مهسا جاور در گفت‌وگو با ایرنا درباره وضعیت دریاچه آزادی، اظهار داشت: بزرگ‌ترین مشکل ما دریاچه آزادی است هرچند از همان ابتدا این دریاچه پیست استانداردی برای روئینگ نبود؛ اما می توانستیم در آن تمرین کنیم. متاسفانه آب این دریاچه در این ۱۲ سالی که قایقران بودم خیلی پایین آمده است. در حدی که وقتی وسط دریاچه می‌ایستیم نهایتا آب تا زانوی ماست.
وی افزود: ارتفاع آب به حدی پایین آمده است که موقع تمرین پاروی ما با سنگ برخورد می‌کند. این موضوع هر لحظه می‌تواند سبب آسیب دیدگی ما شود. در طلایی‌ترین زمان برای آماده شدن به جهت حضور در بازی‌ها با مشکل بزرگی مواجه شدیم.
ملی‌پوش روئینگ عنوان کرد: ما به دلیل استاندارد نبودن پیست و شرایط بد دریاچه یکماه در روسیه اردو داریم و این موضوع اتفاق خوبی است؛ اما باید مراقب تنها پیست قایقرانی در تهران باشیم. امیدوارم مسئولان مقداری این موضوع را جدی بگیرند زیرا شرایط بحرانی است و همه ما نگرانیم.
وی اضافه کرد: در این مدت تمرینات خوبی داشتیم و رکوردهای بالایی زدیم و با این شریط و اردوهای مستمر و تمرین در روسیه می‌توانیم در بازی‌ها به سکو برسیم و با مدال خوشرنگ به ایران بازگردیم. من در دو دوره از بازی‌ها حضور داشتم و امسال هم با این رکوردها قطعا روی سکو می‌روم.
جاور در پاسخ به این پرسش که در این مدت آسیب‌دیدگی به دلیل کمبود آب دریاچه داشته است یا خیر، گفت: بله. سه روز گذشته پارویم به سنگ کیر کرد و کتفم کاملا درگیر شد و استرس گرفتم. ابتدا تصور کردم که جدی است اما خداراشکر به خیر گذشت ولی هنوز درد خفیفی در دستم دارم.
وی ادامه داد: امیدوارم مسئولان خیلی سریع فکری به حال آب دریاچه کنند. نه تنها پاروزنان روئینگ بلکه آب های آرام بسیار درگیر این موضوع هستند. زیرا این دریاجه تنها پیست قایقرانی لاین‌کشی است.
بانوی روئینگ درباره مشکلات پیش روی خود گفت: به دنبال این بودم تا دخترم را به اردوی روسیه ببرم؛ اما متاسفانه نشد و مجبورم تنها بروم و باید از دخترم دور بمانم. علاوه بر آن دو یا سه هفته هم در بازی‌های آسیایی هستم و شرایط سختی است. وقتی هدفی دارم باید برای آن تلاش کنم. تمام تلاشم را کردم تا دخترم در کنارم بماند و حتی فدراسیون، مربی و وزارت هم تلاش کردند؛ اما این اتفاق رخ نداد. امیدوارم با مدال خوشرنگ همه این سختی‌ها را جبران کنم و قوی‌تر از قبل به این مسیر ادامه دهم.