به گزارش ایرنا، کارشناسان و مدیرانِ میراث فرهنگی ایران قرار بود در کازانِ روسیه از پرونده ۵۶ کاروانسرای ایران دفاع کنند، اما تحریم روسیه و لغو نشست کمیته میراث جهانیِ یونسکو در کازان، این پروسه را یک سال به تاخیر انداخت و امسال در ریاضِ عربستان این پرونده در قالبِ بیست و هفتمین اثر تاریخی و طبیعی ایران، ۵۴ اثر تاریخی را در فهرست میراث جهانی یونسکو جای داد. پرونده ای که اگرچه یک عنوان دارد اما به دلیل دربرگیری زنجیره ای از بناها در بسیاری از شهرهای ایران به تنهایی به اندازه ۲۶ اثرِ دیگر جهانی ایران سنگین و سترگ است.
پرونده اما در ابتدا ۵۶ کاروانسرا را در بر می گرفت که کاروانسرای مادر شاه یا هتل عباسی فعلی اصفهان و همچنین کاروانسرای یامِ مَرند آذربایجان شرقی از بین آنها در نشست ریاض به دلیل آنچه ایکوموسِ جهانی (شورای بین‌المللی بناها و محوطه‌های تاریخی) مخدوش شدن اصالت این دو اثر صفوی دانسته بود، حذف شد.
حذف این دو کاروانسرا، شرطِ حمایتِ ایکوموس از ثبت جهانی پرونده کاروانسراها بود که میراث فرهنگی ایران برای اینکه این برگِ برنده را از دست ندهد، فورا آن را پذیرفت.
این اما گام آخر بود که از فیلتر ایکوموس گذشت اما بررسی همه جوانب، نقشه ها، پلان‌ها، اسناد تاریخی، فضای پیرامونی و حریم منظری کاروانسراهای ایران در قالب جلسات و سفرهای متعدد برای عبور از فیلترهای لازم و گلچین کردنِ فهرست پرونده ارسالی به یونسکو گام به گام ، ۲ سال به طول انجامید.
انتخابِ درست کاروانسراها برای قرار گیری در زنجیره بناهای این پرونده از این جهت حائز اهمیت بود که اگر تعدادی از این کاروانسراهای انتخابی به هر دلیلی ویژگی های لازم و منظورِ نظرِ یونسکو از جمله اصالت و یکپارچگی را نداشتند، یا مداخلات زیاد و غیرقابل برگشتی در آنها ایجاد شده بود و یا حفاظت کالبدی مناسب نداشتند، همین موارد می توانست کلِ پرونده را با شکست روبه رو کند و به کلی از سوی ارزیابان یونسکو رد شود.
در سراسر ایران نزدیک به هزار کاروانسرا وجود دارد که به گفته نماینده میراث فرهنگی ایران در اجلاس یونسکو نزدیک به ۷۰۰ مورد آنها ثبت ملی شده است اما کارشناسان وزارتخانه میراث فرهنگی از بین ۲۰۰ کاروانسرایی که شرایط لازم را داشتند به ۵۶ کاروانسرا رسیدند. این پرونده بهمن سال ۱۳۹۹ به یونسکو ارسال شد و ارزیابان یونسکو در مهرماه ۱۴۰۰ به منظور بررسی مستندهای پرونده کاروانسراهای تاریخی به ایران سفر کردند.
اما اینکه در راه پرفراز و نشیبِ شکل گیری پرونده کاروانسراهای ایران چه گذشت و چگونه مدیران و کارشناسان فنی میراث فرهنگی به این ۵۶ کاروانسرا رسیدند که عاقبت هم پرونده با ۵۴ کاروانسرا بر سکوی آثار جهانی یونسکو نشست، با حمید بینایی کارشناس پرونده ثبت جهانی کاروانسراها و مسئول اسبق فنی دفتر ثبت جهانی در زمان تهیه پرونده کاروانسراهای ایران گفت و گو کردیم.
ایرنا: قطعا تاسیسات بین راهی از جمله مکانی برای استراحت و امنیت مسافران و کاروان ها در همه کشورها وجود دارد اما کدام ویژگی کاروانسرای ایران، این گونه معماری ایران را برای قرارگیری در فهرست میراث جهانی نامزد و عاقبت پیروز کرد؟
بینایی: کاروانسرا فقط مختص به ایران نیست و در کشورهای دیگر و هرجایی که مسیری و راهی باشد، فضایی برای استراحتِ بین راهی در همه راه های تاریخی در تاجیکستان، ترکمنستان، ازبکستان تا شرق و چین وجود دارد ولی چیزی که کاروانسرهای ایران را از بقیه متمایز می کند تنوع پلان، متریال ، اقلیم ، معماری داخلی، نوع استفاده و مالکیتِ آنها است که موجب شده کاروانسرای ایران یک سر و گردن از بقیه کاروانسرهای کشورهای اطراف بالاتر باشد، به عنوان مثال در کشور ترکیه کاروانسرها اکثرا سنگی و فرم آنها یک شکل است و تنوع کاروانسرهای ایران را ندارند.
باید گفت چون ایران همیشه در تقاطع راه های تجاری بسیار مهم جهان و محل اتصال شرق و غرب ، شمال و جنوب بوده است و برای اینکه این راه ها رونق داشته باشند، مستلزم آن بوده است که تاسیسات وابسته به راه به بهترین شکل ممکن در این منطقه شکل بگیرند.
مسئله دیگر توالی تاریخی در سنت کاروانسرای سازی ایران است. ایران از دوره ساسانی تا اواخر قاجار کاروانسرا دارد و فقط به دلیل اینکه ورود وسایل نقلیه باعث شد که کاروان ها از حیز انتفاع خارج شوند، دیگرساخت کاروانسراها ادامه پیدا نکرد ولی کاروانسرا در طول هزاران سال یکی از مهم ترین ابنیه تاریخی ایران بوده است. به قول "آرتور آپهم پوپ" که می گوید «کاروانسرا پیروزی بزرگِ مردم ایران بوده است»،به واقع هیچ بنایی در ایران نمی‌توان پیدا کرد که به اندازه کاروانسراها بین عملکرد و ساختارشان هماهنگی کامل باشد. کاروانسراها در وسط بیابان با کمبود آب و متریال و نیروی انسانی و با حداقل مصالحِ ساختمانی ساخته شده اند و سعی شده است بیشترین سودمندی را داشته باشند. در این پلان ها سودمندی حداکثری را می بینیم که در خیلی از کاروانسراهای دیگر کشورها نمی بینیم.
ایرنا: بر سودمندی پلان کاروانسراهای ایران نسبت به تاسیسات بین راهی سایر کشورها اشاره کردید، این سودمندی از کدام شاخصه های ویژه این بناها سرمنشاء می گیرد؟
بینایی: تنوع کاروانسراها بر اساس موقعیت و اقلیم موجب شده است که در وسط بیابان، بالای کوه ، داخل جنگل و در کنار خلیج فارس کاروانسرا داشته باشیم و این تنوع اقلیم از آن شاخصه هایی است که کارواسرای ایرانی را با کاروانسراهای سایر کشورها متمایز می کند.
ایرنا: شما در زمان تهیه پرونده کارونسراها ، مسوول فنی دفتر ثبت جهانی بودید، کاروانسراهای ایران کم نیستند و انتخاب اثر از بین آنها برای قرارگیری درپرونده ارسالی به یونسکو کار پر فرزاز و فرودی است، روایت شما را می خواهیم بشنویم.
بینایی: هر سال هر کشور می تواند یک پرونده به یونسکو ارسال کند و ما هم همیشه در دفتر ثبت جهانی دغدغه و رویکردمان این بود که از این تک سهمیه بیشترین استفاده را بکنیم. ما می‌توانستیم علاوه بر پرونده های تک بنا، پرونده هایی که به صورت زنجیره ای از بناها تهیه می شوند را هم در قالب یک موضوع به یونسکو ارسال کنیم، مثل پرونده قنات یا باغ که جزو این دسته بودند.
بر اساس این رویکرد سعی کردیم از تمام استان های کشور، هر گونه اطلاعات و موقعیت کاروانسراها را جمع آوری کنیم. در عرض ۲ سال حداقل ۳ بار به صورت کتبی دکتر طالبیان، معاون وقت میراث فرهنگی با استان ها مکاتبه کرد و ده ها بار هم به صورت شفاهی مذاکراتی داشتند مبنی بر اینکه هیچ کاروانسرایی که قابلیت دارد از قلم نیفتد.
چندین بار تیم های مختلف ، معاون میراث فرهنگی، مدیرکل حفظ و احیای بناها، بافت‌ها و محوطه‌های تاریخی وزارتخانه و خودِ بنده از استان ها بازدید کردیم و هرکاروانسرایی که قابلیت داشت را در فهرست گذاشتیم.
ایرنا: این فهرست یکسری فیلترهای می بایست داشته است، فیلترهایی که می توانست ویژگی های پرونده کاروانسراها را تعیین و آینده آن را رقم بزند چه چیزهایی بود؟
بینایی: سعی کردیم از تمام دوره های تاریخی از دوره ساسانی تا قاجار کاروانسرا داشته باشیم تا بتوانیم سیر تاریخی را به درستی نشان بدهیم. دومین مسئله مهم برای ما این بود که بتوانیم تنوع طرحِ معماری و پلان را نشان بدهیم که در همین رابطه هم کاروانسرای مدور، هشت ضلعی ، حیات مرکزی و سرپوشیده و هر پلانی که وجود دارد در بین این ۵۴ کاروانسرای ثبت شده در فهرست میراث جهانی هست؛ سومین مورد این بود که می خواستیم از معماری کاروانسراها بر اساس همه اقلیم های مختلف در این پرونده بگنجانیم. از منطقه کوهستانی تا کرانه های پَست خلیج فارس تا جلگه و بیابانی و فلات مرکزی.
ایرنا: به نظر می رسد یکسری کاروانسراهایی هم وجود داشته که می توانسته در پرونده قرار بگیرد اما گویا به دلیل ملاحظاتی که فنی بوده اند، در پرونده قرار نگرفته اند، این ملاحظات چگونه بودند؟
بله، در این بین یکسری کاروانسراها بودند که هرچند آن ارزش تاریخی ممکن را داشتند یا خیلی هم سالم باقی مانده بودند ولی به دلیل یکسری فیلترها از جمله مداخلات زیاد حذف شدند چرا که اصالت و یکپارچگی یکی از معیارهای یونسکو ست و نمی توانستیم با این وصف چنین کاروانسراهایی را به یونسکو ارائه کنیم. این موضوع می توانست کل پرونده را تحت شعاع قرار بدهد.
یک مورد دیگر بحث حفاظت کالبدی کاوانسرا بود. من از ۲۰۰ کاروانسرا بازدید کردم ولی خیلی از آنها وضعیت حفاظتی خوبی نداشتند و بسیاری از آنها بالای ۵۰ درصد تخریب داشتند. در زمان حاضر اگر بخواهید کاروانسرایی را مرمت کنید حداقل ۲۰ تا ۳۰ میلیارد تومان پول نیاز است و این در توان بسیاری از ادارات کل میراث فرهنگی استان ها نبود که این کاروانسراها را مرمت کنند و ما آنها را به فهرست اضافه کنیم.
ایرنا: پرونده ارسالی به یونسکو ۵۶ کاروانسرا داشت، چه شد که دو کاروانسرای آن حذف شدند؟
بینایی: ما پرونده کاروانسراها را بهمن سال ۹۹ به یونسکو ارسال کردیم. پرونده تا لحظه ای که در صحن اجلاس مطرح شود هیچ گونه اجازه دخل و تصرف یا کم و زیاد کردنِ حتی کلمه ای از آن را نداریم. روال این بود که ارزیابان یونسکو مهرماه ۱۴۰۰ به ایران آمدند و قرار بود تابستان ۱۴۰۱ اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو در کازانِ روسیه برگزار شود اما تحریم ها موجب لغو این اجلاس شد؛ تا اینکه امسال این اجلاس در ریاض عربستان برگزار شد و در همان صحن اجلاس و در مذاکراتِ قبل از جلسه رسمی، ایکوموس گفته بود اگر دو کاروانسرا شامل کاروانسرای یام مَرند و کاروانسرای مادرشاه اصفهان(هتل عباسی) را حذف کنید ما از پرونده حمایت می کنیم تا ثبت جهانی شود که تیم ایران هم این شرط را قبول کرد. معتقدم می شد برای ماندن این دو اثر در فهرست چانه زنی و بحث علمی کرد اما این اتفاق نیفتاد.
ایرنا: یام و مادرشاه هر دو بازسازی و هتل شده اند، دلیل حذف این دو کاروانسرا همین بازسازی یا مداخلات بود؟
بحثشان اصالت بود، اینکه آثار اصاتشان را از دست داده اند. اما استدلال ما برای قرار دادن این دو کاروانسرا در فهرست این بود که ما در کشور هزار کاروانسرا داریم که ۶۰۰ مورد از آنها روی زمین اثری ندارند و باید پیگردی شوند یا اینکه وضعیت حفاظت خوبی ندارد اما این دو نمونه از نمونه هایی هستند که یا از روی پیگردی ها، پی های آنها پیدا شده و بر اساس اسناد تاریخی بازسازی کامل شده اند، مثل کاروانسرای یام. یا مثلِ مادرشاه اصفهان یا همان هتل عباسی که بعد از تخریب انجام شده، عین به عین بازسازی شده است ؛ ما
می‌خواستیم این دو کاروانسرا را به عنوان آثار بازسازی شده با حفظ اصالت ارائه بدهیم که بگوییم ما سنت کاروانسرا سازی را ادامه می دهیم و این دو مورد از نمونه هایی هستند که تخریب شده بودند و بر اساس طرح های اصلی و شکل اولیه بازسازی کردیم.
ایرنا: از نگاه شما به عنوان کارشناس فنی پرونده کاروانسراهای ایران، چالش مهمِ پیش روی مدیریت این اثر معماری و جهانی ایران چیست؟
بینایی: بحث کلان، از این به بعد مدیریت این کاروانسراهاست. وقتی ۵۴ کاروانسرا در قالب یک پایگاه، مدیریت شود، قضیه مهمی به شمار می‌آید و این دغدغه مهمی است که این ۵۴ اثر چگونه باید مدیریت شوند؛ ۲۶ اثر ثبت جهانی ایران با احتساب قنات ها، باغ ها و منظر باستان شناسی ساسانی فارس نزدیک ۶۰ نقطه میراثی می شود اما این پرونده کاروانسراها به اندازه کل آنها اثر دارد و این موضوع وقت، انرژی، مدیریت هزینه و اعتبار می خواهد؛ برخی انتقاد می کردند که چرا انقدر زیاد کاروانسرا در لیست قرار دادید و بهتر بود ۱۰ یا ۱۵ اثر قابل مدیریت را به یونسکو می فرستادید اما روند کار ما را به برآیند دیگری رساند که ۵۶ اثر در لیست بگنجانیم و امیدواریم علاوه بر اینکه این ۵۴ اثر ثبت جهانی شده در قالب پرونده کاروانسراها به خوبی حفاظت شود و از این طریق فکری هم به حالِ کاروانسرای دیگر کشور شود.
به گزارش ایرنا در نشست کمیته میراث جهانیِ یونسکو در ریاض پایتخت کشور عربستان در مجموع کاروانسراهای دیرگچین قم، نوشیروان اصفهان، پرند (قلعه سنگی) تهران، رباط شرف خراسان رضوی، سنگی انجیره یزد، جمال‌آباد آذربایجان شرقی، عباس‌آباد تایباد خراسان رضوی، فخر داوود خراسان رضوی، شیخعلی‌خان اصفهان، مرنجاب اصفهان، امین‌آباد اصفهان، گبرآباد کاشان، مهیار اصفهان، گز اصفهان، کوهپایه اصفهان، مزینان خراسان رضوی، ایزدخواست فارس، فخرآباد خراسان رضوی، سرایان خراسان جنوبی، قصر بهرام سمنان، آهوان سمنان، میامی سمنان، عباس‌آباد سمنان، میاندشت سمنان، زین‌الدین یزد، میبد یزد، فرسفرج همدان، خواجه‌نظر آذربایجان غربی، دهدشت کهگیلویه و بویراحمد، بیستون کرمانشاه، گنجعلی‌خان کرمان، گویجه بل آذربایجان شرقی، خوی آذربایجان غربی، صائین اردبیل، تی‌تی گیلان، باغ شیخ مرکزی، زعفرانیه خراسان رضوی، مهر خراسان رضوی، ینگه‌امام البرز، بستک هرمزگان، برازجان بوشهر، خرانق یزد، آجری انجیره یزد، افضل خوزستان، نیستانک اصفهان، چاه کوران کرمان، چمشک لرستان، رشتی یزد، تاج آباد همدان، ده محمد خراسان جنوبی، خان آذربایجان غربی، چهل پایه خراسان جنوبی، سعدالسلطنه قزوین و رباط قِلی خراسان شمالی در فهرست آثار جهانی ثبت شد.