به گزارش عصر چهارشنبه ایرنا، تیم فوتبال امید ایران در آخرین دیدار خود در مرحله نخست مقدماتی المپیک ٢٠٢۴ پاریس برابر ازبکستان به میدان رفت و این بازی با برتری یک بر صفر میزبان همراه شد تا امید ایران برای صعود به دور نهایی این رقابت‌ها، قرار گرفتن در بین ۴ تیم برتر دوم باشد.
در پایان تیم امید ایران در جدول برترین تیم‌های دوم، بعد از کویت، تاجیکستان و چین، از لحاظ امتیاز و تفاضل و گل‌زده با مالزی شرایط کاملا مساوی داشت. شاگردان رضا عنایتی در این رقابت‌ها در حالی هفت کارت زرد دریافت کردند که مالزیایی‌ها ۴ کارت زرد گرفتند تا بدین ترتیب به‌دلیل ٣ کارت زرد بیشتر، در رده پنجم برترین تیم‌های دوم قرار بگیرند و از رسیدن به دور نهایی جام ملت‌های زیر ۲۳ سال آسیا و انتخابی المپیک بازبمانند. با این حذف، حسرت حضور تیم فوتبال امید ایران برای حضور در رقابت‌های المپیک بیش از نیم قرن شد!
نکته عجیب در مورد این اتفاق تلخ آن است که تیم امید ایران علی‌رغم شایستگی و بازیکنان جوان و با انگیزه‌ای که در اختیار داشت، یکی از بدترین نتایج تاریخ تیم امیدها را به ثبت رساند. شاید زمانی که تیم امید چند سال قبل با هدایت حمید استیلی در اندونزی در مرحله گروهی جام ملت‌ها حذف شد، کمتر کسی فکر می‌کرد که این تیم نتیجه‌ای بدتر از این را ثبت کند اما این اتفاق ناخوشایند رخ داد! چه کسی فکر می‌کرد حضور ایران در این مسابقات به اما و اگر بکشد یا چه کسی پیش‌بینی می‌کرد سرنوشت صعود ما به نتیجه بازی مالزی گره بخورد؟!
از همان روزهایی که زمان را برای انتخاب سرمربی تیم امید از دست می‌دادیم، قابل پیش‌بینی بود که تیم امید همچنان باید در حسرت حضور در المپیک باشد اما آن زمان کمتر کسی فکر می‌کرد که ایران حتی به دور نهایی انتخابی هم صعود نکند! باز هم دقیقه نود بعد از ۹ ماه یادمان افتاد که تیم امید نیز وجود دارد و باید برای آن سرمربی انتخاب کنیم. محرم نویدکیا، وحید هاشمیان، مجتبی حسینی، رسول خطیبی، سعید دقیقی، و حسین عبدی گزینه‌های سرمربیگری تیم امید بودند اما به یک‌باره عنایتی سرمربی شد.
سوال اینجاست عنایتی با کدام رزومه و تخصص در فوتبال پایه هدایت تیمی را برعهده می‌گیرد که پنج دهه به المپیک نرفته است؟ عنایتی در دوران نه چندان طولانی مربیگری خود هرگز نتوانسته عملکرد خوب و افتخاراتی که در دوران بازیگری به دست آورده را تکرار کند و اصلا عملکرد او روی نیمکت قابل قیاس با دوران حضورش در مستطیل سبز نیست. شاید مهم‌ترین دستاورد او، هدایت باشگاه هوادار تهران و رساندن این تیم به لیگ برتر باشد. این مربی در طول دوران مربیگری خود پیش از حضور در تیم امید در ۱۰۶ بازی ۳۷ برد، ۳۳ مساوی و ۳۶ باخت را به دست آورد.
سوال دیگری که پیش می‌آید این است که چرا باید سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در انتخاب سرمربی تیم امید دخالت کند؟ کارلوس کی‌روش با همه نقدهایی که به او وارد بود و نفوذ زیادی که در فدراسیون داشت، مگر در انتخاب سرمربی تیم امید دخالت می‌کرد که حالا سرمربی تیم امید با توصیه مستقیم امیر قلعه‌نویی انتخاب می‌شود؟
عنایتی بعد از ۹ ماه بلاتکلیفی تیم امید، درحالی سرمربی این تیم شد که تنها ۵ ماه زمان داشت تا این تیم را برای حضور در مرحله انتخابی جام ملت‌های آسیا آماده کند و در این زمان تنها در ۴ بازی آن هم در رقابت‌های غرب آسیا به میدان رفت. این تیم در این رقابت‌ها نیز نتایج عجیبی گرفت. آن‌ها تنها در بازی نخست خود برابر سوریه موفق شدند به بُرد برسند و در بازی بعدی برابر فلسطین تا واپسین دقایق عقب بودند و به سختی موفق شدند به تساوی برسند تا از مرحله گروهی صعود کنند.
این تیم در مرحله نیمه نهایی نیز بعد از تساوی برابر اردن در ضربات پنالتی با درخشش محمدرضا خالدآبادی موفق شد این تیم را شکست دهد و راهی فینال شود اما در پایان برابر عراق شکست خود تا نایب قهرمان شود. شاگردان عنایتی برای حضور در مرحله انتخابی عملا غیر از رقابت‌های غرب آسیا هیچ برنامه و اردوی مشخص و حتی بازی دوستانه‌ای نداشتند!
عدم حضور بازیکنان لیگ برتری و حتی لیگ یکی در اردوی تیم امید سبب شد تا مشکلات بیش از پیش عیان شود. به‌نظر می‌رسد اگر برنامه‌ریزی دقیقی برای تیم امید صورت نگیرد، شاید تا یک قرن دیگر هم به المپیک صعود نکنیم!