به گزارش روز دوشنبه خبرنگار سیاسی ایرنا، حجت الاسلام والمسلمین علی‌اکبر ناطق‌نوری در جلد نخست خاطراتش می‌نویسد که اگرچه پانزده خرداد ۱۳۴۲ یوم‌الله است و نقطه عطف در تاریخ مبارزات اسلامی، اما خود معلول ماجرای فیضیه است. رژیم شاه مرتکب اشتباه بزرگی شد و این حادثه بهانه خوبی برای افشای رژیم شد. از شگفتی‌های امام هم این بود که از این حادثه بزرگترین بهره را به نفع اسلام و مردم بُرد، حضرت امام دستور افشاگری رژیم را داد و طلبه‌ها هم به تکلیف خود عمل کردند.
امام(ره) از فرصت عاشورا استفاده کرد و در مدرسه فیضیه سخنرانی کرد. امام می‌توانست در خانه خودش هم روضه بگیرد، بعد هم بفرماید یک فاتحه برای شهدای فیضیه بخوانید. این کار را نکرد، بلکه فرمود: «می‌خواهم بروم فیضیه». اصلاً نفس آمدن به مدرسه فیضیه و سخنرانی خودش موضوعیت داشت.
در این سخنرانی چند نکته بسیار مهم وجود داشت؛ اول، وصل کردن فیضیه به عاشورا بود که این هوشیاری امام(ره) را می‌رساند که چگونه از آموزه‌های تشیع استفاده کند. دوم، حمله مستقیم به شاه بود و این در حالی بود که ملی‌گراها و نهضت آزادی‌ها که با ما همکاری می‌کردند، تا این اواخر معتقد بودند که باید فقط به دولت‌ها حمله کرد و از حمله به شاه پرهیز داشتند؛ منتها امام از همان آغاز، به آخرین خاکریز و آخرین پایگاهشان، شاه، حمله کرد.
نکته مهمتر اینکه، امام به رژیم غاصب اسرائیل حمله کرد. برای بسیاری مبهم بود که چرا ایشان به اسراییل حمله می‌کند؛ اما گذشت زمان نشان داد که اصلاً صهیونیست‌ها و اسرائیلی‌ها هستند که آمریکا را اداره می‌کنند. یک شب بعد، یعنی ۱۲ محرم مطابق با ۱۵ خرداد، امام را دستگیر کردند و به دنبال آن تهران، ورامین و امامزاده جعفر قم و بعضی از شهرهای دیگر مثل تبریز، نیز برضد دستگاه قیام کردند.