱۳۶۸ هجری شمسی به ملکوت اعلاء پیوست.
در گذر ایام و تواتر لیل و نهار به چهاردهم خرداد که می رسیم، روزی که شاهد یکی از سنگین ترین حوادث مصیبت بار دهه های اخیر بود. مصیبت رحلت بزرگمرد انقلابی و مجاهد تاریخ ساز و ظلم ستیز، و مجتهد عارف و مردم دوست و الهی که با خروش مردانه و قیام دلیرانه خود عظیم ترین انقلاب دینی را به ارمغان آورد.
۱۴ خرداد یادآور خاطره تلخ رحلت جانگداز رهبر کبیر انقلاب امام خمینی (ره) و یادآور حماسه های جاودان ملت غیور ایران اسلامی در عشق به آن رهبر فرزانه است.
سخن گفتن از مردی که روزگار از درک حضور او به خود می‌بالد، کار آسانی نیست. مردی که دست تاریخ معاصر به ارتفاع فهم او نمی‌رسد و زبان زمین از تکلم کرامات او عاجز و از وصف او ناتوان است. به راستی امام خمینی (ره) که بود؟
مجاهد، عالم، فیلسوف، سیاستمدار، عارف، عاشق، شاعر و...؟
در پاسخ باید گفت که آن عبد صالح خدا؛ همه این‌ها بود و نبود! بدین معنا که ابعاد وجودی این انسان کامل چنان بسیط و گسترده بود که در مسیر سیر الی الله ظرفیت پذیرش هرگونه فضیلت و کرامتی را داشت و در این مسیر نورانی تلاش می‌کرد با استعانت از ذات اقدس پروردگار و فیض روح‌القدس برای رسیدن به قاف کمال، تمام توانمندی‌های بالقوه خویش را به فعلیت درآورد.
از همین رو در عین آن که عالمی عامل و سیاستمداری تیزبین و آینده‌اندیش بود، عارفی کامل، عاشقی صادق و شاعری لطیف و دقیقه‌یاب بود که در طلب وصل حضرت دوست (جل جلاله) چون پروانه خود را به آتش می‌زد.
مردی بزرگ و اسطوره ای افسانه ای که برای همیشه به عنوان رهبری کاریزما در جهان پرآوازه شد و نام و نشان به جای مانده از او انقلابی به عظمت جمهوری اسلامی بنا نهاد که در پس قرن‌ها پس از انقلاب ناب محمدی(ص) اثرگذار و ماندگار شد.
امام خمینی(ره)، مردی بزرگ با ارادهای مصمم و افکاری بلند و ناب که متانت و وقار رفتارش، صلابت و نفوذ کلامش، سخنان گهربار و اثرگذارش، صفای باطن و سادگی زندگیش هر بیننده ای را مسحور می کند.
با دست های خالی به مدد الهی و پشتوانه مردمی توانست طومار ۲ هزار و ۵۰۰ ساله پهلوی را در هم بپیچد و انقلابی به عظمت نام جمهوری اسلامی در جهان بنا کند.
در به جاودانگی پیوسته است؛ امام خمینی (ره)، مردی که از دور دستهای زمین و زمانه به نجات اسلام آمد، مردی که زنجیر اسارت از پای ایران دربند گشود، مردی که اسلام ناب را در عصر بی دینی فریاد کرد، مردی که شرف و عزت انسانی و ارزش‌های معنوی و الهی را از زندان ماده پرستان و زورگویان عالم رهانید.
مردی که حرکت دستهای مبارکش صف از هم گسیخته امت اسلامی را به هم پیوند زد، مردی که نامش لرزه بر اندام جهانخواران افکند، مردی که پوزه آمریکای مغرور و سرکش را به خاک مذلت مالید، مردی که کتاب خدا و احکام حیات آفرین خدا را دوباره بعنوان خط مشی زندگی انسانها و فراروی عمل آدمیان گشود و خلاصه مردی که نام مبارک «الله» را به عنوان زیباترین نامی که می توان و می بایست پرستید و تنها در برابر او سر تسلیم فرود آورد، دوباره بر بلندای مأذنه های غریب و متروک در بلاد اسلام طنین انداز کرد و بذر قیام و انقلاب و خیزش اسلام‌خواهی در دل‌های مومنان کاشت.
بدون شک تجلیل و تکریم امام راحل عظیم الشان و تعظیم شخصیت والای ایشان مایه انسجام ملت و ادای دین به همه ی کسانی است که طی سالیان طولانی در راه تحقق آرمان های انقلاب اسلامی جانفشانی نموده اند. امروز همگان باید بدانیم راز و رمز بقا و تکامل خط و راه امام در وحدت و انسجام ملی نهفته است.
ساعت ۲۲ و ۲۰ دقیقه بعد از ظهر روز شنبه سیزدهـم خـرداد ماه سـال ۱۳۶۸ لحظه وصال بـود. قــلبـی از کار ایستـاد که میلیـونها قلــب را بـه نور خدا و معنـویت احـیا کرده بـود. بــه وسیله دوربین مخفـی ای که تـوسط دوستان امــام در بیمارستان نصب شده بـود روزهای بیماری و جریان عمل و لحظه لقای حق ضبط شده است.
وقتی که گوشه هایـی از حالات معنوی و آرامـش امام در ایـن ایـام از تلویزیون پخـش شـد غوغایی در دل‌ها بر افکند که وصف آن جــز با بودن در آن فضا ممکـن نیست. لبها دائمـا به ذکـر خـدا در حـرکت بود.
در آخرین شب زندگی و در حالی که چند عمل جراحی سخت و طولانی درسن ۸۷ سالگی تحمل کرده بود و در حالیکه چندیـن سرم به دستهای مبارکـش وصل بـود نافله شب می خـواند و قـرآن تلاوت مـی کرد.
در ساعات آخر، طمانینه و آرامشی ملکـوتـی داشـت و مـرتبا شـهادت بـه وحـدانیت خـدا و رسالت پیـامبـر اکرم (ص) را زمـزمه مـی کـرد و بـا چنیـن حــالتی بـود که روحـش به ملکـوت اعلی پرواز کرد.
وقتی که خبر رحلت امــام منتشر شـد، گـویـی زلزله ای عظیـم رخ داده است، بغضها تـرکیـد و سرتاسر ایران و همـه کانـون‌هایـی کـه در جـهان بـا نام و پیام امام خمینـی آشـنا بـودنـد یــکپارچه گـریستند و بـر سر و سینه زدنـد. هیچ قلـم و بیـانـی قـادر نیست ابعاد حـادثه را و امواج احساسات غیر قابل کنترل مردم را در آن روزها تـوصیف کند.
آری؛ نفس مطمئنه انقلاب اسلامی، خمینی کبیر، رسالت خویش را تمام و کمال به پایان رسانید، و به لقاء حق شتافت.
در آن روز خورشیدی غروب کرد که با طلوع آن هزار چشمه نور در زندگی ملت ایران جوشیده بود و ملتی به عزا نشست که باور آن لحظه تلخ وداع را با هیچ تصوری نمی توانست بپذیرد.
روحی عروج کرد که با دم مسیحایی و روح الهی اش پیکر ملت را جان بخشیده بود، مردی بزرگ با قلبی آرام و ضمیری امیدوار به سوی آسمان پر گشوده بود که نفس گرمش، سردی و افسردگی از جهان اسلام زدوده بود.
حالا چهره ای نورانی در نقاب خاک رخ بر بسته بود و لبانی بسته شد بود که آیات الهی عزت و کرامت را بر مسلمین فروخوانده و افسون و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود.
حضرت امام خمینی (ره) الگوی عالم عامل، وقت شناسی، مدیریت، شجاعت، خوش رفتاری، مردمداری، پارسایی و ساده زیستی ساعت ۲۲ و ۲۰ دقیقه شب سیزدهم خرداد ۱۳۶۸ به علت عارضه قلبی در سن ۸۷ سالگی چشم از جهان فروبست.
آیین تشییع پیکر امام راحل با حضور بیش از ۱۰ میلیون نفر (نزدیک به یک ششم جمعیت آن زمان کشور) نیز به عنوان بزرگترین تشییع جنازه تاریخ، در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسید.