به گزارش ایرنا، رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی جهان طی روزهای ۲۵ لغایت ۲۸ شهریورماه در شهر بلگراد صربستان برگزار شد و در پایان تیم ایران با کسب یک طلا، ۲ نقره و یک برنز به‌عنوان نایب قهرمانی دست یافت. البته مدال‌ها و امتیازات روسیه محاسبه نشد وگرنه تیم ایران به رتبه‌ای بهتر از سومی نمی‌رسید.
تیم ملی ایران در این مسابقات توسط امیرحسین زارع در وزن ۱۲۵ کیلوگرم به مدال طلا، امیرمحمد یزدانی در وزن ۷۰ کیلوگرم و حسن یزدانی در وزن ۸۶ کیلوگرم به مدال نقره و محمد نخودی در وزن ۷۹ کیلوگرم به مدال برنز دست یافت.
در رده‌بندی تیمی آمریکا با ۱۴۸ امتیاز قهرمان شد و ایران با کسب ۱۱۰ امتیاز بعنوان نایب قهرمانی دست یافت. گرجستان نیز با ۸۰ امتیاز در جایگاه سوم ایستاد.
این پیکارها در حالی برگزار شد که شاید مانند سال‌های قبل شکست دوباره حسن یزدانی برابر رقیب سنتی‌اش یعنی دیوید تیلور از مهمترین حوادث بود. مبارزه‌ای که کادر فنی بعد از شکست سال ۲۰۲۲ و برای جبران آن، برنامه‌ریزی دیگری داشت و حتی علیرضا دبیر رئیس فدراسیون اعلام کرده بود سبک کشتی یزدانی برابر تیلور تغییر خواهد کرد. در مبارزه ششم یزدانی برابر تیلور، نماینده کشورمان هیچ برنامه خاصی و یا تغییر تاکتیکی برای رویارویی مقابل حریفش نداشت هر چند تیلور با همان سبک و سیاق قبلی ظاهر شده و با بستن کشتی و یورش‌های پی‌در پی، عرصه را بر یزدانی تنگ کرده بود. در حالی که یزدانی به عنوان یکی از بهترین آزادکاران حال حاضر جهان اگر کشتی خودش را می‌گرفت و همانند حریفش تلاشش را از همان اول برای رسیدن به پاهای رقیب به کار می‌بست، شاید نتیجه دیگری رقم می‌خورد.
شکست یزدانی برابر تیلور را نمی‌توان تنها به نام پرافتخارترین کشتی گیر ایران نوشت این شکست ناکامی در برنامه‌ریزی یکساله فدراسیون برای عبور از جادوگر آمریکایی بود جادوگری که اکنون به قدرت بلامنازع وزن ۸۶ کیلوگرم تبدیل و هماوردی برای وی در این وزن المپیکی دیده نمی‌شود. هر چند که این روزها برخی برای کمرنگ کردن ناکامی یزدانی در بلگراد مشکلات داوری و مصدومیت‌ها را برجسته می‌کنند اما آنچه یزدانی را در بلگراد ضربه کرد، برنامه کادر فنی و نسخه های متفاوتی بود که تیم فنی پژمان درستکار برای این نابغه پیچید.
کسب یک طلا، ۲ نقره و یک برنز آن هم در مسابقاتی که سهمیه المپیک در آن توزیع می‌شود، تا حدودی قابل قبول است؛ اما باید بپذیریم به غیر از تیم قدرتمند آمریکا و البته تزارهایی که بعد از یک سال محرومیت پای به میدان جهانی گذاشته بودند، روس‌ها و داغستانی‌های کوچ کرده به سایر کشورها، تعیین کننده بودند. کسب ۱۰ مدال از سوی روس‌ها و روس‌تبارهای سایر تیم‌ها از قدرت کشتی این منطقه و تاثیرش بر نتایج حکایت دارد. به طور حتم حذف بزرگانی همانند زائور اوگویف و عبدالرشید سعدالله‌یف ۲ قهرمان المپیکی روسیه، به دلیل مصدومیت و ناآمادگی و دوری ۲ ساله آنها از کشتی دنیا بوده و روس‌ها و البته تیم ملی آمریکا در المپیک پاریس فرصت را به هیچکس نخواهند داد.
نگاهی به آمار رویارویی نمایندگان ایران با آمریکا، روسیه و روس‌تبارهای سایر تیم‌ها خود گویای همه چیز است. موضوعی که مربوط به امروز و دیروز نیست، بلکه از دهه‌های گذشته همواره ما مقابل حریفان قدرتمند این‌چنینی در بزنگاه‌هایی همچون پیکارهای جهانی و المپیک قافیه را باخته‌ایم. اما اینکه چرا برخی نمایندگان کشورمان با وجود تجربه چندین ساله در رقابت‌های جهانی و حتی المپیک در ثانیه‌های پایانی مبارزه برده را با شکست عوض کردند، موضوعی است که کادر فنی باید در مورد آن توضیح دهد. شکست مجتبی گلیج در ۱۰ ثانیه پایانی برابر سعدالله‌یفی که نشانی از روزهای اوجش نداشت یا عموزاد برابر موسکایف، نخودی برابر عثمان‌اف، والی‌زاده مقابل آباکاروف و یا امامی برابر تسابالوف شاید با کمی دقت و هوشیاری و البته کوچینگ درست می‌توانست با پیروزی نمایندگان کشورمان همراه باشد.
اما موضوع مهم ترکیب کادر فنی تیم ملی است که این روزها مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان و علاقمندان است؛ سوال اینجاست که اگر در مبارزه یزدانی به جای مربی زحمت‌کشی که قهرمان کشورمان را کوچینگ می‌کرد، همت مسلمی که مربی سازنده او است، او را کوچ می‌کرد، چه تفاوتی داشت. ملاک انتخاب کادر فنی و دستیاران پژمان درستکار بر چه اساسی بوده و کادری که برای همه ما محترم هستند چه رزومه‌ای دارند و در این سال‌ها کدامیک از شاگردان‌شان به تیم‌های نوجوانان و جوانان راه یافته‌اند. در مقابل و در کادر روسیه، آمریکا، جمهوری آذربایجان و سایر تیم‌ها، بزرگان دنیای کشتی از ختاگ گازیموف، آرسن فادزائف، حاجی‌مراد گاتسالوف، دنیس سارگوش، ماخاچ مرتضی علی‌اف، سرگئی بلوگلازوف و .... حضور داشتند. اکنون این سئوال پیش می‌آید جای مربیان مازندرانی که ۸ نفر از آزادکاران تیم ملی از این استان بودند، کجاست و چرا نباید آنها جایی در کادر فنی داشته باشند؟
سوال مهمی که بسیاری از کارشناسان کشتی این روزها طرح می‌کنند آن است که شکار بزرگ دبیر از سرزمین تزارها چه تاثیری بر روی مبارزه کشتی‌گیران ایرانی داشته است. آیا ماگومد عیسی حاجی‌اُف توانست در چند ماه گذشته راهکار لازم را برای مقابله با کشتی‌گیران روسی و آمریکایی به آزادکاران ایرانی آموزش دهد. اگر استخدام نایب قهرمان اسبق جهان موفق بوده چرا نماینده ایران در هشت مسابقه برابر حریفان روسی و آمریکایی تنها یک پیروزی کسب کردند؟
نکته دیگر اینکه فدراسیون کشتی بعد از حضور علیرضا دبیر از لحاظ زیرساختی به طور کامل متحول شده که در تاریخ این رشته بی‌سابقه بوده و امکانات موجود در حد استانداردهای جهانی است. اما آیا این کافی است؛ کشتی برای پیشرفت نیاز به ابزار دارد. یکی از ابزارهای موفقیت به غیر از انتخاب بهترین‌های این رشته حضور پیشکسوتان و بزرگان کشتی است که متاسفانه به دلیل اختلافات موجود از یکدیگر دور شده‌اند.
چرا رضا یزدانی، کمیل قاسمی و یا عباس حاج کناری باید برای تیم‌هایی مانند ترکمنستان، کامبوج و تاجیکستان مربیگری کنند؟ عباس جدیدی یکی از فنی‌ترین کشتی‌گیران تاریخ ایران الان چه جایگاهی دارد؟ البته برخی از رفتارها و انتشار برخی مطالب از سوی او در فضای مجازی آن هم در آستانه پیکارهای جهانی مورد تایید کسی نیست و این انتقاد به عضو سابق شورای شهر وارد است، اما چرا نباید از ظرفیت‌های فنی او استفاده می‌شد؟
منصور برزگر به عنوان یکی از تئورسین‌های کشتی کشورمان که سرمربی تیم ملی در چهار دوره المپیک بوده، بارها در مورد شیوه مبارزه یزدانی و راه شکست تیلور با رسانه‌ها صحبت کرده و شاید نفس حق او و حضورش در چندین نوبت در اردوی تیم ملی می‌توانست کمک شایانی به قهرمان کشورمان و سایر نفرات باشد و البته جای نفرات دیگری مانند حسن رحیمی، علیرضا رضایی و یا اکبر فلاح خالی است که هر چند شاید پیشنهادهایی داشتند اما فضا و شرایط کار را برای حضور خودشان مناسب ندیدند.
با این وجود باید بپذیریم تمام پتانسیل تیم ملی کشتی آزاد را در بلگراد از لحاظ ورزشکار در اختیار داشتیم و این تیم شاید با تغییرات جزئی راهی المپیک شود. فرصت یک ساله همانند برق و باد خواهد گذشت و از همین الان باید به فکر نبرد سخت با رقبای تا دندان مسلحی شویم.