به گزارش ایرنا، این نشریه آمریکایی در مقاله ای با عنوان «عشق آمریکا به تحریم‌ها افول آن خواهد بود» اینطور روایت می‌کند: «این صحنه را تصور کنید؛ اجلاس جهانی همه دولت‌ها و مقاماتی که توسط ایالات متحده تحریم شده‌اند. این عکس شامل گروهی از رهبران مختلف از سراسر آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین و خاورمیانه خواهد بود و بی شباهت به گروه ۷ یا هر گردهمایی نیمه منظم دیگر در تقویم جهانی نیست. در مرکز این گروه، چین قرار خواهد گرفت که با افتخار خود را به عنوان یک متحد معنوی و دیپلماتیک برای انجمن دولت‌هایی معرفی می‌کند که توسط ایالات متحده تحریم شده اند.
در دو دهه گذشته تحریم ها به ابزار سیاست خارجی دولت‌های غربی به رهبری ایالات متحده تبدیل شده است. بسته‌های تحریم‌های اقتصادی و شخصی اخیر که برای حمله روسیه به اوکراین و همچنین شرکت‌های چینی به دلایل امنیت ملی اعمال شده‌اند، بدین معناست که این دو قدرت به باشگاه تحریم شدگان ایالات متحده مانند میانمار، کوبا، ایران، کره شمالی، سوریه و ونزوئلا ملحق شده‌اند.»
در مقاله فارن‌پالیسی به قلم کریستوفر ساباتینی آمده است:
طبق داده‌های دانشگاه کلمبیا مجموع ۶ کشور ایران، کوبا، سوریه، روسیه، ونزوئلا و کره شمالی تحت تحریم‌های جامع آمریکا قرار گرفته اند بدین معنی که اغلب تراکنش‌های مالی و بازرگانی با نهادها و اشخاص در این کشورها طبق قانون آمریکا ممنوع است. ۱۷ کشور دیگر از جمله افغانستان، بلاروس، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، عراق، لبنان، لیبی، مالی، نیکاراگوئه، سودان و یمن تحت تحریم‌های هدفمند آمریکا قرار دارند که نشان می‌دهد روابط مالی و بازرگانی با شرکت‌ها و افراد خاص و اغلب دولت بر اساس قانون آمریکا ممنوع است.
طبق داده‌های دانشگاه پرینستون ۷ کشور دیگر از جمله چین، هائیتی، اریتره و سریلانکا نیز تحریم‌هایشان محدود به کنترل صادرات است. این فهرست بلند بالا در حال حاضر حتی شامل تحریم‌های هدفمند علیه اشخاص و تجار در کشورهایی از جمله السالوادور، گواتمالا یا پاراگوئه و تحریم‌ها علیه برخی از مناطق مانند هنگ کنگ، بالکان یا مناطق کریمه، دونتسک یا لوگانسک در اوکراین نمی‌شود.
تا سال ۲۰۲۱ طبق گزارش وزارت خزانه داری آمریکا، ایالات متحده علیه ۹ هزار شخص، شرکت و بخش اقتصادی یک کشور تحریم اعمال کرده بود. در سال ۲۰۲۱، با روی کار آمدن جو بایدن در کاخ سفید، دولت او ۷۶۵ تحریم جدید را به صورت جهانی اعمال کردند. کشورهای هدف برخی از تحریم‌های آمریکا به صورت جمعی بیش از یک پنجم تولید ناخالص جهانی را به خود اختصاص می‌دهند که در این میان سهم چین ۸۰ درصد است.
اکنون ائتلافی از دولت‌های تحت تحریم آمریکا در حال بازنویسی نظام مالی جهانی هستند که به طور عمده پاسخی به تحریم‌های واشنگتن در نظر گرفته می‌شود. زمان آن فرا رسیده بازنگری کنیم که چگونه این اقدامات تنبیهی نظم غربی را که قرار بود از طریق تحریم‌ها حفظ شود، در حال از بین بردن است.
وزن نامتناسب چین در فهرست کشورهای تحریمی آمریکا یک مشکل است. به این دلیل که حزب کمونیست چین خود را یک متحد دیپلماتیک، اقتصادی و معنوی برای جهان جنوب معرفی کرده است.
دنیل درزنر فعال حوزه سیاست خارجی و آگاته درامایس یک اقتصاددان به تازگی نوشتارهایی را منتشر کردند از اینکه دولت‌های تحریم شده از سوی آمریکا چگونه از روزنه‌های رژیم تحریم‌های آمریکا برای تضعیف این اقدام‌ها بهره بردای می‌کنند.
چین بر خلاف بسیاری از کشورهای تحریم شده وزنه اقتصادی، ثبات ارزی، جایگاه رو به رشد دیپلماتیک و نقدینگی دارد تا پذیرش یوان و طرح‌های مالی خود در جهان را افزایش دهد.
این کشور همچنین یک بازار بزرگ و ارزشمند دارد تا در قبال صادرات آنها به کشورهای تحریم شده مانند ونزوئلا، روسیه یا ایران نفت و گاز آنها را دریافت کند.
این ترتیبات مالی موازی به رهبری چین، خطرات نظام‌مند قابل توجهی را برای ایالات متحده و متحدانش به همراه دارد.
یکی از خطرات این است که شمار فزاینده‌ای از کشورهای تحریم نشده در جهان جنوب در حال پیوستن به اقتصاد جهانی موازی ضد تحریم هستند. لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا رئیس جمهوری برزیل در برگشت از سفر چین در ماه آوریل حمایت خود از یک ارز تبادلی در میان کشورهای عضو بریکس حمایت کرد. وی در مورد تسلط دلار بر اقتصاد جهانی که آمریکا از آن برای اقدام تنبیهی در سیاست خارجی استفاده می‌کند، ابراز نگرانی کرد.
در باشگاه بریکس که دست کم ۶ اقتصاد نوظهور دیگر در صف پیوستن به آن هستند، فقط دو کشور چین و روسیه هدف تحریم‌های آمریکا هستند. سه کشور دیگر به طور ویژه چین، کشورهایی هستند که آمریکا شراکت رو به رشدی با آنها دارد، بنابراین بعید است به این زودی توسط واشنگتن تحریم شوند. به عبارت دیگر حتی شرکای آمریکا همه جوانب را در برابر سیاست‌های تحریم‌های فراسرزمینی واشنگتن در نظر می‌گیرند.
وعده لولا داسیلوا یک تمایل در میان بسیاری از اعضای جهان جنوب را برای رهایی از تسلط دلار و نظام مالی آمریکا نشان می‌دهد حتی اگر برخی از آن دلایل ناشی از همبستگی نابجا باشد. زمان آن رسیده واشنگتن متوجه شود که عشق به تحریم‌ها ممکن است قدرت جهانی دیپلماتیک و اقتصادی‌اش را تضعیف کند.
زمانی که کشورها وام‌های خود را نکول می‌کنند (یا به نظر می‌رسد نزدیک به نکول هستند) وام دهندگان بزرگ در بازارهای ثانویه بدهی به دنبال محول کردن این بدهی به سرمایه‌گذاران دیگر بمنظور کاهش آن مبلغ هستند. زمانی که کشورهای نکول کننده تحت تحریم های ایالات متحده باشند، سرمایه گذاران غربی تمایلی به خرید اوراق قرضه مشکل دار آنها ندارند و بازیگران در سایه و اغلب در تقابل با آمریکا تمایل دارند وارد عمل شوند.
متاسفانه سیاست گذاران آمریکایی بعید است به صورت جدی در عشق خود به تحریم‌ها به این زودی بازنگری کنند. کاربرد تحریم، آسان و ارزان است و خطر کمتری نسبت به اقدام نظامی دارد. تحریم‌ها به یک ابزار همه کاره کشورداری تبدیل شده تا از این طریق مخالفت با همه چیز، از تهاجمات نظامی گرفته تا نقض حقوق بشر، اشاعه تسلیحات هسته‌ای تا فساد، اعلام شود بدون توجه به اینکه آنها به منافع بلندمدت ایالات متحده کمک می‌کند یا آنها را تضعیف می‌نماید.
این نشریه در پایان نوشت: اما فرآیندهای عینی و حفاظ‌هایی باید ایجاد شود تا اطمینان حاصل شود که تحریم‌ها به طور منطقی در نظر گرفته می شوند و منافع ملی و بین المللی آمریکا را تضعیف نمی‌کنند. اینها باید شامل فرآیندی غیرحزبی برای بررسی و مقایسه اثربخشی تحریم‌ها با اهداف اعلام شده آنها باشد.