به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، علی سلیمانی، یکی از استعدادهایی بود که پس از حدود ۳ دهه تجربه حرفه‌ای در سینما، تلویزیون و تئاتر، درست در زمانی که در مرز پروانگی و بلوغ جریان‌ساز قرار داشت، در جدال با ویروس منحوس کرونا، دار فانی را وداع گفت.
سلیمانی اگرچه فعالیت حرفه‌ای در زمینه بازیگری را از سال ۷۳ و با فیلم سفر بخیر داریوش مودبیان تجربه کرد اما بسیار خوش‌شانس بود که در دومین تجربه حرفه‌ای خود، مقابل دوربین رسول ملاقلی‌پور قرار گرفت. حضور سلیمانی در سفر به چزابه، نشانگر آن بود که وی از فیلتر دشوار ملاقلی‌پور در جذب چندین بازیگر تازه‌نفس و جدید، به سلامت عبور کرده و مورد وثوق یکی از سخت‌گیرترین کارگردانان سینمای ایران در زمینه بازی گرفتن از بازیگر قرار گرفت. آن‌چنان که وی در کار بعدی حاج‌رسول که در همان سال جلوی دوربین رفت (نجات‌یافتگان) نیز به عنوان بازیگر حضور داشت.
موفقیت خیره‌کننده سفر به چزابه، به شناخت تمام بازیگرانی که در آن پروژه حضور داشتند، انجامید و طبیعی است که فعالیت حرفه‌ای سلیمانی نیز پس از این کار، با افزایش قابل‌توجهی همراه شود. به‌طوری که در همان دهه ۷۰ در فیلم کارگردانان سرشناسی چون علی حاتمی (جهان پهلوان تختی) و پرویز شیخ‌طادی (سرزمین پدربزرگ) مقابل دوربین رفت. جنس بازی سلیمانی همچنین به مذاق کارگردانان تلویزیونی نیز خوش آمد و سبب شد تا وی در همان دهه ۷۰، در کارهایی چون روشن‌تر از خاموشی (حسن فتحی)، داستان یک شهر (اصغر فرهادی) و ماه مهربان (بهروز بقایی) به ایفای نقش بپردازد.
جنس ساده بازی سلیمانی در کنار صمیمیتی که در لحن و زبان‌بدن این بازیگر وجود داشت سبب شد تا وی بتواند نقش‌های مکمل را با درایت و هوشمندی تجربی بالایی درک کرده و آن نقش‌ها را به‌عنوان بازوهایی کمک‌رسان به شخصیت‌های اصلی داستان وصل نماید. درواقع این مدل بازی سبب تقویت بنیه فیلمنامه و تقویت شخصیت‌پروری کار شده و فضای سیال فیلمنامه را به مابه‌ازای بیرونی خود نزدیک‌تر می‌نمود.
جنس ساده بازی سلیمانی در کنار صمیمیتی که در لحن و زبان‌بدن این بازیگر وجود داشت سبب شد تا وی بتواند نقش‌های مکمل را با درایت و هوشمندی تجربی بالایی درک کرده و آن نقش‌ها را به‌عنوان بازوهایی کمک‌رسان به شخصیت‌های اصلی داستان وصل نماید
همین مختصات سبب شد تا سلیمانی در دهه‌های ۸۰ و ۹۰، روزهای پرکاری را در سینما و تلویزیون تجربه نماید. ازجمله مهم‌ترین فعالیت‌های سینمایی سلیمانی می‌توان به فیلم‌های بی‌پولی حمید نعمت‌الله، یک وجب از آسمان علی وزیریان، در مدت معلوم وحید امیرخانی و تنگه ابوقریب بهرام توکلی اشاره کرد.
سلیمانی همچنین در سریال‌هایی چون سقوط یک فرشته، وضعیت سفید، پایتخت، معمای شاه، وارش، کتونی زرنگی و دادستان به ایفای نقش پرداخت.
این چهره در طول حدود ۳ دهه فعالیت حرفه‌ای در سینما و تلویزیون، مناصب مختلفی را تجربه کرد که ازجمله آنها می‌توان به طراح دکور و مجری اشاره کرد. سلیمانی همچنین در سال ۹۵، فیلم اشنوگل را کارگردانی کرد که موفق شد بازتاب‌های خوبی را به خود ببیند. وی همچنین در تمام این سال‌ها در بیش از ۳۰ تئاتر به روی صحنه رفت و توانست اتفاق‌های خوبی را در این حوزه به ثبت برساند.
البته آن چه بیش از این رزومه سنگین برای سلیمانی و در ذهن مخاطبان یه یادگار ماند، برنامه‌های فرامتن او در حوزه اجتماعی بود. برنامه‌هایی که وی را تا اندازه‌های یک مصلح اجتماعی و خیری دلسوز بالا می‌کشید و نامی نیک از وی به جا گذاشت. با چنین دغدغه‌ای بود که تنها چند روز پس از درگذشت سلیمانی، همسر وی به همراه تنها فرزندشان، آستین همت را بالا دادند تا بخشی از آرزوهای سلیمانی را برآورده کنند و بنابراین با رایزنی‌های گسترده موفق شدند تا مکانی را برای آموزش فرهنگی کودکان کار تاسیس کنند.
این مرکز فرهنگی هنری که سبا نام دارد، در حال حاضر ۵۰ هنرجوی بین ۷ تا ۱۵ سال دارد که توسط معلمانی داوطلب آموزش داده می‌شوند. در این مرکز، دوره‌های آموزشی نمایش عروسکی، قصه‌گویی، داستان‌نویسی، زبان انگلیسی، ژیمناستیک، شعرخوانی و... برگزار می‌شود که از چند روز دیگر، کلاس‌های آموزشی مدارس هم به این برنامه اضافه می‌شود. البته که برنامه‌های بسیار دیگری برای این مرکز در نظر گرفته شده است که به تناوب، در آینده‌ای نزدیک از آنها رونمایی می‌شود.
این حرکت ازجمله باقیات و صالحاتی است که برای علی سلیمانی ماند. بازیگری که نمونه درستی از قرار گرفتن یک هنرمند در نقطه طلایی و صحیح خود است. بازیگری که هیچ‌گاه دچار افراط و تفریط نشد و در تمام این سالیان، با تداوم فعالیت حرفه‌ای خود در تمامی مدیوم‌ها، توانست تراز اجتماعی خود را در سطحی بالا نگه‌داشته و با میراث قابل افتخار خود که همسر و دخترش است، به این جریان استمرار بخشیده تا نام و یاد وی، ۲ سال پس از درگذشتش، همچنان زنده و جاری باشد.
علی سلیمانی که در عرصه هنر خاطرات خوبی از خود به جای گذاشت، در تمام این ۳ دهه، با تفکری درست و پیشرو، به مثابه هنرمند دغدغه‌مندی ظاهر شد که توانست از تمام ظرفیت‌های هنری خود در جهت بسط مفاهیم اخلاقی و انسان‌دوستانه بهره‌مند شده و این‌چنین نام خود را در فرهنگ این سرزمین، جاودان نماید.