به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا، سلول تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن (به انگلیسی: Chimeric antigen receptor T cell ) نوعی روش درمان سرطان است که از روش‌های سلول درمانی با پایه ایمونوتراپی و مهندسی ژنتیک برای بهبود بیماران مبتلا به انواع سرطان‌های خون با استفاده از سلول‌های خونی خود فرد بیمار (اتولوگ) استفاده می‌کند.
با همکاری تیم تحقیقاتی دانشگاه دیکین و دانشگاه موناش در استرالیا و شرکت یوالواک (ULVAC) در ژاپن قرار است از تزریق با سوزن‌های نانویی برای درمان سرطان استفاده شود.
این تیم تحقیقاتی بین رشته‌ای به سرپرستی دکتر روی الناتان از دانشکده پزشکی دانشگاه دیکین و دکتر نیکلاس وولکر از موسسه علوم دارویی دانشگاه موناش (MIPS) استرالیا، از قدرت فناوری نانو برای بهبود نتایج سلول درمانی CAR-T استفاده کرد. محققان یافته‌های اولیه خود را در ۲ نشریه علمی Advanced Materials و Materials Today منتشر کردند.
سلول درمانی CAR-T شامل گرفتن گلبول‌های سفید خون (یا سلول های تی- T) یک بیمار سرطانی و مهندسی ژنتیک آنها قبل از تزریق مجدد به بیمار برای حمله به سلول‌های سرطانی است. به دلیل تعداد مراحل درگیر، این فرایند کُند و گران است و در حال حاضر بیش از ۵۰۰ هزار دلار استرالیا برای هر بیمار هزینه دارد.
طبق گزارش تارنمای آزونانو، این تیم تحقیقاتی با استفاده از سوزن‌های کوچک (نانویی)، به روشی برای حذف ناقل‌های ویروسی غیرفعال برای رمزگذاری ژنتیکی سلول‌های تی (T) دست یافته است. ناقل‌های ویروسی معمولاً برای رساندن مواد ژنتیکی به سلول‌ها استفاده می‌شوند، اما منجر به تاخیر و افزایش هزینه در تولیدسلول‌های CAR-T می‌شوند.
دکتر الناتان درمورد این بررسی گفت: نیاز فوری به یک فرایند تولید سلول‌های CAR-T مقیاس‌پذیر، مقرون‌به‌صرفه و کارآمد وجود دارد که بر ناقل‌های ویروسی متکی نباشد.
وی افزود: ما از فناوری‌های نانو برای تحویل هدفمند درمان‌های پیشرفته غیر ویروسی به سلول‌های ایمنی اولیه انسان استفاده می‌کنیم که انتقال آنها بسیار دشوار است. ما پیش از این نشان داده‌ایم که پلتفرم تزریق نانویی می‌تواند سلول‌هایی را که در شرایط آزمایشگاهی (در کشت سلولی) به نفع بیماران است، دوباره مهندسی کند.
این محقق یادآور شد: باید این فناوری را در سطح بالینی آزمایش کنیم.
دکتر وولکر نیز گفت: این تحقیق نوید تغییر مدل کسب و کار سلول درمانی CAR-T را می‌دهد. وی می‌افزاید: «فرایند غیر ویروسی پیچیدگی‌ها را کاهش می‌دهد و مسائل ایمنی مرتبط با ناقل‌های ویروسی را از بین می‌برد. فناوری نانو این پتانسیل را دارد که به‌طور کامل این فرآیند را در بیمارستان انجام دهد.»
دانشگاه‌های دیکین و موناش با شرکت یوالواک (ULVAC) در ژاپن همکاری می‌کنند تا تولید نانوسوزن‌ها را افزایش دهند که برای مقیاس‌پذیری این فناوری جدید بسیار مهم است.
این تیم تحقیقاتی شامل دکتر کریستال چن و علیرضا شکوهی از دانشگاه موناش، اکنون در حال ارزیابی کارایی در مطالعات پیش بالینی هستند.
محققان پیش‌بینی کردند که فرایند آزمایش در محیط‌های بالینی چند سال طول بکشد تا این فناوری در دسترس عموم پزشکان قرار گیرد.