به گزارش ایرنا، حال و هوای دل شیعیان با آغاز ماه محرم کربلایی می شود و طلیعه سال جدید هجری برای آنان یادآور حرکت کاروان امام حسین (ع) به سوی دشت غمزده نینوا است، جایی که جگرگوشه پیامبر (ص) برای اقامه امر به معروف و نهی از منکر در خون خود غوطه خورد و ۷۲ تن از یارانش نیز در رکاب وی چهره به خون سر رنگ بستند.
این ماه برای عموم مسلمانان، به‌ویژه شیعیان و دوستداران اهل بیت پیامبر (ص) رنگ و بویی دیگر دارد، ماهی که قرن ها است در قامت ضمانگر بقای اسلام اصیل و تعالیم آسمانی آخرین پیغام‌رسان صف انبیا عمل کرده است و از این رو است که رهبر کبیر انقلاب اسلامی به حق محرم را در کنار ماه صفر، باعث زنده نگه داشتن اسلام معرفی کردند.
باز این چه شورش است که در خلق عالم است / باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
محتشم کاشانیِ شاعر در عالم خواب خود را در محضر خاندان پیامبر(ص) دید و در آنجا مقرر شد تا شعری بسراید در غم خون خدا؛ و چه خوش سرود نوای غمناک شورشی را که در عالم است در ترجیع بند معروف خود:
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین / بی‌نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست / این رستخیز عام که نامش محرّم است
اینک مشهد و حرم عالم آل محمد (ص) نیز سیاه به تن کرده است در عزای جدش و نقل است در تاریخ که حضرت امام رضا(ع) فرمودند: «یَا اِبْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ...» (ای پسر شبیب! اگر می خواهی بر چیزی بگریی، برای حسین (علیه السّلام) گریه کن...)
این روزها غباری از غم و اندوه بر مشهدالرضا سایه انداخته است تا معنا کند، این دلسروده خون خدا، حضرت امام حسین(ع) را که بر روزگار نهیب می زند و همچنان در دل تاریخ پژواک دارد: یا دَهرُ اُفّ لَکَ مِن خَلیلِ / کَم لَکَ بِالاِشراقِ وَ الاَصیـلِ...
ای دنیا! اف بر دوستی تو که بسیار از دوستان و خواستارانت را سپیده‌دمان و شامگاهان به کشتن می‌دهی!
مصیبت حسین(ع) بزرگ است و تا سه روز بعد از ماه صفر دیگر نوای نقاره خانه در صحن و سرای حرم مطهر رضوی شنیده نمی‌شود.
امسال و برای نخستین بار، پرچم گنبد منور امام حسین و ابوالفضل العباس (ع) بر فراز گنبد رضوی به اهتزاز درآمد و این موضوع نشان دهنده پر رنگ تر شدن برگزاری مراسم های دهه عاشورای حسینی در حرم رضوی است.
سبزفامی مضجع رضوی به سیاهی تغییر کرده است تا نشانی باشد از عزای جد بزرگوارش و این در حالی است که حدود ۳۰۰ سال است در نخستین ساعات صبح روز اول ماه محرم، آیین سنتی «صلا» میزبان گل‌دسته‌های حرم مطهر رضوی می‌شود و جمعی از خادمان درگاه خورشید هشتم با ذکر مصیبت و نوحه‌خوانی با مضمون محرم و امام حسین(ع) زائران این مضجع شریف را به شرکت در مراسم عزاداری فرامی‌خوانند.
شب ها در گوشه گوشه شهر مشهد خیمه های عزا برپاست تا اگر کسی نمی تواند خود را به حرم برساند، در این سراچه‌ها که به عشق حسین برپای داشته شده، اشکی بر مصیبت امام و خاندانش بریزد ولی اگر به دقت نگاه کنیم، ما مصیبت زده هستیم که واقعه عاشورا را درک نکردیم زیرا حسین (ع) و یارانش حماسه ساختند از عظمت دین پیامبر اسلام(ص) تا توسط یزیدیان، حقیقت به تاراج نرود.
و چنین است که همچنان حسین (ع) شهادت‌نامه عشاق خود را امضا می کند، کسانی که گویا ندای همیشگی "هل من ناصر" حسینی در گوش آنان طنین انداز است و حسین‌وار دست از جان خود شسته و همان راه را برای حفظ دین و ارزش های آن در پیش گرفته اند، چنانکه مولایشان ندا در داده بود: «إن کان دین محمّد لم یستقم الّا بقتلی فیا سیوف خذینی» (اگر دین محمد جز با کشته‌شدنم پایدار نمی‌ماند، پس ای شمشیرها! مرا دریابید)
حال باید در مقابل خدا، وجدانمان را قاضی بگیریم که اگر ما نیز در زمان روی دادن واقعه عاشورا بودیم در صف کدامین لشکر قرار می گرفتیم از آنکه گفته اند: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا (همه روزها عاشورا است و همه زمین ها کربلا).