به گزارش خبرنگار ایرنا، کشتی در مازندران ریشه در خاک دارد و مردم این دیار با پوست و استخوان این ورزش مُهیج را لمس می‌کنند. فنون این ورزش نسل به نسل و سینه به سینه از امثال مهدی حاجی زاده، سبحان روحی، یعقوب نجفی جویباری، کمیل قاسمی، رضا یزدانی، مسعود اسماعیل‌پور، عزیز و آیت واگذاری، حسن یزدانی، محمد نخودی، امیر محمد یزدانی و کامران قاسمپور به پهلونک‌ها و نونهالانی که در حال مرور فن کشتی در سوله‌های نه چندان استاندارد ورزشی این استان هستند، در حال انتقال است.
مدال آوری‌ها تنها یک روی سکه است و زمانی که به سالن‌های کشتی این استان پا می‌گذراید می بینید که این سالن‌های ورزشی شایسته نام و آوازه کشتی مازندرانی نیست، اما کودکانی با ذوق وصف ناشدنی در سوله‌هایی که تنها نام سالن ورزشی را یدک می‌کشد، در حال تمرین و جُنب و جوش هستند. نه مازندران را می‌شود از کشتی جدا دانست و نه کشتی را از این دیار؛ اینجا استانی است که قهرمانان بزرگی را به دنیای کشتی معرفی کرده است. ورزش نزد مردمان این دیار تنها در یک کلمه خلاصه می‌شود، «کشتی».
تازه‌ترین مورد از نقش آفرینی کشتی گیران مازندرانی مربوط به مسابقات جهانی است؛ تاریخی که کشتی‌گیران آزادکار مازندرانی در رقابت‌های کشتی قهرمانی جهان ۲۰۲۳ بلگراد صربستان کاری کردند کارستان و با دست پُر و با مدال‌های خوش رنگ از این آوردگاه مهم به خانه برگشتند.
تاریخ‌سازی آزادکاران مازندرانی در مسابقات جهانی بلگراد و کسب مدال طلای امیر حسین زارع، مدال‌های نقره حسن یزدانی و امیرمحمد یزدانی و برنز محمد نخودی بار دیگر ضرورت توجه ویژه ملی به افزایش و گسترش زیرساخت‌ها و بودجه‌های مرتبط با کشتی را نشان داد چرا که به باور کارشناسان، امکانات کشتی مازندران در شان جایگاه کشتی این دیار نیست.
از سوی دیگر ورزش دوستان می‌دانند که این مدال‌آوری و قهرمانی‌ها تنها مختص به یک دوره زمانی خاص نیست و تقویم کشتی را که ورق بزنیم، می‌بینیم که مازندران در کشتی حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و همواره کشتی گیران نام‌آوری از این دیار به رقابت‌های جهانی و المپیک اعزام و با افتخار آفرینی‌هایشان، پرچم سه رنگ ایران را به اهتزاز در آورده اند.
در کنار فقر زیرساختی کشتی مازندران، تنها رویه‌ای که اشتیاق مدال‌آوری را در بین کشتی گیران این استان زنده نگه می‌دارد، غیرت مثال زدنی آنان است و بر همین اساس بسیار راغب هستند که در مسیری که نیاکانشان پا گذاشتند، حرکت کنند.
در اغلب سالن‌های ورزشی مازندران خبری از دوش آب گرم، آب سرد کن یا اتاق گرم و تعویض لباس نیست و به تشک‌های کشتی برخی از این سالن‌ها که نگاهی می‌اندازید، انگار ماه‌ها است که رنگ نظافت را به خود ندیده‌اند. کمتر کشتی‌گیر مازندرانی است که روی این تشک‌ها تمرین کرده باشد ولی به بیماری پوستی و عفونت‌های قارچی مبتلا نشده باشد. این کشتی گیران در کنار گوش‌های شکسته همواره جای زخم بیماری پوستی را که دایره‌وار روی بدنشان نقش می‌بندد، به یادگار دارند.
مربیان می‌گویند بیشتر کشتی‌گیرانی که در این رشته ورزشی در مازندران نام‌نویسی می‌کنند، خانواده‌هایشان از افراد بی‌بضاعت جامعه هستند و شهریه ماهانه ۲۰۰ هزار تومانی خود را به زور پرداخت می‌کنند.
مربیان گاهی اوقات، حق بیمه ورزشی این کشتی‌گیران را از جیب خودشان پرداخت می‌کنند. با این وضعیت دیگر پولی باقی نمی‌ماند که بخواهند برای توسعه امکانات ورزشی یا تمیزی اساسی تشک این سالن‌های ورزشی هزینه کنند.
تمام سالن‌های کشتی مازندران با مدیریت مربیان سازنده اداره می‌شود و اعتباری از اداره کل ورزش و جوانان یا دستگاه‌های دولتی برای نگهداری این مکان‌ها پرداخت نمی‌شود.
از سوی دیگر وعده های پوچ دولت دوازدهم در تکمیل ورزشگاه پنج هزار نفری جویبار که پایتخت کشتی ایران است بیشتر دل کشتی دوستان را به درد آورد و طرحی که در سال ۱۳۹۵ کلنگ زنی شد و قرار بود ۲ ساله تقدیم کشتی دوستان شود حدود سه سال نیمه تمام باقی ماند تا اینکه با درایت دولت سیزدهم و تزریق اعتبارات ۷۰۰ میلیارد ریالی اکنون پیشرفت فیزیکی این طرح از ۳۰ درصد در سال گذشته به حدود ۵۰ درصد رسیده است.