به گزارش خبرنگار ایرنا، فوتبال در مازندران فقط تماشای بازی نساجی، استقلال و پرسپولیس و دیگر تیم هایی که در لیگ برتر هستند یا آنهایی که برای تیم ملی بازی می کنند، نیست.
کسان دیگری هستند که فوتبال برای آنها لذتبخش است. حتی لذتبخش تر از بازیکنان حرفه ای. یا بچه هایی که در کوچه و پس کوچه های شهر بازی می کنند. وحتی کارگرانی که در حاشیه ی شهر جویبار بعد از فارغ شدن از کار هفتگی دور هم جمع می شوند و در خاک و خل با هم بازی می کنند و کری هم می خوانند. و حتی اینجا یعنی شالیزارهای استان مازندران. مهد کاشت برنج هاشمی، شیرودی و ...
مسابقاتی که در زمین شالیزار یا همان زمین های زارعی برگزار می شود فوتشال نام دارد. یعنی فوتبال داخل شالیزار. این بازی ها تدوام نگهداری شالیزار و به منظور بازگشت جوانان روستا به مزارع، در یک هزار متر از اراضی کشاورزی روستای میستان در روزهای اخیر در آغاز فصل تابستان با برداشت گندم و شخم زنی برای کشت برنج در شهرستان جویبار برگزار شد. فارغ از نتیجه چه شور و شوقی. چه تلاشی می کنند برای بردن و هدایت توپ به داخل زمین. همانند تلاشی که از آنها برای کاشت برنج و برداشت می بینیم. ماه ها تلاش و صبر برای برداشت برنج و کسب روزی حلال برای گذران زندگی.
بازی در شالیزارها که پر از آب و گل است، سختی‌های خودش را دارد که فوتشال را سخت‌تر از فوتبال‌های دیگر کرده است. علی انصاری که به عنوان دروازه‌بان بازی می‌کند و عضو هیات برگزارکننده نیز هست در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا به سختی‌های آن اشاره می‌کند: «یک بازی خیلی سخت و در عین حال قدرتی و فنی است و چیزی شبیه به فوتبال ساحلی است. حرکت دادن توپ در گل کار سختی است که باعث می‌شود بازیکنانی که از نظر فنی سطح بالایی دارند و از قدرت بدنی زیادی برخوردارند، بازی کنند.»
به گفته وی، فوتشال برای بچه‌های روستای میستان از جام جهانی هم مهم‌تر است: «این ورزشی است که در خون بچه‌های روستای میستان است و قبل از اینکه برای این بازی قانونگذاری و یک جام برگزار کنیم، بچه‌ها از کوچکی بازی می‌کرده‌اند. اینجا مثل شهر نیست و بچه‌ها در مزرعه بزرگ شده‌اند و در مزرعه هم کار می‌کنند و هم بازی، به همین خاطر بازی در گل یک چیز عادی است.
برای بچه‌های میستان، فوتشال حتی از جام جهانی هم مهم‌تر است و هر سال منتظرند که موعد برگزاری جام برسد و بازی کنند.»
به گفته این عضو هیات برگزارکننده مسابقات، قوانین این بازی تقریباً مانند فوتبال ساحلی است: «هر تیم پنج نفر ثابت و سه یار ذخیره دارد و ۲ داور بازی را قضاوت می‌کنند که از ساکنان روستا هستند. بازی در یک زمین شالیزار که افراد روستا به برگزارکننده‌ها امانت می‌دهند و ابعاد آن ۲۵ در ۴۰ متر است، برگزار می‌شود. بازی در ۲ تایم ۱۵ دقیقه‌ای مفید برگزار می‌شود، تعویض‌ها آزاد است و قوانین آن تقریباً شبیه فوتبال ساحلی است.»