به گزارش ایرنا، در این یادداشت که به قلم «تیم اسمدلی» روزنامه‌نگار آزاد انگلیسی نوشته شده، آمده است: من در طول ماه‌های تابستان در شهر آکسفوردشر جایی که در آن زندگی می‌کنم، به یک استخر سرباز ۵۰ متری می‌روم. با حرکات سینه‌ای که هنگام شنا انجام می‌دهم، هر از گاهی به‌طور تصادفی مقداری از استخر را می‌بلعم. گاهی اوقات، در حالی که باران می بارد و افراد کمتری جسارت می کنند شنا کنند، من به تنهایی شنا می‌کنم. معمولاً بعد از آن دوش می‌گیرم، حتی اگر آن روز صبح دوش گرفته باشم. اما، آنطور که متوجه شده‌ام، این وضع چندان دوام نخواهد داشت و من با زمان قرضی و آب قرضی زندگی می کنم.
وی افزود: آب دزدیده شده از طبیعت، تخلیه شده از رودخانه ها و دریاچه ها به من این امکان را می دهد که اینگونه زندگی کنم. اما این وضع ادامه پیدا نمی‌کند - نه به دلیل تمایل نوع دوستانه برای انجام بهتر، بلکه به این دلیل که حتی در انگلیس بارانی هم این مقدار آب به زودی در دسترس نخواهد بود. مانند بسیاری از نقاط جهان، ما در حال حاضر بیش از میزانی که می توانیم آب پایدار تامین کنیم، از آن استفاده می کنیم. سال به سال با کاهش میزان آب های سطحی و زیرزمینی، زمان وقوع بحران را به جلو می‌کشیم.
این روزنامه‌نگار انگلیسی اضافه کرد: میانگین بارندگی سالانه کشور ما حدود ۱۱۰۰ میلی متر است. این میزان به طور مثال در پاکستان ۳۰۰ میلی‌لیتر و در مصر دو رقمی است. با این حال طوفان‌های زمستانی بخش‌های مهمی از کشور را با خشکسالی مواجه کرده است. آمارهای دولتی نشان می‌دهد که ۲۸ درصد از سفره‌های آب زیرزمینی و تا ۱۸ درصد از رودخانه‌ها، آب بیشتری استخراج شده و این وضع به وضوح پایدار نخواهد بود.
در ادامه گزارش گاردین آمده است: بسیاری از مردم انگلیس نسبت به مشکلی که همه ما، حداقل تا حدی، مسئول ایجاد آن هستیم، غافل هستند. بیش از نیمی از آب شیرین استخراج شده در بریتانیا برای مصارف خانگی است. ساکنان بریتانیا به‌طور متوسط روزانه ۱۵۳ لیتر آب از طریق دوش، سرویس بهداشتی، ماشین ظرفشویی، ماشین لباسشویی و شیلنگ باغ مصرف می کنند. این درحالیست، پیش‌بینی‌های تغییرات آب و هوایی نشان می‌دهند که احتمال تابستان‌های خشک در انگلستان تا ۵۰ درصد افزایش یافته و میزان آب موجود حداقل ۱۰ تا ۱۵ درصد کاهش می‌یابد.
این گزارش می‌افزاید: کمبود آب شیرین که زمانی به عنوان یک مسئله محلی در نظر گرفته می شد، به طور فزاینده‌ای جهان را تهدید می‌کند. مجمع جهانی اقتصاد از سال ۲۰۱۲ به این سو، در گزارش‌های سالانه بحران آب را به عنوان یکی از پنج خطر بزرگ برای اقتصاد جهانی معرفی کرده است. نیمی از جمعیت جهان - تقریباً ۴ میلیارد نفر - حداقل یک ماه از سال در مناطقی زندگی می کنند که با کمبود شدید آب مواجه هستند، در حالی که نیم میلیارد نفر در تمام طول سال با کمبود شدید آب مواجه هستند.
گاردین ادامه داد: بسیاری از رودخانه‌ها در جهان از رود زرد چین تا کلرادو در ایالات متحده، دیگر به دریا نمی رسند. اغلب روی آنها سدسازی شده و آب برای تامین مزارع، صنایع و خانوارها هدایت می شود. دریاچه های بزرگ، از آرال در آسیای مرکزی تا دریاچه ارومیه در ایران تقریباً ناپدید شده اند. سفره‌های آب زیرزمینی، از اوگالالا در ایالات متحده گرفته تا گنگ هند، سریع‌تر از آن‌چه می‌توانند دوباره پر شوند، تخلیه می‌شوند. آب شیرین باقیمانده به طور فزاینده ای در حال آلوده شدن با فاضلاب و کود است که باعث ایجاد جلبک و خفگی اکوسیستم‌ها می‌شوند.
این روزنامه انگلیسی نوشت: مشکل اینجاست که بحران آب معمولاً ناشی از سوءمدیریت انسان است نه آب و هوا. اما، همانطور که مشکلات آب و هوایی و الگوهای بارش تغییر می کند و مردم ناگزیر به جابجایی هستند، بازه زمانی برای اقدامات بازدارنده کمتر می شود. ما در حال حاضر در حال استفاده از منابع آبی هستیم که موجودیت ما به آنها متکی است. ما می توانیم این کار را تا آخرین قطره ادامه دهیم. یا می توانیم تصمیم بگیریم تا قبل از اینکه خیلی دیر شود، رویکردمان را تغییر دهیم.