سلمان سامنی در گفت وگو با خبرنگار تئاتر ایرنا اظهار داشت: بازیگرانی که برای مقابل دوربین رفتن، تئاتر کار می‌کنند، در بدو ورود، نمایش را به عنوان هنر مستقل نمی‌شناسند. چون به زعم آنها شهرت، قدرت و ثروت در مقابل دوربین رفتن است و چنین نگاهی را بد و اشتباه می‌دانم.
هنر تئاتر باید به رسمیت شناخته شود
بازیگرانی که برای مقابل دوربین رفتن، تئاتر کار می‌کنند، در بدو ورود، نمایش را به عنوان هنر مستقل نمی‌شناسند وی با تاکید بر اینکه هنر تئاتر باید به رسمیت شناخته شود، گفت: ممکن است در حوزه تصویر موقعیتی پیش بیاید و بازیگر تئاتر نقش یا نقش‌هایی هم مقابل دوربین بازی کند اما حقیقت این است که هر کدام از این دو (سینما و تئاتر) هنرهای جدایی هستند. اگر تئاتر را پله پرتاب کنید، هیچ وقت نخواهید فهمید که تئاتر چیست.
سامنی اظهار داشت: برتولت برشت (نمایشنامه‌نویس و کارگردان آلمانی) شعر هم می‌گفت اما تئاتر را به عنوان هنر مستقل به رسمیت می‌شناخت. علی نصیریان فرق این را به خوبی می‌داند. متأسفانه با هدفی در تئاتر پیش می‌رویم که بعد به سمت بازی کردن در سریال و سینما برویم.
پروژه‌ای با عنوان نمایش فلسفی تعریف کرده بودیم
کارگردان نئورئالیسم درباره شکل‌گیری این نمایش هم گفت: پروژه‌ای با عنوان نمایش فلسفی تعریف کرده بودیم. منظور از این نمایش، نمایشی نیست که موضوع فلسفی طرح می‌کند بلکه این، کار خود فلسفه است.
نمایش فلسفی نمایشی است که در حین اجرا تلاش می‌کند به فلسفه هم فکر کند سامنی خاطرنشان کرد: نمایش فلسفی نمایشی است که در حین اجرا تلاش می‌کند به فلسفه هم فکر کند.
وی با اشاره به مقالات و گفت و گوهایی که تاکنون در این باب داشته اظهار داشت: نئورئالیسم قصه‌ای داشت؛ داستان خودکشی یک زن که در خانه‌ای بین چند زن دیگر زندگی می‌کند اما داستان به تدریج شروع به فکر کردن به مکتب نئورئالیسم می‌کند.
سامنی گفت: ما در این نمایش طرح کردیم که نئورئالیسم آرمانی در ۹۰ دقیقه است که هیچ اتفاقی در آن نمی‌افتد. منظور این است که اتفاق‌ها آنقدر به شکل وحشتناک پشت سر هم رخ می‌دهد که مخاطب دیگر درگیر پروا و وحشت از اتفاق نمی‌شود. آن را می‌پذیرد و به مراحل بعدی می‌رود.
چزاره زاواتینی از تئوریسین‌های نئورئالیسم در ۱۹۴۶ گفته بود که جنگ جهانی دوم با وسعت زیادی رخ داده و ما بی‌خیال از کنار آن رد می‌شویم وی اظهار داشت: چزاره زاواتینی از تئوریسین‌های نئورئالیسم در ۱۹۴۶ این را گفته بود که جنگ جهانی دوم با وسعت زیادی رخ داده و ما بی‌خیال از کنار آن رد می‌شویم. این، اساس مکتب نئورئالیسم است که سعی کردیم آن را پشت کار نمایش خود بیاوریم.
این کارگردان تئاتر خاطرنشان کرد: در نمایش نئورئالیسم، با یک خودکشی روبه رو هستیم و این حادثه برای زنی اتفاق می‌افتد و دوباره برای یک دختر دیگر تکرار می‌شود. در پشت این خودکشی‌ها، مادر مردی قرار دارد که همسر زن اولی است که خودکشی می‌کند. این اتفاق وحشتناک است و ما را یاد الکترا آنتیگونه می‌اندازد اما دوباره از کنار آن رد می‌شویم.
سامنی گفت: در اینجا، اتفاق، دیگر ماهیت اتفاق ندارد و مانند کارهای هیچکاک که شروع به پیگیری و بنیان‌یابی می‌کرد، ایجاد پروا و وحشت نمی‌کند.
شکل دیگری از سانسور هم وجود دارد که از بدنه‌های اقتصادی درگیر آن می‌شود وی با اشاره به ۹ ماه تمرین مستمر گروه برای به روی صحنه بردن نئورئالیسم و دو ماه زمانی که صرف گرفتن مجوز کار شد، اظهار داشت: شکل دیگری از سانسور هم وجود دارد که از بدنه‌های اقتصادی درگیر آن می‌شود. از این جهت که کار، بازیگر چهره ندارد یا به عنوان نمونه در سالن پر فروش اجرا نمی‌شود. ابزار تبلیغاتی زیادی نداریم و …
سامنی با بیان اینکه بازیگران گروه جوان و مستعد هستند اما چهره نیستند اظهار داشت: اشباح و سایه‌هایی وجود دارند که سانسور می‌کنند و نمی‌دانیم چه کسانی هستند. با مرکز هنرهای نمایشی گفت وگو می‌کنیم و مجوز می‌گیریم اما نمی‌دانیم این اشباح که گفتمان خود را غالب کرده‌اند، کجا هستند.
وی با اشاره به تمدید نمایش برای سومین بار این را هم گفت که نمایش نئورئالیسم، در ابتدا نمایشی کاملاً ایرانی با کاراکترهای ایرانی بود اما پس از دو بار بازبینی مرکز هنرهای نمایشی اعلام کرد که داستان نمی‌تواند در ایران اتفاق بیفتد و به همین جهت، قصه به یونان برده شد.
سامنی درباره کار بعدی خود هم گفت: نمایش بعدی، داستان سه پسر جوان است که می‌خواهند مستقل شوند اما تعریف استقلال را نمی‌دانند. اینها از خانواده‌های خود مستقل می‌شوند و قصه درام است.